Το καταστροφικό πείραμα όρανουρ
Η «Κοσμική υπέρθεση» βασίστηκε στην υπόθεση ότι η κοσμική υπέρθεση δύο ενεργειακών συστημάτων αποτελεί τη βάση της δημιουργίας των τυφώνων, των γαλαξιών, του βορείου σέλαος και της βαρύτητας. Ο Ράιχ σκεφτόταν πια και έγραφε στα αγγλικά. Αυτή τη χρονιά ξεκίνησε το «Πείραμα όρανουρ» για να εξακριβώσει αν η οργόνη μπορούσε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τη ραδιενεργή ακτινοβολία.
Στις 5 Ιανουαρίου του 1951, ο Ράιχ τοποθέτησε 1mg ραδίου, που βρισκόταν μέσα σε μολύβδινο δοχείο, σε συσσωρευτή 20 στρωμάτων, σε ένα δωμάτιο που οι τοίχοι του είχαν στο εσωτερικό τους μεταλλική επένδυση. Το άφησε εκεί για πέντε ώρες. Αυτό το επαναλάμβανε καθημερινά για μία εβδομάδα και την τελευταία μέρα το άφησε μόνο για μισή ώρα.
Τα αποτελέσματα της έρευνάς του καταγράφηκαν στο «Πείραμα Όρανουρ - Πρώτη Αναφορά» (1947-1951), (αυτή η καταγραφή κάηκε από την Επιτροπή Τροφίμων και Φαρμάκων). Ωστόσο, γνωρίζω τι συνέβη επειδή ήμουν εκεί. Οι μετρήσεις του μετρητή Γκάιγκερ αυξήθηκαν ανησυχητικά και τελικά μπλόκαρε. Το κτίριο και η ατμόσφαιρα γύρω του κατά τη διάρκεια της νύχτας έδειχναν να έχουν ένα είδος λάμψης. Μια γιατρός έπαθε σοκ και παραλίγο να πεθάνει όταν έβαλε το κεφάλι της σε ένα μεταλλικό ντουλάπι στο εργαστήριο. Τα πειραματόζωα πέθαναν και μια περίεργη, τοξική, διαπεραστική μυρωδιά διαπότισε την ατμόσφαιρα, ενώ σύννεφα κάλυπταν συνεχώς την περιοχή. Ο Ράιχ αρρώστησε και βρισκόταν μεταξύ ζωής και θανάτου για εβδομάδες. Ολόκληρη η περιοχή έγινε ακατοίκητη. Παρόλο που τελικά το ράδιο μεταφέρθηκε σε κάποιο μέρος έντεκα μίλια μακριά, η κατάσταση δεν βελτιώθηκε. Είμαι σίγουρος πως η επιστήμη θα ανακαλύψει κάποια μέρα ότι αυτού του είδους η αντίδραση αντιστοιχεί με όσα συμβαίνουν με τη ζώνη ακτινοβολίας γύρω από την ατμόσφαιρά μας (τη ζώνη Van Allen), από την επίδραση των κοσμικών ακτίνων (ίσως ακτίνες Χ από τον Ήλιο) στο ενεργειακό πεδίο της Γης.
Το πείραμα, εκτός από την παραλίγο καταστροφή και αρρώστια, οδήγησε στην ανακάλυψη ενός νέου τύπου ενέργειας (θα μπορούσε να θεωρηθεί ύλη καθώς είναι ορατή), που ο Ράιχ ονόμασε «θανατηφόρα οργόνη» ή με τα αρχικά της Θ.ΟΡ. Αυτή προέκυψε από την επίδραση της πυρηνικής ενέργειας στην οργόνη. Η Θ.ΟΡ. είναι μαύρη, θαμπή, τοξική, έχει υψηλή φόρτιση και διψάει για οξυγόνο και νερό. Εμφανίζεται σαν μαύρες κηλίδες στην ατμόσφαιρα, σαν κάποιος να πασπάλισε τον αέρα με μαύρο πιπέρι. Μπορεί κανείς να δει τον Ήλιο μέσα από αυτή, αλλά οι φωτογραφίες μοιάζουν σαν να βγήκαν στη σκιά. Υπό την επίδρασή της τα φύλλα χάνουν τη σφριγηλότητα και τη λάμψη τους. Τα πουλιά και τα έντομα σωπαίνουν ενώ ακόμη κι ο αέρας μοιάζει ακίνητος. Οι άνθρωποι αισθάνονται άβολα, το δέρμα γίνεται μπλε, το στόμα ξεραίνεται και το κεφάλι σφίγγεται καταλήγοντας σε πονοκέφαλο και ναυτία. Ο Ράιχ ονόμασε το φαινόμενο «ασθένεια Θ.ΟΡ.». Οι βράχοι με την επίδραση της Θ.ΟΡ. μαύρισαν και αυτό τον ώθησε σε ενδελεχή διερεύνηση του χημικού υποβάθρου της όλης διαδικασίας, που ονομάστηκε από τον Ράιχ προ-ατομική χημεία και τον οδήγησε στην ανακάλυψη των μιλέινορ, μπραουνάιτ, οράιτ και ορίν, που περιγράφονται σε κατοπινά οργονομικά περιοδικά.
