Σ' αυτό το σημείο θα ήθελα να παραθέσω ορισμένα σχόλια σχετικά με τις αντικρουόμενες απόψεις για τη συμπεριφορά του Ράιχ κατά την τελευταία περίοδο της ζωής του. Ήδη από το 1939 είχαν ξεκινήσει οι φήμες ότι ο Ράιχ ήταν παράφρονας. Πολλές φορές αυτές επανέρχονταν στο προσκήνιο, κυρίως γιατί η συκοφαντία ήταν η πιο εύκολη άμυνα απέναντι στη δουλειά του. Η συμπεριφορά του τα τελευταία χρόνια και κυρίως η αντιμετώπιση του δικαστηρίου, αναζωπύρωσε και ενίσχυσε αυτές τις φήμες και τους προσέδωσε μια αίσθηση δικαίωσης. Ο ίδιος ο δικαστής προβληματίστηκε και ζήτησε ψυχιατρική εξέταση. Ο ψυχίατρος της φυλακής διέγνωσε πως ήταν ψυχικά υγιής. Εφόσον ο Ράιχ ήταν ψυχικά υγιής και δεν υπήρχε καμία αμφιβολία γι' αυτό, γιατί η συμπεριφορά του φαινόταν τόσο αλλοπρόσαλλη; Αυτό πιστεύω μπορεί να εξηγηθεί εύκολα.
Βασικά υπήρξε αφελής σαν παιδάκι. Δεν είχε καθόλου τη διανοητική επιτήδευση του θωρακισμένου ανθρώπου και ματαιωνόταν, γι' αυτό αντιδρούσε φυσιολογικά, μια συμπεριφορά που δεν μπορούσε να γίνει κατανοητή από τη θωρακισμένη κοινωνία. Μαχόταν απελπισμένα για τη δουλειά του και επιπλέον για την πάσχουσα ανθρωπότητα και ματαιωνόταν από όλες τις πλευρές. Μπορούσε να πραγματοποιεί επαναστατικές ανακαλύψεις ξεκινώντας από το μηδέν και επιπλέον είχε να προσφέρει τόσα πολλά στον κόσμο που γινόταν όλο και περισσότερο παράτολμος. Μια συμπεριφορά που ξεπηδούσε από την απελπισία. Η δήλωσή του στο δικαστήριο πως ήταν ένοχος για παράβαση δικαστικής εντολής, ήταν παράδειγμα αυτής της αψηφισιάς. Ολόκληρος ο κόσμος έμοιαζε να είναι εναντίον του και στην πραγματικότητα ήταν. Αυτός ο κόσμος τον χαρακτήριζε παρανοϊκό, προβάλλοντας επάνω του το δικό του παραλογισμό. Πολλές πλευρές αυτής της τελευταίας περιόδου ήταν μπερδεμένες και προκαλούσαν αντιφάσεις ακόμη και στους συνεργάτες του. Η ερώτηση που έμπαινε προς συζήτηση, ακόμη και από τον ίδιο τον Ράιχ, ήταν για το αν είχε χειριστεί την υπόθεση σωστά και ορθολογικά. Αυτή η ερώτηση περιστρεφόταν κυρίως γύρω από πέντε σημεία:
- Έπρεπε ο Ράιχ να αντιμετωπίσει την καταγγελία εμφανιζόμενος στο δικαστήριο και υπερασπίζοντας τον εαυτό του με νομική υποστήριξη, αποφεύγοντας έτσι τη μάλλον αναπόφευκτη καταδίκη εξαιτίας της απουσίας του;
- Υπήρξε πραγματικά μια καλά οργανωμένη συνωμοσία για την καταστροφή της Οργονομίας που προερχόταν από τη Μόσχα;
- Υπήρξαν τμήματα ή άτομα στην κυβέρνησή μας ή την Αεροπορία που γνώριζαν για τη σπουδαιότητα της δουλειάς του Ράιχ υποστηρίζοντάς τον από τα παρασκήνια;
- Υπήρξε στην πραγματικότητα κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, σε εθνικό επίπεδο, κάτι που υποστήριζε ο Ράιχ, που οδηγούσε στη ανάγκη να αψηφίσει τη δικαστική απόφαση;
- Είχε ταυτιστεί ο Ράιχ με τον Χριστό και, συνειδητά ή ασυνείδητα, λειτούργησε σαν μάρτυρας;
Υπήρχαν αυτοί που ήταν πιο σίγουροι για τις απαντήσεις στις πρώτες τέσσερις ερωτήσεις, από τον ίδιο τον Ράιχ. Στην πρώτη θα μπορούσαν να απαντήσουν με ένα αποφασιστικό «ΟΧΙ», στις επόμενες τρεις με μια συντριπτική κατάφαση. Κάποιοι άλλοι θα αμφισβητούσαν σοβαρά το κύρος τέτοιων απαντήσεων. Ο Ράιχ, εκείνη την περίοδο, περιτριγυριζόταν κυρίως από ανθρώπους που ανήκαν στην πρώτη κατηγορία. Υπήρχε έντονη συναισθηματική φόρτιση και αυτοί που τολμούσαν να εκφράσουν αμφισβήτηση κατηγορούνταν είτε για δολιότητα, ή ακόμα και για συνωμοσία εναντίον του. Υπήρξαν στιγμές που ο Ράιχ εξαπέλυε επιθέσεις σε συνεργάτες του, παρόλο που σε μερικές περιπτώσεις άλλαζε γνώμη. Μόνο με τη ροή του χρόνου που χαρίζει την ιστορική προοπτική θα αποκαλυφθούν όλα τα γεγονότα και μπορούμε να τολμήσουμε να συζητήσουμε αυτά τα θέματα. Αναγνωρίζω πως τελικές σαφείς απαντήσεις δεν μπορούν ακόμη να δοθούν. Ο στόχος μου είναι κυρίως να ρίξω όσο περισσότερο φως μπορώ στην πιο παρεξηγημένη περίοδο της ζωής του Ράιχ, από το Φεβρουάριο του 1954 μέχρι το Νοέμβριο του 1957.