Μια επανεξέταση της δουλειάς του Ράιχ*
του Mάιρον Μπρίνερ**
Ο Βίλχελμ Ράιχ, M.D., στο διάστημα που δούλευε ως ψυχαναλυτής, μελέτησε συστηματικά το ρόλο που παίζει η σεξουαλική ενέργεια στη γένεση και διατήρηση της αρρώστιας. Τη δεκαετία του 1930 και ύστερα από μελέτες του ανθρώπινου βιοηλεκτρισμού, γνώριζε πως είχε βρει αποδείξεις για μια συγκεκριμένη βιολογική ενέργεια:
Μια ενέργεια, που η ροή της στο σώμα γίνεται αντιληπτή ως συναίσθημα και ως αίσθηση.
Έχει γνωρίσματα που καταγράφονται σαν ηλεκτρισμός στην επιφάνεια του δέρματος. Η κίνησή της προσδιορίζει πέρα για πέρα τη λειτουργία του αυτόνομου νευρικού συστήματος.
Και τέλος, αυτή η ενέργεια εκφορτίζεται στην ολοκληρωτική οργασμική εκτόνωση. Έκρινε λογικά, πως θα μπορούσε να μάθει περισσότερα γι' αυτή τη ζωική ενέργεια παρατηρώντας στο μικροσκόπιο παρασκευάσματα από βασικές μορφές ζωής, όπως χόρτο που έμεινε σε νερό για αρκετά χρονικά διάστημα, όπου, όπως είναι καλά γνωστά, ανευρίσκονται τα πρωτόζωα.
Αυτά που είδε ήταν καταπληκτικό. Μελέτησε το χόρτο που ήταν μέσα στο νερό για αρκετά χρονικό διάστημα και βρήκε πως αυτό αρχίζει να αποσυντίθεται σχηματίζοντας φυσαλίδες μέσα στα κύτταρά του. Παρακολουθώντας αυτή τη διαδικασία για αρκετές ημέρες διαπίστωσε συνεχή εξέλιξη. Αρχικά οι φυσαλίδες στα φύλλα του γρασιδιού συναθροίζονταν σχηματίζοντας σωρούς. Στη συνέχεια, οι σωροί αυτοί αναπτύσσουν μεμβράνες που τους περιβάλλουν και αρχίζουν να πάλλονται, αρχικά με κίνηση που προέρχεται από τις φυσαλίδες που βρίσκονται εντός των μεμβρανών και στη συνέχεια πάλλονται και περιστρέφονται ολόκληρες οι δομές. Σε μερικές περιπτώσεις το υλικό μέσα στις μεμβράνες γίνεται πιο ομοιόμορφο.
Ακολούθως, οι καινούργιες οντότητες κινούνται - απελευθερωμένες πλέον από τα φύλλα του χόρτου - περιστρεφόμενες και δονούμενες, σε όλο το πεδίο του μικροσκοπίου.
Αυτές οι δομές είναι τυπικοί μονοκύτταροι οργανισμοί, όπως η αμοιβάδα, το paramecium και η vorticella.
Όταν ο Ράιχ ολοκλήρωνε αυτές τις αρχικές μελέτες του, αντιλήφθηκε πως παρατηρούσε τη φυσική δημιουργία πρωτοζώων από φυτική ύλη, και πως η πρωταρχική και γρήγορη επαναδημιουργία της ζωής πραγματοποιούταν καθημερινά και όχι μόνο εκατομμύρια χρόνια πριν, όπως πιστεύουν οι συμβατικοί επιστήμονες.
Ο Ράιχ εξέτασε πολλά άλλα υλικά κατά τη διάρκεια που παρουσίαζαν φυσαλιδοειδή αποσύνθεση, αλλά και μετά από αυτή, όπως άμμο από θαλάσσια ακτή, χώμα, ξυλάνθρακα και ρινίσματα σιδήρου. Για να διευκολύνει την αποσύνθεση αυτών των υλικών τα έβαζε στο αυτόκαστο ή τα θέρμαινε μέχρι του σημείου της πυράκτωσης. Στη συνέχεια, τα έβαζε σε αποστειρωμένο διάλυμα, που αποτελείτο 50% από χλωριούχο κάλιο (0.1Ν) και 50% εργαστηριακό ζωμό βοδινού.
Με μεγάλη έκπληξη διαπίστωσε την ίδια εξελικτική διαδικασία δημιουργίας μορφών, καθώς και τα ίδια τελικά αποτελέσματα να παρουσιάζονται σε όλα τα παρασκευάσματα.
Κατέληξε στο συμπέρασμα πως είχε ανακαλύψει μικροσκοπικές, μεταβατικές οντότητες, που δεν είχαν μέχρι τότε περιγραφεί και βρίσκονταν στο χώρο μεταξύ της άβιας ύλης και των απλών οργανισμών και πως η ανάπτυξη τους ξεκινούσε, κατά κάποιο τρόπο, από την αποσύνθεση της ύλης. Συμπέρανε πως η συνεχής πρόοδος στην εξέλιξη της μορφής τους, που καταλήγει σε γνωστές μορφές ζωής, είναι ένα βασικό χαρακτηριστικό αυτών των οντοτήτων. Τις ονόμασε βιόντα.
