Αγωγή Καρκινοπαθών με Οργονοσυσσωρευτή*

Μια προσωπική καταγραφή εμπειριών του Heiko Lassek, M.D.



(* Σημαντική διευκρίνηση: Το ανωτέρω άρθρο δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση έμμεση ή άμεση προτροπή για τη χρήση συσσωρευτή οργόνης με στόχο την αγωγή καρκίνου ή άλλων παθήσεων. Έχει σκοπό μόνο την πληροφόρηση και δεν συνιστάται η χρήση συσσωρευτή οργόνης για αγωγή οποιασδήποτε πάθησης, δεδομένου ότι ο συσσωρευτής οργόνης ΔΕΝ έχει αποδειχθεί ότι μπορεί να θεραπεύσει τον καρκίνο ή άλλες ασθένειες).

 

Εισαγωγή

Ακόμα και στα τέλη της δεκαετίας του '80 δεν έχει γνωρίσει μεγάλη αποδοχή το επιστημονικό έργο του Βίλχελμ Ράιχ (1897-1957), ο οποίος έριξε το βάρος της έρευνάς του στην απόδειξη και επιστημονική περιγραφή των βιοφυσικών λειτουργιών του ανθρώπινου οργανισμού. Στη δεκαετία του '20, ο Ράιχ, υπήρξε ένας από τους στενότερους συνεργάτες του Φρόιντ. Ήταν επίσης επικεφαλής οργανώσεων που επιτελούσαν κοινωνικό έργο όπως του Τεχνικού Τμήματος και της Ψυχαναλυτικής Κλινικής.

Η παραπέρα ανάπτυξη στην ψυχαναλυτική τεχνική ειδικά στο πεδίο των αντιστάσεων και της ανάλυσης του χαρακτήρα, στις αρχές της δεκαετίας του '30, του κόστισε τη μετέπειτα αποβολή του από την ψυχανάλυση. Ωστόσο μετά από 20 χρόνια, η συμβολή του στην ψυχαναλυτική θεωρία εκτιμήθηκε και ενσωματώθηκε σαν ουσιώδης. (Σ.τ.Μ.: Η τεχνική της ανάλυσης του χαρακτήρα).

Την επόμενη περίοδο, η πειραματική ψυχοσωματική έρευνα, οδήγησε τον Ράιχ στην ανάπτυξη μιας σωματικά προσανατολισμένης ψυχοθεραπείας, που σε κάποια στιγμή τον έκανε στόχο προκατειλημμένων, επιθέσεων από τους πρώην συνεργάτες του.

Όλο το ρεύμα της σωματικά προσανατολισμένης ψυχοθεραπείας, που τις τρεις τελευταίες δεκαετίες εξακολουθεί να εξαπλώνεται σε όλες τις χώρες του Δυτικού κόσμου, πηγάζει από τις ανακαλύψεις του Ράιχ και οι ιδρυτές των κλάδων της σωματικά προσανατολισμένης ψυχοθεραπείας με τη μεγαλύτερη επίδραση - σχεδόν χωρίς εξαίρεση - ήταν συνεργάτες ή πρώην ασθενείς του.

Όσον αφορά αυτό το τμήμα της δουλειάς του, ο προηγούμενα αμφισβητούμενος γιατρός και φυσικός επιστήμονας βρίσκει σήμερα γενική αποδοχή. Όμως το έργο του Ράιχ δεν περιορίστηκε στις παραπάνω ανακαλύψεις, αλλά περιλαμβάνει επίσης πειραματική έρευνα, που θεμελίωσε σύμφωνα με τα δεδομένα της φυσικής τα ψυχοσωματικά φαινόμενα τα οποία παρατήρησε. Στη δεκαετία του '30, στα πανεπιστήμια της Κοπεγχάγης και του Όσλο, μαζί με πολλούς συνεργάτες, ο Ράιχ έκανε εκτεταμένα πειράματα βιοφυσικής για τη σχέση που συνδέει τις βασικές λειτουργίες της έμβιας ύλης και την ύπαρξη μιας ειδικής βιολογικής, νευροφυτικής ενέργειας, όπως αυτή εκφράζεται στα συναισθήματα και τις ορμές (1).

