Στο δρόμο για την υγεία

Στο δρόμο για την υγεία: Αναμνήσεις μιας απρόθυμης οδηγού

της Νόρα Λιούιν

(Με οργονομική ανάλυση από τον γιατρό Ρόμπερτ Ντιου)

Μόνο λίγοι άνθρωποι εκτός από αυτούς που έχουν προσβληθεί, μπορούν να εκτιμήσουν σ' όλο τους το μεγαλείο τις οπτικές εμπειρίες που προκαλεί η σχιζοφρένεια. Γι' αυτό, οι παρακάτω αναμνήσεις μπορεί να φανούν κάπως υπερβολικές. Παρ' όλα αυτά εάν κάποιος κατανοήσει ότι το οπτικό μπλοκάρισμα επηρεάζει όχι μόνο τα μάτια αλλά και άλλα όργανα προσανατολισμού και τελικά την ίδια την εγκεφαλική ουσία, τότε γίνεται κατανοητή η έκταση και η σπουδαιότητα αυτής της αίσθησης του αποπροσανατολισμού. Η ασθενής που παρουσιάζεται εδώ με το ψευδώνυμο «Νόρα Λιούιν» είναι συγγραφέας και η επαγγελματική της ικανότητα τη βοηθάει να μεταφέρει στο χαρτί τις εντυπώσεις από τις εμπειρίες της. Διαθέτει επίσης αίσθηση του χιούμορ, που μας βοήθησε και τους δυο σε δύσκολες περιστάσεις.

Ρόμπερτ Ντιου (Robert Dew) M.D.

Πριν τρία χρόνια ήμουν οδηγός μόνο κατ' όνομα. Είχα δίπλωμα οδηγού επί έξι χρόνια. Τότε δεν είχα ούτε ατυχήματα, ούτε είχα κάνει παραβιάσεις στους κώδικες κυκλοφορίας, ούτε καν είχα ένα πρόστιμο παρκαρίσματος. Κι αυτό γιατί δεν οδηγούσα. Οδήγησα ένα αυτοκίνητο ίσως 4-5 φορές συμπεριλαμβάνοντας σ' αυτές τη μέρα που πέρασα τις εξετάσεις οδήγησης. Δεν οδηγούσα γιατί φοβόμουνα.

Μετά ήρθε το κίνητρο. Είχα την ευκαιρία να αρχίσω οργονοθεραπεία. Περίμενα αυτή την ευκαιρία επί 8 χρόνια. Και δεν μπορούσα να την αφήσω να μου ξεφύγει, ακόμα κι αν αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να οδηγήσω βόρεια στο δρόμο 202 για περισσότερο από μια ώρα για να φτάσω στον προορισμό μου.

Ήμουν παγιδευμένη. Κανείς δεν μπορούσε να με πάει. Δεν υπήρχε κανένας πρόσφορος τρόπος να φτάσω εκεί παρά μόνο οδηγώντας αυτοκίνητο. Έτσι αγόρασα ένα αυτοκίνητο με «καλή ορατότητα», κράτησα την αναπνοή μου και οδήγησα.

Στο παρθενικό μου ταξίδι ο άντρας μου με συνόδευσε σαν πλοηγός. Κάθισα στο τιμόνι, κόλλησα τα χέρια μου ψηλά πάνω του, άνοιξα ελάχιστα τα μάτια μου, ίσα-ίσα για να μπει μια ακτίνα φωτός και κράτησα την αναπνοή μου. Ήταν Σάββατο. Το πρώτο μου ραντεβού ήταν το πρωί της Δευτέρας, αλλά έπρεπε να δοκιμάσω τις ικανότητές μου. Έτσι πήραμε το δρόμο 202.