Σε παρασκευάσματα για το μικροσκόπιο τα βιόντα είναι σαφώς ορατά σε μεγέθυνση 2.000 με αποχρωματικό αντικειμενικό φακό. Είναι φυσαλιδοειδή, έχουν υποκύανη απόχρωση και περιβάλλονται από ένα άσπρο φωτοστέφανο ή πεδίο. Παρουσιάζουν εσωτερικό παλμό καθώς και εξωτερικό στο πεδίο που τα περιβάλλει. Κινούνται, συγκολλούνται και διαχωρίζονται. Μπορούν να ακινητοποιήσουν και να σκοτώσουν βακτήρια. Τα βιόντα είναι Gram θετικά, χρωματίζονται μπλε με την αιματοξυλίνη και κάτω από ειδικές συνθήκες μπορούν να καλλιεργηθούν.
Μπορεί να γεννηθεί η ερώτηση: Μήπως αυτές οι οντότητες είναι προϊόν κάποιας μόλυνσης; Η απάντηση είναι αρνητική. Πρώτον, οι κινούμενες μορφές αναπτύσσονται παρά την υπερσχολαστική αποστειρωτική τεχνική. Δεύτερο, ακόμη κι όταν παίρνονται οι πιο αυστηρές προφυλάξεις (για παράδειγμα, δουλεύοντας με σφραγισμένους γυάλινους σωλήνες μετά από επιτυχή αποστείρωση), τα αποτελέσματα είναι τα ίδια. Αντίθετα, όταν τα υλικά παρασκευάζονται χωρίς να αποστειρωθούν, ή αφήνονται εκτεθειμένα στον αέρα για μεγάλα χρονικά διαστήματα, αναπτύσσονται τα γνωστά βακτήρια, αλλά δεν παρατηρείται κανένα από τα φαινόμενα που πρωτοπαρατηρήθηκαν από τον Ράιχ. Δηλαδή, η μεγάλη πυκνότητα των μορφών, η σταδιακή εξέλιξη των σχηματισμών τους και η ζωηρή τους κίνηση.
Τίθεται ακόμη μια ερώτηση: Θα μπορούσε η κίνηση αυτών των σχηματισμών να είναι η κίνηση Brown και να ερμηνεύεται έτσι το αποτέλεσμα της μοριακής κίνησης; Με προσεκτική παρατήρηση γίνεται ξεκάθαρο, ότι τα χαρακτηριστικά της κίνησης των βιόντων δεν ακολουθούν τις αρχές της κίνησης Brown.
Πρώτο, βλέπουμε σε δεδομένο μικροσκοπικό πεδίο, μερικές μορφές να κινούνται αρκετά έντονα, ενώ άλλες του ίδιου μεγέθους κινούνται αργά ή καθόλου. Δεύτερο, μια συνεχώς κινούμενη μορφή μπορεί ξαφνικά να σταματήσει τελείως. Αντίθετα, μια ακίνητη μορφή, μπορεί τελείως ξαφνικά, να αρχίσει να κινείται. Επίσης η ταχύτητα της κίνησης δεν εξαρτάται από τη θερμοκρασία του μέσου. Ακόμα βλέπουμε μια ξεκάθαρη τάση για αμοιβαία έλξη μεταξύ των σχηματισμών αυτών.
Για περαιτέρω διερεύνηση της εξέλιξης των βιόντων σε ζωντανούς οργανισμούς, ο Ράιχ πρόσθεσε κι άλλες ουσίες στο θρεπτικά υλικά του ζωικού ζωμού και χλωριούχου νατρίου, όπως ζελατίνη και λεκιθίνη. Σε τέτοια εμπλουτισμένα μέσα παρατήρησε επιτάχυνση της διαδικασίας της ανάπτυξης και μεγαλύτερη ποικιλία στις τελικές μορφές.
Σε κάποιο άλλο πείραμα δούλεψε αντιστρόφως, αφαιρώντας δηλαδή ουσίες από το μέσο, μετά από το αρχικό βράσιμο και την αποσύνθεση του βασικού υλικού. Υπέβαλε το υγρό στο οποίο αποσυντέθηκαν τα βιόντα του χώματος σε υπερδιήθηση και ψύξη. Μετά την ψύξη, ο πάγος, αντί να είναι διαφανής παντού, είχε κίτρινο πυρήνα. Όταν τον έλιωσε και τον εξέτασε στο μικροσκόπιο, βρήκε κροκίδες από υλικά με βιόντα στο κιτρινωπό νερό και διαπίστωσε πως τα βιόντα μπορούν να αναπτυχθούν κι από διηθημένο νερό, στο οποίο είχε συμβεί προηγουμένως αποσύνθεση ύλης.
Ο Ράιχ ύστερα από αυτές τις μελέτες κατέληξε στο συμπέρασμα ότι παρατηρούσε τις εκδηλώσεις μιας ασυνήθιστης μορφής ενέργειας. Άλλα φαινόμενα επιβεβαίωσαν ότι αυτή η ενέργεια δεν ήταν ήδη γνωστή στους επιστήμονες.