Η πειραματική αυτή έρευνα επεκτεινόταν από την καταγραφή των μεταβολών των ηλεκτρικών δυναμικών του δέρματος και των βλεννογόνων του ανθρώπου, ως τη μέτρηση των βιοηλεκτρικών δυναμικών των μονοκύτταρων οργανισμών. Ο Ράιχ οδηγήθηκε έτσι στην ανακάλυψη ενός τύπου ενέργειας, που καταδείχθηκε από τον ίδιο και που μέχρι τότε δεν είχε ερευνηθεί αρκετά, και την ονόμασε οργόνη (που πήγαζε δηλαδή ειδικά από τον οργανισμό, καθώς αρχικά πίστεψε ότι υπήρχε μόνο στα έμβια συστήματα). Η επιστημονική κατα-γραφή και περιγραφή αυτής της ενέργειας και η σχέση της με τον ανθρώπινο οργανισμό έγινε το κύριο πεδίο της δουλειάς του Ράιχ τις επόμενες δύο δεκαετίες (2).

Στα πλαίσια των βιοφυσικών του ερευνών, γύρω στα τέλη της δεκαετίας του '30, παρατήρησε επανειλημμένα το φαινόμενο της ακτινοβολίας από καλλιέργειες βιολογικού υλικού που μόνο επιφανειακά και ατελώς μπορούσε να εξηγηθεί από τα μέχρι τότε γνωστά είδη ενέργειας. Στη δεκαετία του '40, στις Ηνωμένες Πολιτείες, και ενώ εργαζόταν ως καθηγητής της ιατρικής ψυχολογίας στη Νέα Υόρκη, ο Ράιχ μαζί με τους πολυάριθμους συνεργάτες του εξέτασε τους βασικούς φυσικούς νόμους και τα βιολογικά αποτελέσματα της οργονοενέργειας, και πέτυχε να κατασκευάσει έναν ειδικό θάλαμο που δρούσε σαν προστατευτικό φίλτρο ενάντια στην εξωτερική ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία, ενώ ταυτόχρονα συγκέντρωνε εκλεκτικά την οργονική ακτινοβολία: το συσσωρευτή οργονοενέργειας.

Χρόνια πειραματισμών από τον Ράιχ και τους συνεργάτες του απέδειξαν τα καθαρά θετικά αποτελέσματα της οργονικής ακτινοβολίας και του οργονοενεργειακού συσσωρευτή σε ανθρώπους και ζώα. Σύμφωνα με την έρευνα του Ράιχ, ο συσσωρευτής φορτίζει με οργονοενέργεια τους οργανισμούς που βρίσκονται μέσα σ' αυτόν. Αυτός και οι συνεργάτες του άρχισαν ένα πειραματικό πρόγραμμα θεραπείας ατόμων με σοβαρές νόσους, κυρίως δωρεάν.

Εντυπωσιακές μεταβολές στη γενική κατάσταση και θετικά αποτελέσματα καταγράφηκαν αντικειμενικά σε πολλούς ασθενείς, με διαφορετικές παθολογικές καταστάσεις όπως αναιμία, σακχαρώδη διαβήτη και διάφορους τύπους καρκινωμάτων. Παρατηρήθηκε επίσης επιτάχυνση της διαδικασίας επούλωσης τραυμάτων. Πειράματα με ανθρώπους και ποντίκια απέδειξαν την αξία του συσσωρευτή οργόνης στην υποστήριξη των μηχανισμών ρύθμισης και ίασης του οργανισμού.

Στην αρχή της δεκαετίας του '80, στο Δυτικό Βερολίνο, μια ομάδα από ενδιαφερόμενους γιατρούς και φοιτητές ιατρικής ξεκίνησε με δική της πρωτοβουλία μια διαδικασία κριτικής εξέτασης και πειραματικής εκτίμησης των βασικών πειραμάτων του Ράιχ στο πεδίο της κυτταροσκόπησης και της διάγνωσης του καρκίνου. Μετά από τρία χρόνια έρευνας τα αποτελέσματα αυτής της εργασίας παρουσιάστηκαν σε πολυάριθμες διαλέξεις σε πανεπιστήμια της Γερμανίας και της Σκανδιναβίας. Αποκαλύφθηκε ότι ο Ράιχ είχε ανακαλύψει και εξηγήσει διάφορα φαινόμενα που εξακολουθούν να παραμένουν άγνωστα σήμερα και τα οποία μπορούν να επιδειχθούν και να καταγραφούν με τις πιο σύγχρονες μεθόδους, όπως η μικροσκόπηση σε απλό, αντιθέτου φάσεως και μικροσκόπιο με χρήση οθόνης.