Ο δρόμος 202 έχει μια καταπληκτική ικανότητα να «γεννάει» φορτηγά από το πουθενά. Ήμουνα σίγουρη ότι το αμαξάκι μου θα συνθλιβόταν ανάμεσά τους. Μου φαινόταν ότι όλα κατευθύνονταν πάνω μου αντί να πηγαίνουν ίσια μπροστά. Εκείνο τον καιρό είχα μικρή ικανότητα να κινώ τα μάτια μου αριστερά ή δεξιά, μέσα ή έξω από το αμάξι. Έσκυβα συνέχεια για να αποφύγω κάποιο χτύπημα και αγκομαχούσα. Ο υπομονετικός σύζυγός μου είχε πάει στον πόλεμο κι έτσι μια νευρωτική γυναίκα πίσω από το τιμόνι δεν ήταν γι' αυτόν κάτι που μπορούσε να τον πανικοβάλλει. Απλά, με ενθάρρυνε ήρεμα, μούλεγε πού να στρίβω και κατά κάποιο τρόπο τελικά φθάσαμε. Όσα είχα υποφέρει ήταν υπεραρκετά.

Στην επιστροφή οδήγησε ο άντρας μου. Αρχίσαμε ξανά το επόμενο πρωί. Το ηθικό μου όμως ήταν πεσμένο. Με δυο δοκιμές στο ενεργητικό μου ήμουν σίγουρη πως ποτέ δε θα μπορούσα να το κάνω μόνη μου. Τηλεφώνησα στο θεραπευτή μου για να ανακαλύψω ένα διαφορετικό δρόμο για να πάω. Κάνοντας παράκαμψη 40 μιλίων, παίρνοντας δυο τρένα κι ένα ταξί μπορούσα να πάω. Έτσι κι έκανα.

Το επόμενο Σαββατοκύριακο κάναμε πάλι δοκιμή και το πρωί της Δευτέρας ταξίδευα άνετα στο δρόμο 202. Ο άντρας μου είχε πάρει άδεια απ' τη δουλειά του για να γίνει ο σοφέρ μου. Περισσότερο από δυσαρέσκεια που αισθανόμουν εξαρτημένη παρά επειδή ένιωθα αυτοπεποίθηση, οδήγησα την επόμενη βδομάδα μόνη μου.

Οδήγησα έχοντας τεντωμένο κάθε μυώνα μου και αναπνέοντας ίσα-ίσα για να μην πεθάνω. Συγκεντρώθηκα μόνο στη λωρίδα κυκλοφορίας μου. Όχι πραγματικά στη λωρίδα, αλλά μόνο στο αυτοκίνητο που προπορευόταν. Κάθε φορά που άκουγα σειρήνα της αστυνομίας ήξερα ότι έρχονταν για μένα. Ήξερα ότι μπορούσαν να πουν πώς ένιωθα. Ήμουν σίγουρη πως συλλαμβάνουν αυτούς που δεν είχαν αυτοπεποίθηση.

Αποφασισμένη να ξανοιχτώ, άρχισα να οδηγώ σε άλλα μέρη. Πάντα με την ίδια βασική τεχνική οδήγησης, τα μάτια σχεδόν κλειστά, τους μυώνες σε ένταση και αναπνέοντας ελάχιστα. Ήμουν ακριβώς ένα βήμα πριν πέσω σε κώμα. Αλλά τελικά έφτασα εκεί όπου τέλος πάντων πήγαινα. Δεν σκότωσα κανένα και κανένας δε με σκότωσε και έτσι άρχισα να αποδέχομαι ότι ίσως κάθε άλλο αυτοκίνητο δεν κατευθυνόταν εναντίον μου, παρ' όλο που ακόμα έτσι μου φαινόταν. Μετά, μετακομίσαμε στη Φιλαδέλφεια.

Το οργονομκό μου ραντεβού ήταν το πρωί της Δευτέρας στις 8:45, που ήταν ώρα αιχμής στον αυτοκινητόδρομο Σούκιλ. Μερικές φορές αναρωτιόμουν αν ο θεραπευτής μου διάλεξε αυτή την ώρα για να με κάνει να αντιμετωπίσω μια κατάσταση που για μένα ήταν τρομακτική.