Ενώ παρατηρούσε το περισσότερο φορτισμένο βιοντικά παρασκεύασμα, με ένα μονοφθάλμιο μικροσκόπιο, ανέπτυξε επιπεφυκίτιδα στα μάτι που χρησιμοποιούσε. Όταν δούλεψε χρησιμοποιώντας το άλλο μάτι, συνέβη ακριβώς το ίδιο. Τα εργαλεία στο εργαστήριό του μαγνητίζονταν και στο δωμάτιο όπου διατηρούνταν οι καλλιέργειες των βιόντων, εκδηλώθηκε μια γκρίζο-μπλε ομίχλη, ορατή στο σκοτάδι. Η εξέταση των καλλιεργειών των βιόντων από ειδικό ακτινολόγο απέκλεισε κάθε ραδιενεργή προέλευση.
Αργότερα βρήκε αποδείξεις για την ύπαρξη αυτής της ενέργειας, ουσιαστικά παντού. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι είχε ανακαλύψει μια ενέργεια που είναι ο πυρήνας της δημιουργίας και διατήρησης της ζωής και που εμποτίζει τον Κόσμο. Επειδή οι μελέτες του είχαν αφετηριακό σημείο τον οργασμό και λόγω του ότι η ενέργεια φορτίζει τα οργανικά υλικά, ο Ράιχ ονόμασε αυτή τη δύναμη οργονοενέργεια.
Καρκίνος
Μια νέα σειρά ερευνών τον οδήγησε σε μια σημαντική ανακάλυψη για τον καρκίνο, ενώ κατοπινά πειράματα στη φυσική και μετεωρολογία διευκρίνισαν διαφορετικές λειτουργίες της οργονοενέργειας.
Όταν εξέτασε με το μικροσκόπιο φρέσκο, ζωντανό καρκινικό ιστό από όγκο, τον βρήκε να βρίθει από βιόντα, ακριβώς όμοια με αυτά που έβρισκε σε κάθε παρατήρηση σε ιστούς ζωντανής ή νεκρής ύλης, που κατέληγε σε βιοντική αποσύνθεση.
Ο Ράιχ ανακάλυψε επίσης σε ζωντανά παρασκευάσματα άλλων ιστών από καρκινοπαθή ζώα, προκαρκινικά κύτταρα, που παρουσιάζουν εσωτερική διάσπαση και αναδιοργάνωση, ίδια ακριβώς με αυτή του σαπισμένου χόρτου και βρύου. Αυτά τα κύτταρα, περικλείουν φυσαλίδες και οι εσωτερικές δομές τους χάνουν τη λειτουργικότητά τους. Παρατήρησε επίσης αμοιβαδοειδή κύτταρα και διάφορες άλλες κατώτερες μορφές, όπως επίσης και τυπικά καρκινικά κύτταρα όγκου.
Κατέληξε πως η διαδικασία του καρκίνου είναι ουσιαστικά η ίδια με τη βιοντική αποσύνθεση της φυτικής ύλης. Με ένα θαυμάσιο άλμα στη σκέψη του διαμόρφωσε μια ριζοσπαστική υπόθεση σχετικά με τη φύση του καρκίνου: Ο καρκίνος είναι ασθένεια ολόκληρου του οργανισμού και όχι μόνο κάποιου ιστού. Είναι μια ασθένεια στην οποία το σώμα αρχίζει να καταρρέει στην ολότητά του. Η άμεση αιτία αυτής της αποσύνθεσης των ιστών είναι η μείωση της οργονοενέργειας του σώματος.
Εξαιτίας αυτής της καθολικής έλλειψης ζωτικότητας, μερικά κύτταρα αργοπεθαίνουν. Διασπώνται με φυσαλιδοειδή τρόπο σχηματίζοντας βιόντα, που αναδομούνται σε μονοκύτταρους οργανισμούς. Αυτά είναι τα ίδια τα καρκινικά κύτταρα.
Συμπεραίνουμε λογικά ότι εφ' όσον το υλικό που παράγεται από τα κύτταρα που πεθαίνουν βρίσκεται σε αφθονία στον ιστό, τα καρκινικά κύτταρα που σχηματίζονται μπορεί να είναι κοντινή προσέγγιση των κυττάρων απ' όπου προέρχονται. Αλλά από τη στιγμή που όλο το σύστημα έχει ελλιπή ενέργεια, δεν έχει την οργανωτική ικανότητα να αναδομήσει πλήρως ανεπτυγμένα κύτταρα. Επομένως τα δημιουργούμενα καρκινικά κύτταρα σε σχέση με αυτά απ' όπου προέρχονται είναι λιγότερο διαφοροποιημένα και λιγότερο λειτουργικά.
Η υπόθεση του Ράιχ για την καταγωγή του καρκινικού κυττάρου είναι μια αντίληψη εντελώς έξω από κάθε συμβατική άποψη.
Επαναλαμβάνω εδώ ότι ο Ράιχ, συμπέρανε λογικά, πως το καρκινικό κύτταρο είναι επακόλουθο της διάσπασης του πρωταρχικού κυττάρου και ότι προέρχεται από την "προς τα πάνω" αναδιοργάνωση της ύλης που παράγεται σε αυτή τη διάσπαση.