Το 1982, έγιναν οι πρώτοι αυτο-πειραματισμοί με συσκευές που βασίζονταν στην αρχή της συσσώρευσης οργόνης. Μια μικτή ομάδα από γιατρούς και πανεπιστημιακούς καθηγητές (από διαφορετικούς χώρους, όπως μαθηματικά, φυσική και κοινωνικές επιστήμες) άρχισαν να ερευνούν τα αποτελέσματα της οργονικής ακτινοβολίας πάνω στους ίδιους τους οργανισμούς τους. Έγινε φανερό ότι οι υποκειμενικές και αντικειμενικές αντιδράσεις του συσσωρευτή βιώνονταν περισσότερο ξεκάθαρα από εκείνα τα άτομα που υπέφεραν από οξείες καταστάσεις πόνου και ασθένειας. Πολλά υγιή πειραματιζόμενα άτομα χωρίς συμπτώματα νόσου χρειάζονταν πιο συ-χνή και μεγαλύτερης διάρκειας έκθεση για να αισθανθούν ισχυρές νευροφυτικές αντιδράσεις στο σώμα.

Στο μεταξύ εκατοντάδες ανθρώπων ανέφεραν στις διαλέξεις, αλλά και σε επιστολές που μας έστειλαν, τις κατά κύριο λόγο θετικές εμπειρίες τους με τον οργονοσυσσωρευτή, που στις περισσότερες περιπτώσεις είχαν κατασκευάσει οι ίδιοι σύμφωνα με ποικίλες οδηγίες, διαθέσιμες στο κοινό από τα μέσα της δεκαετίας του '80 (3).

Άνθρωποι με καρκίνο στα τελικά στάδια, δηλαδή με μεταστάσεις που δεν μπορούσαν να επηρεαστούν περισσότερο με τα γνωστά ιατρικά μέσα και κυρίως με φοβερούς πόνους, με συμβουλεύονταν ξανά και ξανά σαν γιατρό, που στο πλαίσιο της δουλειάς του περιλαμβάνει τις τεχνικές του Βίλχελμ Ράιχ για να επηρεάζει το νευροφυτικό σύστημα. Η συμβουλευτική και θεραπευτική δουλειά μου με 17 τέτοιους «τελικούς» ασθενείς τα τελευταία 2,5 χρόνια περιλάμβανε οργονοενεργειακή θεραπεία και ψυχοσωματικά προσανατολισμένη νευροφυτοθεραπεία που προσφέρθηκαν δωρεάν χωρίς εξαίρεση. Η όλη προσπάθεια έδειξε το ευρύ φάσμα δυνατοτήτων, αλλά και τους σαφείς περιορισμούς στο να επηρεαστεί ο καρκίνος σε ένα τόσο προχωρημένο στάδιο με το συσσωρευτή οργόνης.

Στα 2/3 των ασθενών, μετά από οδηγίες για τη χρήση του συσσωρευτή και συνεδρίες ελέγχου, επιτεύχθηκε σαφής ελάττωση της χρήσης αναλγητικών και σε μερικές περιπτώσεις ακόμη και η πλήρης απαλλαγή από τον πόνο μετά από 20 κατά μέσο όρο εκθέσεις στην ακτινοβολία οργόνης. Σχεδόν χωρίς εξαίρεση, η ζωτικότητά τους αυξήθηκε αισθητά, πράγμα που φάνηκε από την επανάκτηση δραστηριοτήτων, κάτι που φάνταζε αδιανόητο να τις σκεφθούν πριν την έναρξη της θεραπείας. Επιπλέον το αναμενόμενο υπόλοιπο διάστημα ζωής, σύμφωνα με την πρόγνωση των ειδικών γιατρών, παρατάθηκε στους περισσότερους από τους ασθενείς.

Το άρθρο που ακολουθεί είναι βασισμένο σε μία διάλεξη που έδωσα σχετικά με αυτόν τον τομέα της δουλειάς μου στα τέλη του 1989, στο Συνέδριο Wilhelm Reich στο Βερολίνο. Όσον αφορά το περιεχόμενό του δίνει μια σύνοψη της εμπειρίας που αποκτήθηκε από τη χρήση οργονοσυσσωρευτή από τους πιο σοβαρά νοσούντες ασθενείς. Ένας επιπρόσθετος λόγος για να δημοσιεύσω αυτό τον απολογισμό είναι επειδή οι ασθενείς έπειτα από λεπτομερείς οδηγίες και προσωπική παρακολούθηση κατά τις δύο πρώτες εβδομάδες της θεραπείας, στη συνέχεια συνέχισαν τη χρήση του οργονοσυσσωρευτή με δική τους ευθύνη. Έτσι ο συχνά συζητούμενος επηρεασμός των αποτελεσμάτων από την παρουσία του κλινικού γιατρού έπαιξε πολύ ελάχιστο ρόλο.