Για περισσότερο από δύο χρόνια τώρα, οδηγώ σ' αυτό το δρόμο σε όλες τις εποχές και τις καιρικές συνθήκες και σε όλες τις ώρες της ημέρας. Μπροστά στα μάτια μου αυτός ο δρόμος υπέστη θαυμαστές αλλαγές σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Στην αρχή, ήταν απλά ένας δρόμος που τον είχα σε κακή εκτίμηση. Ήταν ένα μέρος όπου φύλαγα καχύποπτα τη θέση μου πίσω από το αμάξι που προπορευόταν. Κατόπιν, ξαφνικά μια Δευτέρα πρωί, ο δρόμος έγινε μεγαλύτερος. Δεν ήταν πια μόνο εγώ και το αμάξι μπροστά μου, εναντίον οποιουδήποτε άλλου. Αυτός ο όμορφος, μεγάλης κυκλοφορίας δρόμος σε μια βδομάδα απόκτησε πλευρές. Υπήρχαν τοπία τριγύρω του και αρκετές λωρίδες κυκλοφορίας, Υπήρχαν ακόμα και σήματα. Καθώς συνήθιζα σ' αυτή τη μεταμόρφωση, συνέβη κάτι άλλο. Ο δρόμος έγινε μακρύτερος.

Τώρα δεν υπήρχε μόνο το αμάξι που προπορευόταν. Υπήρχαν ουρές από αυτοκίνητα που απλώνονταν σε σειρές, μπροστά και πίσω μου και αριστερά και δεξιά. Πέρα από αυτά υπήρχαν λόφοι και κοιλάδες και ένας ποταμός κυλούσε στη δεξιά μεριά και από πάνω του ο ουρανός.

Αυτή τη φορά φοβήθηκα όχι μήπως με χτυπήσει κάποιο φορτηγό ή ένα άλλο αμάξι. Αυτή τη φορά φοβήθηκα γιατί βρισκόμουν σ' ένα άγνωστο μέρος. Δεν κατάλαβα πού έπρεπε να στρίψω και χάθηκα. Τελικά βρήκα το δρόμο μου για το γραφείο του θεραπευτή μου σαστισμένη και αργοπορημένη. Κάπου βαθιά μέσα μου ήξερα ότι αυτό προοιώνιζε κάτι καλό. Έβλεπα περισσότερο τώρα, αλλά ο κόσμος φαινόταν τόσο διαφορετικός, ήταν σαν να προσγειώθηκα σ' έναν άγνωστο πλανήτη.

Σταδιακά το άγνωστο έγινε γνωστό. Άρχισα να θεωρώ τη θέα του δρόμου σαν γεγονός. Τότε ήταν που αυτός ο άστατος δρόμος άλλαξε ξανά. Αυτή τη φορά ανεβοκατέβαινε. Στην πραγματικότητα δεν κουνιόταν. Σημειώστε το αυτό. Προφανώς έγινε ένα με το τοπίο. Περνώντας ανάμεσα από κοιλάδες ο δρόμος κατηφόριζε και ανηφόριζε πάνω στους λόφους. Δεν τον έβλεπα πια ξεκομμένο από το γύρω κόσμο. Κυριολεκτικά οδηγούσα διαμέσου του τοπίου, μόνο που οδηγούσα στο λείο, συμπαγές τμήμα του, αντί ανάμεσα στα δέντρα. Η αίσθηση ήταν τώρα περισσότερο ευχαρίστηση παρά φόβοι. Αυτή τη φορά δεν έχασα το δρόμο μου. Απλώς απόλαυσα την ομορφιά αυτού του νέου τρόπου όρασης.

Μετά από αυτό σκέφτηκα ότι είχα δει όλα όσα μπορούσαν να υπάρχουν σε αυτό το δρόμο. Είχε ήδη επεκταθεί μπροστά και πίσω μου, αριστερά και δεξιά μου και ανεβοκατέβαινε. Τι περισσότερο να θελήσει κανείς από ένα δρόμο; Τίποτα, σκεφτόμουν μέχρι χτες.