Οι παραδοσιακοί επιστήμονες νομίζουν ότι το καρκινικό κύτταρο γεννιέται από την αποκλίνουσα αναπαραγωγή ενός μόνο κυττάρου, που καταλήγει σε καινούργιο πληθυσμό από αρχέγονα κύτταρα. Αυτό σημαίνει πως θέτουν έναν άμεσο σχηματισμό "προς τα κάτω" από το πρωταρχικό κύτταρο στα καρκινικά. Έχουν δυσκολευθεί πολύ στην προσπάθειά τους να καταλάβουν πώς πραγματοποιήθηκε αυτός ο "προς τα κάτω" μετασχηματισμός. Με μεγάλη προσπάθεια έχουν διευκρινίσει αρκετές διαφορές μεταξύ φυσιολογικών και καρκινικών κυττάρων, αλλά βρίσκονται πολύ μακριά από το να εξηγήσουν πώς το ένα έφερε το άλλο.
Δεδομένου ότι οι παραδοσιακοί επιστήμονες δεν έχουν αναγνωρίσει τα ενδιάμεσα στάδια που ανακάλυψε ο Ράιχ στα ζωντανά παρασκευάσματα των βιόντων και όγκων, δεν έχουν διαθέσιμη την αντίληψη της "προς τα πάνω" αναδιοργάνωσης των βιόντων σε πρωτόζωα και κύτταρα όγκων. Προσπαθούν με πληθώρα γεγονότων να επικυρώσουν μια διαδικασία που υποτίθεται ότι υφίσταται και είναι η βάση του καρκίνου, αλλά στην ουσία δεν είναι και μεγάλης σπουδαιότητας: την άμεση, ξαφνική εμφάνιση ενός καρκινικού κυττάρου από ένα "φυσιολογικό". Στην πραγματικότητα, ο "προς τα κάτω" μετασχηματισμός πιθανώς παίζει κάποιο ρόλο στη γένεση μερικών μορφών καρκίνου. O Ράιχ ανέφερε παρατηρήσεις του για προκαρκινικά κύτταρα που διασπούνταν προς τηνκατεύθυνση καρκινικών κυττάρων. Όμως, η επαναστατική ανακάλυψη σε αυτό το χώρο είναι η μελέτη του για την "προς τα πάνω" αναδιοργάνωση κι εδώ οι παραδοσιακοί επιστήμονες δείχνουν να έχουν χάσει ολοκληρωτικά την εξελικτική πορεία της βιοντικής αποσύνθεσης και αναδόμησης.
Η διατύπωση αυτή του Ράιχ συσχετίζεται πολύ ικανοποιητικά με αρκετά κλινικοπαθολογικά δεδομένα. Για παράδειγμα, την καλύτερη πρόγνωση στον καρκίνο τη βλέπουμε συνδεδεμένη με τους περισσότερο διαφοροποιημένους τύπους κυττάρων. Έτσι, με ισοδύναμους τους υπόλοιπους παράγοντες, όσο περισσότερο αδιαφοροποίητος είναι ο τύπος των κυττάρων, τόσο χειρότερη είναι η πρόγνωση. Άρα, σύμφωνα με την υπόθεση του Ράιχ, ένας οργανισμός που δεν είναι σοβαρά άρρωστος με καρκίνο, είναι αυτός στον οποίο η οργονοενέργεια έχει εξαντληθεί συγκριτικά λιγότερο. Σε οργανισμούς με σχετικά υψηλότερη οργονοενεργειακή φόρτιση (παρ' όλα αυτά όμως χαμηλότερη από το επίπεδο υγείας) η αναδιοργανωτική διαδικασία, μετά το στάδιο της αποσύνθεσης, μπορεί να πετύχει υψηλότερη οργάνωση και λειτουργικότητα, συγκρινόμενη με το επίπεδο που μπορεί να επιτευχθεί σε πιο άρρωστους οργανισμούς με ακόμη χαμηλότερη ενεργειακή φόρτιση.
Σε πολύ άρρωστους οργανισμούς, αυτούς με τη λιγότερη ενέργεια, η αναδιοργάνωση δεν μπορεί να προχωρήσει πέρα από το επίπεδο των αδιαφοροποίητων κυττάρων.
Μια κατάσταση όπου οι ιδέες του Ράιχ βρίσκονται σε συμφωνία με πολύ γνωστά γεγονότα για τον καρκίνο, είναι ο πολύ γρήγορος ρυθμός αναπαραγωγής των καρκινικών κυττάρων, δηλαδή το γνώρισμα αυτό που τους προσδίνει την κακοήθεια. Στην αναπαραγωγή των υγιών κυττάρων, ο Ράιχ αναγνώριζε τον τετραπλό ρυθμό: ένταση - φόρτιση - εκφόρτιση - χαλάρωση, που αρχικά είχε διακρίνει στον οργασμό. Συμπέρανε πως η φυσιολογική διαίρεση του κυττάρου πραγματοποιείται όταν το κύτταρο φτάνει ένα επαρκώς υψηλό επίπεδο έντασης και φόρτισης. Η διαίρεση σε δυο κύτταρα είναι ένας τρόπος με τον οποίο ένα κύτταρο επιτυγχάνει να απελευθερώσει τη συσσωρευμένη οργονοενέργεια.
