Οργονομικές πρώτες βοήθειες στην ιατρική πρακτική
του Χάουαρντ Τσέιβις (Howard J. Chavis), M.D.
Οι πρόοδοι της μοριακής βιολογίας και οι αυξανόμενες ανακαλύψεις στον τομέα της διαγνωστικής τεχνολογίας, ενώ ως καινοτομίες είναι αξιόλογες, παραμένουν βασισμένες στη μοντέρνα ιατρική και συνεχίζουν τη μηχανιστική της παράδοση. Αντίθετα με αυτές, μια λειτουργική, οργονομική αντίληψη της θωράκισης, της χαρακτηροδομής και της υγείας, καθιστά κατανοητή μια ομάδα συμπτωμάτων εύκολα παρατηρήσιμων, που αποτελούν εκφράσεις της διαταραγμένης νευροφυτικής λειτουργίας στο ζωντανό οργανισμό, αλλά συνήθως παραβλέπονται.
Η παρουσίαση των παρακάτω περιστατικών δίνει μια εικόνα όχι μόνο της ευρύτητας αυτής της αντίληψης, αλλά επίσης και της εφαρμογής της ως οργονομικής πρώτης βοήθειας στο περιοριστικό περιβάλλον της συμβατικής ιατρικής πρακτικής.
Παρουσίαση περιστατικού
Η Μέι Λινγκ είναι μία Κινέζα, 32 ετών, γεννημένη στην Ταϊβάν, μητέρα δύο παιδιών, που μπήκε στο νοσοκομείο για διερεύνηση μιας ανεξήγητης κοιλιακής διάτασης. Μετά από εκτεταμένη ιατρική έρευνα (ο έλεγχος περιλάμβανε αξονική τομογραφία, ενδοσκόπηση και ακτινογραφική έρευνα τόσο του ανώτερου όσο και του κατώτερου γαστρεντερικού, μετά από λήψη βαριούχου γεύματος και βαριούχου υποκλυσμού), αποδείχθηκε ότι υπήρχε άφθονος αέρας σ' όλο το γαστρεντερικό σωλήνα, χωρίς σημεία απόφραξης, και ζητήθηκε μια ψυχιατρική εξέταση. Κατά την αρχική εξέταση, η ασθενής παρουσιάσθηκε σαν μια ευγενική, γλυκομίλητη, ελαφρά αγχώδης, ευχάριστη γυναίκα, καταφανώς αμήχανη μπροστά στο οργανικό της πρόβλημα. Μιλούσε με έντονη προφορά και παρουσίασε για την καθημερινή της ζωή μια εικόνα που ακουγόταν ρεαλιστική, με τις διακυμάνσεις της και τις μικρές της στενοχώριες. Αγαπούσε τον άντρα της, ο οποίος διατηρούσε προσοδοφόρα επιχείρηση τροφοδοσίας, τις δυο τους κόρες, ηλικίας 4 και 2 χρόνων, και δούλευε σκληρά φροντίζοντας την οικογένειά της και το νέο τους σπίτι στα προάστια. Παραδέχτηκε ότι της έλειπε η Ταϊβάν και η οικογένειά της, αλλά υποστήριξε πως ο ερχομός τους στις ΗΠΑ πριν 5 χρόνια τους είχε ευνοήσει οικονομικά.
Η μόνη σημαντική αλλαγή στη στάση της έγινε όταν ρωτήθηκε τυχαία, «Ποιος άλλος μένει στο σπίτι;» Απάντησε, καταπίνοντας παράλληλα το σάλιο της, «Η πεθερά μου που μας επισκέφθηκε από την Ταϊβάν». «Πόσο καιρό πρόκειται να μείνει;» «Δεν είναι σωστό να ρωτάς την πεθερά σου», ήταν η απάντηση, συνοδευόμενη πάλι από μία κατάποση. Όταν τη ρώτησα αν καταλάβαινε ότι κατάπινε κάθε φορά που μιλούσε για την πεθερά της, η Μέι Λινγκ απάντησε αρνητικά. Με τη συνεχόμενη υπόδειξη των καταπόσεών της και με την ήρεμη χαρακτηραναλυτική εμβάθυνση, ξετυλίχθηκε η ιστορία, αρχικά με δάκρυα και ακολούθως με συνεχώς αυξανόμενο θυμό.