Επιστρέφοντας από τη θεραπεία μου αυτή η παλιά λεωφόρος πήρε επιπρόσθετη διάσταση. Έγερνε! Πραγματικά είχε κλίση! Ο δρόμος δεν είναι ίσιος λοιπόν. Γέρνει σύμφωνα με την κλίση του εδάφους που βρίσκεται. Πρώτα το ένιωσα. Μετά κοίταξα και είδα το δρόμο για πρώτη φορά.

Δεν μπορούσα να συγκρατήσω την αναστάτωσή μου. Ένιωθα δέος και ευχαρίστηση και χαρά. Με κατάκλυσαν μνήμες απ' όλες τις εμπειρίες μου οδήγησης. Ένιωσα ώθηση να γράψω, να τις αφήσω να κυλήσουν έξω από το χέρι μου. Έτσι σήμερα το πρωί κάθισα και τις άφησα να ξεχυθούν στο χαρτί. Είχα γευθεί με τα μάτια μου το νόημα της τρισδιάστατης όρασης. Σήμερα η καρδιά μου είναι γεμάτη ευγνωμοσύνη και ανακούφιση.

Μια περίπτωση παρανοϊκής σχιζοφρένειας (από τον Ρόμπερτ Ντιου)

Για πρώτη φορά εξέτασα τη συγγραφέα του παραπάνω κειμένου πριν τρία χρόνια και διαπίστωσα ότι έπασχε από παρανοϊκή σχιζοφρένεια. Το ιατρικό και νευρολογικό της ιστορικό έχει αξιοσημείωτο ενδιαφέρον και το ένα σχετίζεται με το άλλο. Κατ' αρχή θα φανεί ότι τα ποικίλα και παράδοξα σωματικά της συμπτώματα μπορούν να μπερδέψουν έναν ανεκπαίδευτο γιατρό και έτσι να εντείνουν τα συναισθήματα απομόνωσης και αποξένωσής της. Δεύτερο είναι εμφανή τα καθαρά ιατρικά λάθη και οι δυσκολίες που είναι σύμφυτες σε μια αποκλειστικά μηχανική προσέγγιση τέτοιων συμπτωμάτων. Χωρίς την κατανόηση της βιολογικής οργόνης, τη θωράκιση κατά ζώνες και τη φύση του διχασμού στη σχιζοφρένεια, τα συμπτώματα και οι αισθήσεις της θα προκαλούσαν σύγχυση και πολλή από τη δυστυχία της θα αγνοούνταν θεωρούμενη ως ψευδαίσθηση. Η περίπτωσή της δείχνει επίσης την απόλυτη αναγκαιότητα ολοκληρωμένης ιατρικής εκπαίδευσης ως προϋπόθεση για να εξασκήσει κανείς οργονοθεραπεία.

Η κυρία Λιούιν παραπονιόταν ότι παρουσίαζε μεγάλη υπνηλία με το διάβασμα, κούραση με το γράψιμο και ασυνήθιστα εύκολη ζάλη (μεθούσε με ένα ποτήρι κρασί). Υπήρχε υποκειμενική αδυναμία και αδεξιότητα του δεξιού κάτω άκρου και δυσκολία υπολογισμού των αποστάσεων. Είχε συμβουλευτεί ένα νευρολόγο που βρήκε ελαφριά αδυναμία των λεπτών κινήσεων του δεξιού χεριού. Το ΗΕΓ ήταν φυσιολογικό. Μια εγκεφαλική αξονική τομογραφία έδειξε στοιχεία κυκλοφορικής ανεπάρκειας του αριστερού εγκεφαλικού ημισφαίριου (περιοχή 6 του κινητικού φλοιού). Της είπαν ότι αυτή η βλάβη πιθανώς οφειλόταν σε τραυματική ουλή κατά τη γέννηση και ότι τίποτα δε μπορούσε να γίνει γι' αυτήν. Αισθάνθηκε απελπισμένη έχοντας «εγκεφαλική βλάβη». Το γυναικολογικό ιστορικό της περιλαμβάνει πολλές αποβολές στο πρώτο τρίμηνο, εκτομή της σάλπιγγας και ωοθήκης λόγω εξωμητρίου κύησης, κύστη στην ωοθήκη και δυσμηνόρροια. Υπέφερε από δυσκοιλιότητα από την ηλικία των 6 και από αιμορροΐδες από τα 16.