Στις αρχές του 1952, Ο Ράιχ για να αντιμετωπίσει τη Θ.ΟΡ. κατασκεύασε ένα νεφοδιαλυτή, που αρχικά αποτελούνταν από σωλήνες που γειώνονταν στο νερό και έτσι μπορούσε να τραβήξει την ενέργεια από την ατμόσφαιρα στο νερό. Αυτό τον έκανε να ενδιαφερθεί για τον καιρό και να πειραματιστεί τόσο για την προστασία από, όσο και για την πρόκληση βροχής. Σε δύο περιπτώσεις η δουλειά του με τον καιρό προβλήθηκε τηλεοπτικά. Μια φορά, το 1953, προκάλεσε βροχόπτωση για μια ομάδα καλλιεργητών στην πολιτεία Μέιν, των οποίων οι σοδειές καταστρέφονταν εξαιτίας της ξηρασίας. Η αρχική συμφωνία ήταν να πληρωθεί μόνο αν έφερνε βροχή μέσα σε προκαθορισμένο χρονικό διάστημα και ακριβώς έτσι έγινε. Στον πρώτο καιρό των επιχειρήσεων με νεφοδιαλυτή, ο Ράιχ χρησιμοποιούσε 5 σωλήνες, οι δύο πάνω από τους τρεις. Σε μια περίπτωση τον είδα να στοχεύει με το νεφοδιαλυτή ένα βαρύ σύννεφο και σε μερικά λεπτά εμφανίστηκαν πέντε τρύπες σ' αυτό το σύννεφο, δύο επάνω και τρεις κάτω. Είχα πειστεί.
Ο Ράιχ, επεκτείνοντας τη σκέψη του ότι αυτή η λειτουργική αρχή θα ήταν χρήσιμη στην αντιμετώπιση των νευρώσεων και στην κινητοποίηση της ενέργειας, τροποποίησε το νεφοδιαλυτή για να τον χρησιμοποιήσει σε ανθρώπους, ονομάζοντάς τον «ιατρικό απορροφητή Θ.ΟΡ.». Όταν η ενέργεια είναι καθηλωμένη στη μυϊκή σύσπαση, με τη χρήση του ιατρικού απορροφητή Θ.ΟΡ. μπορεί να κινητοποιηθεί και, καθώς η αναστολή υποχωρεί, οι συγκινήσεις αναδύονται. Είναι δυνατό ωστόσο να γίνει επικίνδυνο εργαλείο αν χρησιμοποιηθεί με ανευθυνότητα. Δείχνει φανταστικό και έτσι είναι. Ακόμη κι όταν το βλέπεις να λειτουργεί, μετά βίας το πιστεύεις. Φαίνεται πολύ απλοϊκό, πολύ απλό ώστε να το δεχτεί η επιστήμη, αλλά αυτό αφορά επίσης και το συσσωρευτή οργόνης. Έχω δει και τα δύο εργαλεία να λειτουργούν αποτελεσματικά σε πολλές περιπτώσεις, αλλά μόνο ο χρόνος θα φέρει την αποδοχή. Μέχρι τώρα αντιμετωπίζονται με επιφύλαξη και θεωρούνται τσαρλατανισμός.