Η Μέι Λινγκ, νιόπαντρη, πήγε να μείνει με την οικογένεια του άντρα της. Κάθε φορά που ο άντρας της δε βρισκόταν στο σπίτι, η πεθερά της, της συμπεριφερόταν με φαρμακερή περιφρόνηση. Η νεαρή νύφη, ζωντανή και ενεργητική, συνηθισμένη στην καλοσύνη της δικής της οικογένειας, στην αρχή κλονίστηκε και μετά οργίστηκε από αυτή τη συμπεριφορά αλλά, δεσμευμένη από το έθιμο του «σεβασμού», παρέμεινε σιωπηλή και ένιωθε συνεχώς και πιο δυστυχισμένη, καθώς απεγνωσμένα, και φυσικά χωρίς επιτυχία, προσπάθησε να είναι μια «καλή» νύφη. Ευτυχώς, γρήγορα ήρθε η ανακούφιση όταν μετανάστευσαν στις ΗΠΑ. Από τη στιγμή που το ζευγάρι πήγε στις ΗΠΑ, οι σχέσεις του ήταν πολύ καλές. Την επιτυχία στη δουλειά ακολούθησε η γέννηση δυο αξιαγάπητων παιδιών και η μετακόμιση σ' ένα καινούριο, μεγαλύτερο σπίτι. Ο άντρας της, επιθυμώντας να βοηθήσει τη γυναίκα του στις αυξανόμενες υποχρεώσεις της, προσκάλεσε τη μητέρα του να τους επισκεφθεί και να τη βοηθάει. Η Μέι Λινγκ, από σεβασμό προς τον άντρα της, κατάπιε την αντίρρησή της, για άλλη μια φορά παρέμεινε σιωπηλή και υπέμενε τη μοίρα της.
Η πεθερά της, συνεχίζοντας την ύπουλη συμπεριφορά του παρελθόντος, σύντομα έκανε τη ζωή της Μέι Λινγκ δυστυχισμένη χρησιμοποιώντας ειρωνείες, προσβολές και ατέλειωτη κριτική. Αυτή τη φορά δεν υπήρχε διέξοδος. Η Μέι Λινγκ δεν είχε άδεια οδήγησης, τα παιδιά χρειάζονταν την παρουσία της κι ο άντρας της περνούσε πολλές ώρες στη δουλειά. Ο μόνος τρόπος να συγκροτήσει τις κραυγές της οργής που ένιωθε έτοιμες να ξεχυθούν από το λαιμό της, ήταν να τις καταπνίγει, καταπίνοντάς τες. Κάθε κατάποση είχε αποτέλεσμα την είσοδο αέρα στο γαστρεντερικό της σωλήνα. Έτσι, ο βαθμός της κοιλιακής διάτασης σχετιζόταν άμεσα με την ένταση της οργής της.
Έβλεπα τη Μέι Λινγκ καθημερινά για τέσσερις συνεδρίες στο νοσοκομείο και επίσης άλλες τρεις κατοπινές συνεδρίες μετά την έξοδό της από το νοσοκομείο. Όχι μόνο ένιωσε άμεση ανακούφιση με το να δώσει διέξοδο στην οργή της, αλλά από τη στιγμή που είδε και βίωσε τη σχέση ανάμεσα στην κατάποσή της, την ανάγκη της (χαρακτηρολογική - πολιτισμική) να είναι ένα «καλό» κορίτσι, και την αδυναμία να ανεχθεί το θυμό της, μπόρεσε να πει στον άντρα της «όλη την ιστορία». Εκείνος μόλις πληροφορήθηκε τα πράγματα επέσπευσε «με σεβασμό» την επιστροφή της μητέρας του στην Ταϊβάν.