Η μητέρα της, όταν αυτή ήταν ακόμα έμβρυο, είχε υποστεί στη μήτρα έκθεση σε καρκινογόνο φάρμακο. Ήταν το δεύτερο από τα δίδυμα από ξεχωριστά ωάρια, ο αδελφός της γεννήθηκε πρώτος. Ο τοκετός έγινε στον όγδοο μήνα κυοφορίας με τις πρώτες 4 βδομάδες της ζωής της σε θερμοκοιτίδα, όπου ανάπτυξε σύνδρομο αναπνευστικής ανεπάρκειας. Ακόμα, εκεί έπαθε οίδημα και εξίδρωμα από το αριστερό μάτι για μερικές βδομάδες γιατί κατά λάθος ενστάλαξαν διπλή δόση νιτρικού αργύρου. Αναρωτιόταν πώς επέζησε. Το ίδιο κι εγώ.

Η ασθενής ήταν σίγουρη και το ιστορικό της ενίσχυε αυτή τη σιγουριά, ότι άσχετα από οποιαδήποτε πιθανή ανατομική εγκεφαλική βλάβη κατά τη γέννησή της, πολλές από τις δυσκολίες της θα πρέπει να ήταν λειτουργικής φύσης. Η βρεφική και παιδική της ηλικία ήταν ένας εφιάλτης βιαιότητας, επιβαλλόμενος κυρίως από τη μητέρα της. Έφυγε από το σπίτι στα 18, πήγε στο κολέγιο με υποτροφία και παρ' όλες τις διακοπές των σπουδών της για οικονομικούς λόγους, πήρε το πτυχίο της με έπαινο.

Μετά από ένα καταστροφικό πρώτο γάμο, ξανάρχισε τις σπουδές της ξανά με υποτροφία. Όταν την είδα για πρώτη φορά, είχε ξαναπαντρευτεί και παρά την έντονη παρενόχληση από την πρώην γυναίκα του συζύγου της κατάφερε να μείνει μαζί του. Προφανώς είχε σημαντική ικανότητα να λειτουργεί παρ' όλα τα σοβαρά εμπόδια. Ωστόσο, ήταν σε απελπιστικό αδιέξοδο, φοβόταν πως θα τρελαθεί, βασανιζόταν από καταιγίδες βίαιων συναισθημάτων, παρορμήσεων και σωματικών αισθήσεων, όπως πνιγμού και έκρηξης και είχε το φόβο επερχόμενου θανάτου.

Η βιοφυσική εξέταση έδειξε ότι ήταν καλά αναπτυγμένη αλλά ξάπλωσε σαν κούτσουρο στο εξεταστικό κρεβάτι. Μιλούσε με ψιθυριστή χωρίς ανάσα φωνή, που δύσκολα άκουγα κατά διαστήματα. Τα μάτια της ήταν μισόκλειστα - «νεκρά» - και οι κόρες πολύ διεσταλμένες. Όταν την ακουμπούσα ή την ψηλαφούσα, το πρόσωπό της έπαιρνε την έκφραοη «σε παρακαλώ μη με πληγώνεις». Είχε αρκετό θώρακα στο κορμί της αλλά πιο πολύ στο λαιμό και τους ώμους. Το στήθος ήταν «ρουφηγμένο» μέσα και μόλις κινούνταν. Οι μαστοί της ήταν υπανάπτυκτοι. Το μυϊκό της σύστημα έδειχνε αμείλικτη σκληρότητα και πείσμα. Βλέποντάς την κανείς θα μπορούσε να πιστέψει πως είχε αντέξει πολλά χτυπήματα. Όταν την ενθάρρυνα να αναπνεύσει πανικοβλήθηκε από την εμφάνιση κολπικών αισθήσεων. Εν όψει αυτών των ευρημάτων και της ανησυχίας μου για επερχόμενη ψύχωση, ήξερα ότι έπρεπε να προχωρήσουμε με τη μεγαλύτερη προσοχή.