Στο καρκινικά κύτταρο ο Ράιχ συμπέρανε, πως ο πολλαπλασιασμός πραγματοποιείται κατά κάποιο τρόπο διαφορετικά, εφ' όσον το κύτταρο ως ολότητα είναι υποφορτισμένο με οργονοενέργεια. Παρατήρησε σημάδια αυξημένης δραστηριότητας στους πυρήνες των καρκινικών κυττάρων, σε σύγκριση με τα φυσιολογικά, όπως ο βαθύτερος χρωματισμός.
Έτσι, κατέληξε πως ο πυρήνας του καρκινικού κυττάρου φορτίζεται υπερβολικά με οργονοενέργεια, ενώ το κυτταρόπλασμα χάνει ενέργεια. Υπερβολικά φορτισμένος ο πυρήνας επιτυγχάνει την εκφόρτιση της ενέργειάς του ξεκινώντας τη δική του διαίρεση.
Επειδή οι διαδικασίες στον πυρήνα είναι τα κλειδιά της διαίρεσης ολόκληρου του κυττάρου, προκύπτει γρήγορη αναπαραγωγή του καρκινικού κυττάρου.
Άλλο ένα παθολογικό εύρημα σχετικά με την υπόθεση του Ράιχ, είναι η πολύ καλά γνωστή παρουσία μιας ποικιλίας μικροσκοπικών μορφών, μαζί με τα ίδια τα καρκινικά κύτταρα σε αρκετούς κακοήθεις όγκους, όπως είναι τα βακτήρια και τα κυτταρικά υπολείμματα. Σύμφωνα με τον Ράιχ, όλα αυτά δεν είναι αποτέλεσμα μόλυνσης ή τυχαία ευρήματα. Είναι πολύ πιθανό, αυτές οι οντότητες να είναι διαφορετικά στάδια που πραγματοποιήθηκαν καθώς το υλικό, που συνεχώς παράγεται από τη βιοντική αποσύνθεση, είτε αναδιοργανώνεται προς την κατεύθυνση των ανώτερων μορφών, είτε διασπάται περαιτέρω.
Ο Ράιχ βρήκε πως κάποιοι σχηματισμοί που παρατήρησε σε παρασκευάσματα καρκινικών κυττάρων είχαν ιδιαίτερη σημασία. Πρόκειται για πολύ μικρές γραμμοειδείς μορφές με μήκος 0,2-0,5 μικρά Είναι καθαρά ορατές μόνο σε μεγέθυνση 5.000 (στις 2.000 φαίνονται σαν μικροσκοπικά μαύρα στίγματα και στις 300Χ σε σκοτεινό πεδίο εμφανίζονται σαν φωτεινά σημεία). Χρωματίζονται κόκκινα με εωσίνη και φαινοφουξίνη και είναι gram αρνητικά. Η κίνησή τους είναι έντονη.
Αφού μελέτησε αυτές τις μορφές ο Ράιχ, τις θεώρησε ως τα τελικά προϊόντα διάσπασης της κυτταρικής εκφύλισης, καθώς και ως τον πιο αρνητικό (για τη ζωή) σχηματισμό που είχε ποτέ συναντήσει. Τα ονόμασε βακίλους-Τ, παίρνοντας το "Τ" από το αρχικό γράμμα της γερμανικής λέξης Todd, που σημαίνει θάνατος.
Παρατηρώντας τους βακίλους-Τ σε διάφορες καλλιέργειες και παρασκευάσματα όγκων, διαπίστωσε πως στις πιο σοβαρές περιπτώσεις καρκίνου τα προκαρκινικά κύτταρα μπορούν να αποσυντεθούν απευθείας σε βακίλους-Τ χωρίς να περάσουν από το στάδιο των μεγάλων βιόντων. Επίσης βρήκε πως όταν τα βιόντα είναι ενεργειακά φτωχά φορτισμένα, αντί να εξελιχθούν σε ανώτερες μορφές, μπορούν να εκφυλιστούν σε βακίλους-Τ (καθώς και σε βακτήρια και ιούς). Στις περιπτώσεις όπου αναπτύσσονται αργότερα στην πορεία της αρρώστιας, κύτταρα όγκων, η σταδιακή ενεργειακή υποφόρτιση του συστήματος οδηγεί στην τελική διάσπαση των ίδιων των κυττάρων των όγκων σε βακίλους-Τ.
Οι βάκιλοι-Τ φαίνονται εχθρικοί σε άλλες μικροσκοπικές οντότητες. ο Ράιχ παρατήρησε πως όταν είναι πολλοί μπορούν να σκοτώνουν τα βιόντα, ενώ υψηλά φορτισμένα βιόντα μπορούν με τη σειρά τους να σκοτώνουν τους βακίλους-Τ. Επίσης φαίνεται πως είναι καρκινογόνοι. Ο Ράιχ βρήκε πως όταν γινόταν έγχυση βακίλων-Τ στους γλουτιαίους μυώνες υγιών ποντικιών εκδηλωνόταν φλεγμονή, στη συνέχεια εξέλκωση και μετά ένα περίπου χρόνο καρκίνος.