Παρουσίαση περιστατικού
Η Μαρία είναι μια Φιλιππινέζα νοσοκόμα, 22 ετών, που προσήλθε στα ιατρεία της νευρολογικής κλινικής για να ερευνηθεί γιατί εμφανίζει «ζαλάδες» και «πτώσεις». Τα επεισόδια της ζάλης ήταν παροδικά, διαρκούσαν μόνο για λίγα λεπτά, δε συνοδεύονταν από απώλεια συνείδησης ή ακούσιας κινητικής δραστηριότητας και συνήθως συνέβαιναν όταν ήταν μόνη, μερικές φορές σε δυνητικά επικίνδυνες συνθήκες, όπως όταν οδηγούσε. Αρκετές φορές, και πρόσφατα με αυξανόμενη συχνότητα, έπεφτε στο έδαφος ενώ ήταν ζαλισμένη αλλά δεν μπορούσε να εξηγήσει τι άλλο είχε συμβεί εκτός από το να λέει ότι ένιωθε «αδύναμη». Αυτά τα συμπτώματα εμφανίστηκαν μία ή δύο βδομάδες μετά από το θάνατο μιας μεγαλύτερης αδελφής της από ατύχημα. Το γεγονός αυτό είχε συμβεί αρκετούς μήνες πριν έρθει η Μαρία στην κλινική. Αν και δεν μπορούσε να επιβεβαιωθεί καμιά συγκεκριμένη συσχέτιση με το θάνατο της αδελφής της, ούτε από την ίδια ούτε και από το νευρολόγο, ο χρόνος εμφάνισης των συμπτωμάτων της οπωσδήποτε φαινόταν κάτι περισσότερο από συμπτωματικός. Η νευρολογική έρευνα που περιλαμβάνει αξονική τομογραφία και ΗΕΓ (συνηθισμένο και μετά από στέρηση ύπνου) ήταν μέσα στα φυσιολογικά όρια. Τελικά, ζητήθηκε ψυχιατρική βοήθεια.
Στην αρχική εξέταση, η ασθενής ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι γιατί οι δραστηριότητές της ήταν περιορισμένες λόγω του φόβου πτώσης. Φορούσε «νυχτικό», ήταν καλοσχηματισμένη αν και μικροκαμωμένη, έδειχνε μικρότερη από την ηλικία της και συμπεριφερόταν μ' ένα φιλάρεσκο τρόπο, παρ' όλο που φαινόταν να έχει ήπια κατάθλιψη.
Όταν έκφραζε το άγχος για την πιθανότητα να έχει όγκο στον εγκέφαλο, τα μάτια της γίνονταν θαμπά και η αναπνοή της περιοριζόταν. Απαντώντας σε ανοιχτού τύπου ερωτήσεις, μας μίλησε για τη ζωή της. Ήταν η νεώτερη κόρη μιας μεγάλης οικογένειας που ζούσε στις Φιλιππίνες. Όταν ήταν μαθήτρια φοιτούσε σε καθολικά σχολεία στελεχωμένα από καλόγριες. Έκρυβε καλά μέσα της μια μυστική εξέγερση, ενώ προς τα έξω έδειχνε καθώς πρέπει, υπακούοντας στους άκαμπτους νόμους της οικογένειας και τις κοινωνικές προσδοκίες. Η μετανάστευση της οικογένειας στις ΗΠΑ, στην αρχή της εφηβείας της, ήταν γι' αυτή μια καλόδεχτη αλλαγή.
Αρκετές φορές της υπέδειξα την τάση της να κρατάει την αναπνοή της και της εξήγησα ότι αυτό εξυπηρετούσε την καταστολή των συγκινήσεων. Στη διάρκεια των επόμενων συνεδριών της ζητούσα ν' αναπνέει περισσότερο ολοκληρωμένα. Εύκολα «έχανε την επαφή» με τα μάτια της, πράγμα που επίσης της υπέδειξα. Αναπνέοντας, ενώ ταυτόχρονα είχε επαφή με τον εαυτό της και το περιβάλλον, βαθμιαία αναδύθηκαν λυγμοί και κλάμα. Περιέγραψε πώς, ακούγοντας έναν τρομερό γδούπο, τρέμοντας από αγωνία έτρεξε μέσα στο μπάνιο και βρήκε την αδελφή της πλημμυρισμένη στα αίματα, αναίσθητη στο μπάνιο να αιμορραγεί έντονα από την πληγή που η πτώση προκάλεσε στο κεφάλι της, και το πώς η οικογένεια έμεινε ξάγρυπνη στο νοσοκομείο μέχρι να τους αναγγείλουν ότι η αδελφή της πέθανε αρκετές μέρες μετά.
Συνεχίζοντας ν' αναπνέει, έχοντας πάντα καλή επαφή, έβγαλε στην επιφάνεια σφοδρότερο θυμό και οργή και την υπόλοιπη ιστορία.