Η έντονη δουλειά με το πρώτο τμήμα περιλάμβανε τις συνήθεις οργονομικές θεραπευτικές μεθόδους για την κινητοποίηση της υποϊνιακής περιοχής, του κρανίου, του μετώπου και των ματιών. Στην αρχή ήταν απαραίτητο να κρατώ τα βλέφαρά της ανοιχτά ενώ ούρλιαζε. Βάζοντάς την να παίρνει εκφράσεις θυμού στον καθρέφτη ήρθε το αποτέλεσμα να ανέβει ο φόβος στην επιφάνεια. Ωφελήθηκε πολύ με τη χρήση αναμμένου μικρού φακού στα μάτια της ενώ ήταν σπίτι της, σε συνδυασμό με ένα καθρέφτη όπου μπορούσε ταυτόχρονα να παρατηρεί το πρόσωπό της. Κακάριζε σαν μικρό κοριτσάκι όταν προσπαθούσα να την εξετάσω με τις κινήσεις του φακού ή όταν παίζαμε παιχνίδια με τις κινήσεις των ματιών. Αυτό κατά κανόνα οδηγούσε σε αισθήματα θλίψης. Όταν έγινε πιο ασφαλής με τον εαυτό της και ένιωσα πως ο κίνδυνος ψύχωσης ελαττώθηκε αρχίσαμε να δουλεύουμε βγάζοντας οργή με τα μάτια.

Εκτός από την ουσιαστική δουλειά στο οπτικό τμήμα, η χαρακτηρανάλυση ήταν απαραίτητη για να ξεπεραστεί ο φόβος και η δυσπιστία της. Ερχόταν κάθε βδομάδα με ένα πλήθος συμπτωμάτων και αισθήσεων που η παραδοξότητά τους τη φόβιζε και την έκανε ολιγόλογη. Μερικά απ' αυτά γίνονταν εύκολα κατανοητά ερμηνευμένα με βάση το μπλοκάρισμα της ενέργειας. Είχε άμεση και διαισθητική αντίληψη τέτοιων εξηγήσεων και συχνά ανακουφιζόταν σημαντικό. Βέβαια άλλες φορές γινόταν έξω φρενών ή αποσυρόταν εάν αποτύγχανα να την κατανοήσω ή φαινόμουν δογματικός. Τη μια βδομάδα με εξυμνούσε και την άλλη μπορούσα να είμαι το κουτορνίθι του μήνα. Μπορούσε να εξοργιστεί μερικές φορές ακόμα και στον παραμικρότερο υπαινιγμό κριτικής σε κάποια παρατήρηση που θα της έκανα. Μπορούσε ακόμα να με λούζει με βρισιές. Όταν εξεγειρόταν η τρεμουλιαστή φωνή της του τύπου «εγώ το μικρό κοριτσάκι» εξαφανιζόταν και αντικαθίστατο από μια μάλλον σταθερή και ευχάριστη στην ακοή φωνή, παρ' όλο που μπορούσε να ήταν υπεροπτική ή κακιά με αυτά που έλεγε. Δεν της ξέφευγε κανένα λάθος μου και τα επισήμαινε συνεχώς. Στο βάθος ήταν πολύ ευαίσθητη και έντονα φοβισμένη και ήξερα ότι μερικές φορές κρυβόταν πίσω από αυτές τις επιθέσεις.