Με την τάση για καρκίνο που έρχεται ως επακόλουθο της ενεργειακής υποφόρτισης στην ολότητα του οργανισμού, υπάρχουν συγκεκριμένοι παράγοντες οι οποίοι προσδιορίζουν πού θα εκδηλωθεί η αποσύνθεση των ιστών. Ένας από αυτούς τους παράγοντες είναι η μυϊκή θωράκιση.
Η περιοχή του σώματος όπου υπάρχουν χρόνιες ασυνείδητες μυϊκές εντάσεις (έτσι ώστε να μειώνουν τις αισθήσεις και τα συναισθήματα) έχει ιστούς που έχουν φτωχό εφοδιασμό με θρεπτικά συστατικά και οξυγόνο. Αυτοί οι ιστοί τείνουν περισσότερο στην αποσύνθεση. Άλλοι παράγοντες είναι χημικές ουσίες και ακτινοβολίες που μπορεί να προκαλέσουν τοπικά τραύματα και με αυτό τον τρόπο να δώσουν ώθηση στην κυτταρική εκφύλιση ενός οργανισμού με οριακή οργονοενεργειακή φόρτιση.
Με λίγα λόγια, στην άποψη του Ράιχ, η θεμελιώδης καρκινική διαδικασία είναι η ενεργειακή υποφόρτιση και η επακόλουθη εκφύλιση των ιστών σε κυτταρικό επίπεδο, καθώς επίσης και η αντίδραση σε αυτή την εκφύλιση που είναι η (προς τα πάνω) αναδόμηση.
Άρα, ο καρκίνος ξεκινά από κάποιο είδος θανάτου μέσα στη ζωή και εμπεριέχει μια αντίδραση ενάντια στην κυτταρική εκφύλιση και θάνατο, με την αναδόμηση της ύλης που παράγεται από αυτή την αποσύνθεση.
Τα κύτταρα των όγκων είναι οι ανώτεροι σχηματισμοί που παράγονται από αυτή τη μάχη, ενώ οι βάκιλοι-Τ είναι οι κατώτεροι.Μεταξύ αυτών υπάρχει ένα συνεχές δυναμικά διάφορων μορφών.
Ο Ράιχ ανέπτυξε ένα τεστ με το οποίο αξιολογούσε την ενεργειακή κατάσταση του οργανισμού, πριν ακόμα εκδηλωθούν τα συμπτώματα της αρρώστιας, προκειμένου να βοηθήσει στην αποτίμηση της καρκινικής εξέλιξης, καθώς και άλλων καταστάσεων που είναι επακόλουθα ολικής διαταραχής στη λειτουργικότητα της οργονοενέργειας του σώματος.
Τον έλεγχο αυτό ονόμασε τεστ αίματος Βίλχελμ Ράιχ και η δουλειά που γίνεται στο μικροσκόπιο περιλαμβάνει την παρατήρηση φρέσκων ερυθρών αιμοσφαιρίων.
Ο Ράιχ θεωρούσε το ερυθρό αιμοσφαίριο ως μια οργονοενεργειακή μονάδα. Όταν είναι ζωντανό, δεν είναι πραγματικά κόκκινο, αλλά γαλαζωπό, όπως η οργονοενέργεια της ατμόσφαιρας. Σε μεγάλες μεγεθύνσεις στο μικροσκόπιο φαίνεται ο παλμός του κι έχει ένα ορατό ενεργειακό, στεφάνι γύρω του. (Το λαμπερό ενεργειακό πεδίο γύρω του δεν είναι δυνατό να οφείλεται σε κάποιο λάθος γιατί πάλλεται κι αυτό). Όταν παίρνουμε τα ερυθρά αιμοσφαίρια από το σώμα και τα τοποθετούμε σε ζεστό αλατούχο διάλυμα, τότε όπως είναι φυσικό, αρχίζουν να αποσυντίθενται. Με την αποσύνθεσή τους αρχίζουν να δημιουργούνται βιόντα.
Είναι λογικό, ότι όσο πιο πολύ φορτισμένος είναι ολόκληρος ο οργανισμός, τόσο πιο φορτισμένα είναι τα ερυθρά του αιμοσφαίρια. Επίσης, είναι λογικό, ότι τα ερυθρά αιμοσφαίρια που προσλαμβάνονται από το σώμα ενός υγιούς ατόμου να αποσυντίθενται με αργότερο ρυθμό, από αυτά που λαμβάνονται από κάποιο υποφορτισμένο άτομο.
Ο ρυθμός αποσύνθεσης των ερυθρών κυττάρων προσδιορίζεται ποιοτικά στο τεστ αίματος Βίλχελμ Ράιχ. Βασικά, όσο πιο γρήγορα ξεκινά η αποσύνθεση, τόσο πιο άρρωστο είναι το άτομο.
Είναι γεγονός, πως σε προχωρημένα καρκινικά στάδια τα ερυθρά αιμοσφαίρια αποσυντίθενται αφύσικα γρήγορα στο αίμα. Σε τέτοιες περιπτώσεις μια μικρή ποσότητα των ερυθρών κυττάρων στο δείγμα του τεστ αίματος βρίσκεται ήδη να έχει αποσυντεθεί αμέσως μετά την αφαίρεση από το σώμα.