Η νεκρή αδελφή είχε μπλέξει με ναρκωτικά και αλκοόλ εδώ και χρόνια και στη Μαρία, πάλι από αρκετά χρόνια, είχε ανατεθεί από τους γονείς το καθήκον να κρατήσει την αδελφή της μακριά από μπελάδες. Εξωτερικά φαινόταν ότι είχε αποδεχθεί αυτό το καθήκον - στο κάτω-κάτω ήταν μια «καλή» κόρη και αδελφή. Μέσα της, όμως, ένιωθε να αυξάνεται η δυσφορία για την ευθύνη που της επέβαλαν, κυρίως αφότου διαπίστωσε ότι η αδελφή της ποτέ δε θα δεχόταν περιορισμούς ή συμβουλές. Τελικά, διεκδίκησε την ανεξαρτησία της και αποφάσισε, μερικές μέρες πριν από την τραγωδία, να σταματήσει να προσέχει τη μεγαλύτερη αδελφή της. Τη νύχτα του ατυχήματος της, η αδελφή γύρισε στο σπίτι τρικλίζοντας από το ποτό και είπε ότι ήθελε να κάνει ένα μπάνιο. Η Μαρία αναγνώρισε τον κίνδυνο, αλλά νιώθοντας δεσμευμένη απέναντι στον εαυτό της με την απόφαση που είχε πάρει - υπήρχαν άλλωστε και άλλα μέλη της οικογένειας στο σπίτι - άφησε την αδελφή της να κάνει αυτό που ήθελε, με τις γνωστές τραγικές συνέπειες.
Ο θυμός της Μαρίας, αρχικά κατευθυνόμενος στην αδελφή της για την τωρινή τραγωδία και για περασμένες αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, γρήγορα μετατράπηκε σε πικρή οργή προς τους γονείς της επειδή την όρισαν μόνιμα υπεύθυνη για το καλό της αδελφής της. Σε αρκετές επόμενες συνεδρίες, εξιστόρησε με θυμό και άλλα γεγονότα όπου της είχε αποδοθεί ευθύνη, συμπεριλαμβανόμενης και μιας αυτοκτονίας, με απαγχονισμό, ενός καταθλιπτικού φίλου της αρκετά χρόνια πριν. Κι αυτός, επίσης, είχε απορρίψει τις συμβουλές της να ζητήσει επαγγελματική βοήθεια. Είδα τη Μαρία σε πέντε συνεδρίες στο νοσοκομείο. Καθώς εξελισσόταν η θεραπεία, εξαφανίστηκαν τα επεισόδια ζάλης και πτώσης και στην τελευταία επαναληπτική συνάντησή μας ένα χρόνο μετά τη θεραπεία, εξακολουθούσε να μην έχει συμπτώματα και σχεδίαζε να παντρευτεί.
Σχόλια
Η ενεργειακή αντίληψη της θωράκισης, της χαρακτηροδομής και της Υγείας και οι αρχές της θεραπείας που βασίζονται σ' αυτή την αντίληψη, είναι πανίσχυρα θεραπευτικά μέσα από υπεύθυνους γιατρούς. Σ' αυτά τα δύο ιστορικά, η «απλή» επισήμανση της σωματικής θωράκισης και αναγνωρίστηκε ο ρόλος της και ο τρόπος που η χαρακτηροδομή προκαλούσε σωματικές νοσολογικές οντότητες επέτρεψε την αποτελεσματική θεραπεία με τη μορφή της άμεσης ανακούφισης οξέων συμπτωμάτων και την επαναφορά του προηγούμενου επιπέδου λειτουργικότητας του οργανισμού. Πρόκειται λοιπόν, εξ ορισμού, για οργονομικές πρώτες βοήθειες, που εδώ δόθηκαν σ' ένα συμβατικό ιατρικό περιβάλλον. Χρησιμοποιήθηκαν τόσο οι χαρακτηρολογικές όσο και οι σωματικές πρακτικές της θερα-πείας. Έγινε επίσης εμφανές πως ένα χαρακτηρολογικό στοιχείο και μια πολιτισμική αξία, έχουν λειτουργική ταυτότητα και είναι βαθιά συνυφασμένα με τη σωματική θωράκιση.
Πηγή : Το Περιοδικό της Οργονομίας, τεύχος 10, σελίδες 62-66.
Κατεβάστε το παραπάνω άρθρο σε μορφή pdf :
Orgonomikes_protes_voitheies.pdf216.82 KB (140 Kb).