Ανταποκρίθηκε ικανοποιητικά στη δουλειά πάνω στα μάτια της. Έγινε πιο ανοιχτή και άρχισε να μου λέει πώς αισθανόταν τον εαυτό της διαλυμένο. Συχνά πίστευε πως κανένας - εννοούσε κι εμένα - δεν μπορούσε να καταλάβει πόσο δυστυχής ένιωθε. Ωστόσο, βγήκε έξω από την κατά κάποιο τρόπο αποτραβηγμένη ύπαρξή της, βρήκε μια δουλειά σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα και ήταν ευχαριστημένη με το πόσο καλά μπορούσε να λειτουργεί. Ελαττώθηκαν οι δυσκολίες στο διάβασμα και άρχισε να γράφει. Δεν απολάμβανε μόνο αυτά που έγραφε αλλά επίσης και τη φυσική εμπειρία του γραψίματος. Έλεγε πως «έμοιαζαν να ρέουν από το στήθος μου, στο χέρι μου και έξω, πάνω στο χαρτί».

Ωστόσο με την αποθωράκιση του πρώτου τμήματος, εμφανίστηκαν νέα προβλήματα. Κράμπες στη λεκάνη, αιμορροΐδες και εντάθηκαν οι διαταραχές των εντέρων. «Είχα άγχος στον κώλο μου αυτή την εβδομάδα».

Παραπονιόταν για αυξανόμενη «αρρώστια» στο λαιμό της. Οι μυώνες του σαγονιού και των ώμων παρουσίασαν ένταση και σοβαρός θώρακας εμφανίστηκε στο διάφραγμα. Η επιγάστρια περιοχή ήταν παγωμένη. Πω ανησυχητικό, έγινε αμμηνορροϊκή, άρχισε να αποκτά γρήγορα βάρος, να παρουσιάζει κατακράτηση υγρών και υπερτρίχωση. Υποπτεύθηκα πολυκυστική νόσο από την παραμένουσα ωοθήκη της, αλλά το πιο σημαντικό, έπρεπε να αποκλειστεί η πιθανότητα όγκου με έκκριση ορμονών στην ωοθήκη ή στα επινεφρίδια.

Συνέστησα ολοκληρωμένο ενδοκρινολογικό έλεγχο. Το σημαντικό εύρημα ήταν μια αύξηση των ουρικών 17-κετοστεροειδών που σήμαινε αυξημένη παραγωγή ανδρογόνων ορμονών από την ωοθήκη ή τα επινεφρίδια. Προς ανακούφισή μας αυτά τα επίπεδα ανταποκρίθηκαν με ένα τεστ καταστολής της δεξαμεθαζόνης και έτσι ελαττώθηκε η πιθανότητα κακοήθειας. Κατόπιν άρχισε αγωγή με πρεδνισολόνη. Παρ' όλο που ελαττώθηκαν αυτά τα ορμονικά επίπεδα, στην αρχή η κλινική της ανταπόκριση ήταν απογοητευτική.

Μετά από 6 μήνες το βάρος της παρέμενε στα 84 κιλά και δεν είχε ακόμα έμμηνο ρύση. Διεκόπη η πρεδνισολόνη και μετά ένα μήνα είχε χημικά προκλητή περίοδο. Ο γυναικολόγος της συνέστησε αγωγή με κιτρική κλομιφένη η οποία προκαλεί ωορρηξία, αλλά η ασθενής αρνήθηκε, προτιμώντας να δει τι θα μπορούσε να επιτευχθεί με τη θεραπεία, παρ' όλο που δε μπορούσα να υποσχεθώ τίποτα. Μετά από 16 βδομάδες είχε την πρώτη φυσική εμμηνορρυσία μετά ένα χρόνο. Αυτό συνεχίστηκε κανονικά μετά από ένα χρόνο. Στους επόμενους 4 μήνες έχασε πάνω από 14 κιλά. Τώρα η ελάττωση του βάρους έχει σταματήσει και παρ' όλο που δεν είναι πράγματι λεπτή, όπως θα ήθελε να είναι, πιστεύει πως θα χάσει και το επιπλέον βάρος.