Δεν είναι μόνο ο βαθμός της βιοντικής εκφύλισης των κυττάρων του αίματος,, αλλά επίσης και η μορφολογική εικόνα της εκφύλισης που προσδίνει πληροφορίες για το επίπεδο της υγείας του ατόμου. Τα ερυθρά αιμοσφαίρια από υγιή άτομα, καθώς εκφυλίζονται αναπτύσσουν αρκετές φυσαλίδες, τοποθετημένες σαν χάνδρες σε κύκλο, στην περιφέρεια του στρογγυλού κυττάρου. Αντίθετα, τα ερυθρά αιμοσφαίρια των καρκινοπαθών μετατρέπονται σε σφιχτές σφαίρες, και αναπτύσσουν ένα κάλυμμα από λεπτές ακιδοειδείς προεκβολές. Σε κάθε άτομο, τα ερυθρά αιμοσφαίρια καθώς εκφυλίζονται μπορούν να δώσουν τόσο τη χανδροειδή, όσο στην ακιδοειδη μορφή, και όχι μόνο τη μια ή την άλλη. Έτσι, αν οι υπόλοιποι παράγοντες θεωρηθούν κοινοί, όσο μεγαλύτερη είναι η αναλογία των χανδροειδών μορφών, τόσο πιο υγιές είναι το άτομο. (Η ταυτόχρονη εμφάνιση των ακιδοειδών και χανδροειδών μορφών εξαλείφει τηνπιθανότητα να είναι οι ακιδοειδείς μορφές απλά κύτταρα, που από την οσμωτική διαδικασία έγιναν οδοντωτά.
Το τεστ αίματος Ράιχ, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την εκτίμηση της πορείας μιας νόσου, καθώς και για την αποτελεσματικότητα της θεραπευτικής αγωγής. Η δυνατότητα για έγκαιρη διάγνωση του καρκίνου φαίνεται επίσης αρκετά σημαντική.
Μετά από εκτενή μελέτη της καρκινικής διαδικασίας και από ψυχιατρική σκοπιά, ο Ράιχ κατέληξε στο συμπέρασμα πως σε κάποια στιγμή της ζωής του μελλοντικού καρκινοπαθή, ξεκίνησε μια χαρακτηρολογική παραίτηση που έγινε χρόνια και που πολύ συχνά εκφραζόταν ως παραίτηση από την ορμή της αναζήτησης ηδονής στη ζωή. Η εγκατάλειψητης ελπίδας για βαθιά ικανοποίηση μπορεί να είναι φανερή, αλλά μπορεί επίσης να παραμείνει ελαφρώς καλυμμένη ή και ασυνείδητη, καλυπτόμενη από αντίρροπες συνήθειες και συμπεριφορές. Η βασική παραίτηση από την ηδονική διέγερση και την εκφόρτιση μπορεί να είναι τόσο ύπουλη, όσο το ξεκίνημα της αρρώστιας.
Εμμένοντας στην απώθηση από την ηδονική διαστολή, το άτομο στο προκαρκινικό στάδιο βρίσκει τη διέγερση όλο και λιγότερο ανεκτή. Η αναπνοή του εμποδίζεται όλο και περισσότερο έτσι ώστε να ελαττωθεί η βίωση αισθήσεων. Μια συγκινησιακή ηρεμία τείνει να επικρατήσει. Μπορούν να εκδηλωθούν σημαντικές ενορμήσεις, μόνο όμως αντισταθμιστικά. Στην ουσία η ελπίδα και το πάθος έχουν εξαφανιστεί.
Στα προκαρκινικά στάδια, αφού η ηδονική διαστολή και η εκφόρτιση μέσω του οργασμού έπαψε να είναι σημαντική για μεγάλο χρονικό διάστημα, το οργονοενεργειακό πεδίο του σώματος αντιδρά με βαθμιαία συστολή. Όταν το ενεργειακό πεδίο κρατιέται για υπερβολικά μεγάλο διάστημα σε στασιμότητα, χάνει την ικανότητα του να διαστέλλεται και αρχίζει να συρρικνώνεται.
Στον ενεργειακό πυρήνα του οργανισμού, που ανατομικά συσχετίζεται με το αυτόνομο νευρικό σύστημα, υπάρχει ελάττωση του παλμού και πτώση της ενέργειας. Στο επίπεδο του συναισθήματος και της συμπεριφοράς, μια κατάσταση παραίτησης αντικαθιστά την ελπίδα της ηδονικής διαστολής και εκφόρτισης. Στο κυτταρικό και ιστικό επίπεδο η παραίτηση εκδηλώνεται με συρρίκνωση του κυτταροπλάσματος. Δεδομένου ότι ο οργανισμός στην ολότητά του χάνει την ικανότητα να πάλλεται, το ίδιο συμβαίνει και στα κύτταρα. Τελικά, ξεκινά η βιοντική εκφύλιση και αναδύεται πλέον η ολοκληρωμένη βιοπαθητική εικόνα.