Αν και δεν υπάρχει επαρκής πληροφόρηση που να μας επιτρέπει να κάνουμε οποιοδήποτε ισχυρισμό ότι η οργονοθεραπεία έχει σχέση με τη βελτιωμένη ενδοκρινολογική της κατάσταση ορισμένα σημεία είναι ξεκάθαρα:

1. Η ανταπόκριση της σχιζοφρένειας της ασθενούς στην οργονοθεραπεία είναι εξ ολοκλήρου συνεπής με αυτήν πολλών άλλων ασθενών με την ίδια διαταραχή και επιβεβαιώνει τις υποθέσεις του Ράιχ για την προέλευσή της.

2. Η ωφελιμότητα της ανάλυσης του χαρακτήρα στη θεραπεία δεν πρέπει να υπερεκτιμηθεί.

3. Οι συνέπειες του ανοίγματος του οπτικού τμήματος επιβεβαιώνουν ξεκάθαρα την ισχύ της θεωρίας της σωματικής βιοπαθητικής νόσου ως θωράκισης ενάντια στην οργονοτική διαστολή και ροή.

4. Παρ' όλο που η ανακούφιση από το θώρακα μπορεί να είναι εξαιρετικά ωφέλιμη, μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες για τον ασθενή εάν ο θεραπευτής δεν είναι γιατρός και δεν είναι σε εγρήγορση για την πιθανότητα επερχόμενης σωματικής βιοπάθειας.

Θα κάνουμε μόνο υποθέσεις για τους τρόπους λειτουργίας που έχουν σχέση με την περίπτωση της κυρίας Λιούιν.

Είναι ξεκάθαρο ότι η απελευθέρωση της ενέργειας από την οπτική θωράκιση επιτρέπει στην ασθενή να απλωθεί «προς τον κόσμο». Μπορεί επίσης να προκαλέσει αντίδραση συμπαθητικοτονίας στο ίδιο τμήμα ή σε κατώτερα, δηλαδή ένα «κλείσιμο», με αποτέλεσμα σωματικές διαταραχές - σε αυτή την περίπτωση στα επινεφρίδια (που βρίσκονται στο διαφραγματικό τμήμα). Η ίδια η ασθενής θέτει την ενδιαφέρουσα πιθανότητα ότι όλη η ενδοκρινολογική διαταραχή μπορεί να προήλθε από την οπτική θωράκιση και τα αποτελέσματά της στον αδένα της υπόφυσης. Δυστυχώς για απλοποίηση της μελέτης και λόγω της μεγαλύτερης στατιστικά πιθανότητας της αρρώστιας η συνήθης έρευνα αρχίζει με τα επινεφρίδια που έχουν γίνει στόχος της αρρώστιας, παρά με την υπόφυση. Επίσης δεν υπάρχει κλινική ένδειξη για να γίνει έλεγχος για ασθένεια της υπόφυσης. Θα ήθελα να προσθέσω ότι οι μελέτες στην παρούσα περίπτωση με κανένα τρόπο δεν παραμερίζουν την υπόθεση της ασθενούς.

Περαιτέρω εμπειρία και τεκμηρίωση μπορεί να δείξει ότι οι παρατηρούμενες ενδοκρινολογικές αλλαγές σε αυτή την περίπτωση μπορεί να οφείλονται στην οργονοθεραπεία.

Πηγή : Το Περιοδικό της Οργονομίας, τεύχος 1, σελίδες 35-41.

Κατεβάστε το παραπάνω άρθρο σε μορφή pdf  :
Sto_dromo_gia_thn_ygeia.pdf391.74 KB.