Όταν πια η κυτταρική εκφύλιση και αναδιοργάνωση έχει εδραιωθεί για τα καλά, το σώμα συστέλλεται στο σύνολό του. Σε προχωρημένες περιπτώσεις αυτή η συστολή είναι γνωστή ως καρκινική καχεξία. Το νευρικό σύστημα, που είναι ο παράγοντας κλειδί στη ρύθμιση της οργονοενέργειας στο σώμα, συρρικνώνεται. Αυτή η συρρίκνωση μπορεί να παράγει επίσης τον γενικευμένο πόνο, σαν τράβηγμα, σε μερικές περιπτώσεις καρκίνου. Οι ασθένειες που προέρχονται πρωτογενώς από ενεργειακή διαταραχή, ονομάστηκαν από τον Ράιχ βιοπάθειες. Τον καρκίνο τον χαρακτήρισε ως καρκινωματώδη βιοπάθεια συρρίκνωσης.
Από τη στιγμή που διαπίστωσε ότι ο καρκίνος είναι το αποτέλεσμα της ανικανότητας για ηδονή, συμπεριλαμβανομένης και της σεξουαλικής, ο Ράιχ κατανόησε ότι το πρόβλημα αυτής της αρρώστιας θα μας συντροφεύει για πολύ καιρό.
Παραπομπές
* Αυτή η εργασία προέρχεται από την επεξεργασία και προσαρμογή ομιλίας που δόθηκε σε συμπόσιο χρηματοδοτημένο από τη Διεθνή Ένωση Θυμάτων Καρκίνου και Φίλων τους, στις 17 Ιουνίου του 1984 στη Νέα Υόρκη, καθώς και μιας άλλης που δόθηκε στους υποστηριχτές της ανέγερσης του κτιρίου του Αμερικανικού Κολεγίου της Οργονομίας, στις 19 Σεπτεμβρίου 1984 στο Σαν Φραντσίσκο.
Το υλικό έχει αντληθεί κυρίως από το βιβλίο του Βίλχελμ Ράιχ "Η Βιοπάθεια του Καρκίνου". Ο συγγραφέας θέλει να ευχαριστήσει τον δόκτορα Ρίτσαρντ Μπλάσμπαντ για τη βοήθεια στην προετοιμασία αυτής της εργασίας.
** Διπλωματούχος του Αμερικανικού Συλλόγου Ψυχιατρικής και Νευρολογίας. Επίκουρος καθηγητής ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Μέριλαντ στην Ιατρική Σχολή. Μέλος του προσωπικού των νοσοκομείων Sinai and Franklin Square Hospitals της Βαλτιμόρης.
Βιβλιογραφία
- Blasbant, R. Α.: "The Orgone Energy Αccυmulator in the Treatment οf Cancer in Mice", Journal of Oτgonomy, 7(1):1973.
- Blasband, R. Α.: "The Medical DOR-buster in the Treatment of Cancer Mice", Journal of Orgonomy, 8(2):1974.
- Dew, R.: "The Biopathic Diathesis", Journal of Orgonomy, 2(2):1968.
- Herskowitz, Μ.: "Development of a Cancer Biopathy", Journal of Orgonomy, 5(1):1971.
- Konia, C.: "Reich's Priority in Elucidating the Biophysical Basis of Somatic Diseases", Journal of Orgonomy, 10(1):1976.
- Konia, C.: "The Bions" Journal of Orgonomy, 11(1):1977.
- Raphael, C., MacDonald, H.: Orgonomic Diagnosis of Canser Biopathy. Rangeley, Maine: The Wilhelm Reich Foundation, 1952.
- Reich, W.: Die Bione. Oslo: Sexpol-Verlag, 1938.
- Reich, W. (Tr. Jordan, D. & 1.): The Bion Experiments, New York: Farrar, Straus and Giroux, 1979.
- Reich, W. (Tr. Koopman, B.,Bertelsen, 1.): "the Bions," Journal of Orgonomy, 10(1): 1976 - 13(1):1979.
- Reich, W. (Tr. Wolfe, Τ.): The Cancer Biopathy. New York: Orgone Institute Press, 1948.
- Reich, W. Tr. White, Α., Higgins, Μ., Raphael, C. :The Cancer Biopathy. New York: Farrar, Straus and Giroux, 1973.
- Reich, W. (Tr. Wolfe. Τ.): "the Natural Organization of Protozoa from Orgone Energy Vesicles (Bions)" International Journal of Sex-Economy and Orgone-Research,1:1942; and Journal of Orgonomy, 7(1&2):1973.
- Reich, W. (Tr. Wolfe, Τ.): "The Carcinomatous Shrinking Biopathy," International Journα1 of Sex-Economy and Orgone-Research, 1:1942.
- Reich, W. (Tr. Wolfe, Τ.): "Experimental Orgone Therapy of Cancer Biopathy (19371943)," International Journal of Sex-Εcοnοmy and Orgone-Research, 2:1943.
- Reich, W.(Tr. Wolfe, T.) :"Anorgonia in the Carcinomatous Shrinking Biopathy," International Journal of Sex-Economy and Οrgone-Research, 4(1):1945.
- Reich, W.: "The Leykemia Problem: Αρproach," Orgone Energy Bulletin, 3(2):1951.
- Tropp, S.: "Limited Surgery in Orgonomic Cancer Therapy," Orgone Energy Bulletin, 3(2):1951