Από τότε που πρωτοπαρουσιάστηκαν δημόσια αυτά τα αποτελέσματα έχω λάβει και νέες αναφορές, τις οποίες ως τότε αγνοούσα, από καρκινοπαθείς που μιλούν για παρόμοιες εμπειρίες που είχαν με τη χρήση συσσωρευτή οργόνης. Σαν γιατρός, πιστεύω ότι ο πιο σημαντικός και πιο αξιοπρεπής στόχος της ιατρικής είναι να ελαττώνει και, αν είναι δυνατό, να προλαμβάνει την ανθρώπινη δυστυχία στο μεγαλύτερο εφικτό βαθμό. Εάν μέρος αυτού του στόχου μπορεί να επιτευχθεί με τη χρήση μιας συσκευής τόσο απλής στην κατασκευή της όπως ο συσσωρευτής οργόνης του Βίλχελμ Ράιχ, τότε η δυνατότητα αυτή δεν πρέπει πλέον ν' αγνοείται ούτε από το ευρύτερο κοινό, ούτε στις εξειδικευμένες ιατρικές συζητήσεις.

Ιατρική εμπειρία με τη θεραπεία του Βίλχελμ Ράιχ: Νευροφυτική Οργονοθεραπεία

Μετά από διάφορες αλλαγές ονομασίας, από τη δεκαετία του '40 και μετά, ο Ράιχ αποκάλεσε τη μέθοδο θεραπείας του ΟΡΓΟΝΟΘΕΡΑΠΕΙΑ. Το είδος αυτό θεραπείας διαιρείται σε δύο υποομάδες που όμως στην πρακτική εργασία με τον ασθενή συναντώνται και αλληλοσυμπληρώνονται:

1. Ψυχιατρική Οργονοθεραπεία (χαρακτηραναλυτική νευροφυτοθεραπεία)

2. Βιοφυσική Οργονοθεραπεία (χρήση του οργονοσυσσωρευτή και του ιατρικού απορροφητή Θ.ΟΡ.)

Ο τρόπος που εφάρμοσα τους τύπους αυτούς θεραπείας μπορεί να υποδιαιρεθεί σε τρία πεδία που εν μέρει επίσης αλληλοκαλύπτονται:

I. Μακροχρόνια θεραπεία, δηλαδή χαρακτηραναλυτική νευροφυτοθεραπεία σε άτομα με ασθένειες και σωματικά συμπτώματα που διαγνώσθηκαν και θεραπεύτηκαν με τα μέσα της παραδοσιακής ιατρικής χωρίς ικανοποιητικά αποτελέσματα. Στο πεδίο αυτό δουλεύω με τον ασθενή μία φορά την εβδομάδα και για τα άτομα που μένουν εκτός Βερολίνου διάφορες ώρες σε διαδοχικές μέρες, κατά μέσο όρο κάθε τρεις εβδομάδες. Η θεραπεία διαρκεί 1,5 χρόνο περίπου.

II. Θεραπεία παρέμβασης, δηλαδή παροχή συμβουλών και επίδειξη τεχνικών αυτοβοήθειας ακίνδυνων για τον ασθενή, τις οποίες μπορούν να συνεχίσουν μόνοι τους μετά από καθοδήγηση και παρακολούθηση. Αργότερα, εάν είναι απαραίτητο, δίνονται προσωπικά συμβουλές και οδηγίες.

III. Βιοφυσική Εντατική θεραπεία, δηλαδή παροχή συμβουλών και οδηγιών στους περισσότερο σοβαρά νοσούντες ασθενείς, κυρίως στα τελικά στάδια του καρκίνου. χρήση του οργονοσυσσωρευτή και των διαγνωστικών οργάνων που εφεύρε ο Βίλχελμ Ράιχ για τη μετέπειτα παρακολούθηση.

Εμπειρία με τη μακροχρόνια θεραπεία

Ασθενείς με τις νόσους ή τα σύνδρομα που θ' αναφερθούν ακολούθως βοηθήθηκαν ουσιαστικά με τη νευροφυτοθεραπεία, συγχρόνως με την επικουρική χρήση του οργονοσυσσωρευτή για μικρά διαστήματα. Τα αποτελέσματα ήταν πολύ ικανοποιητικά. Μ' αυτό εννοώ μεγάλη ανακούφιση ή ακόμα και πλήρη εξαφάνιση του πόνου, που συχνά είχε αποτέλεσμα τη διακοπή κάθε είδους αναλγητικών φαρμάκων, σε ασθενείς με τα ακόλουθα προβλήματα:

• Νευραλγία τριδύμου
• Χρόνιες επώδυνες καταστάσεις του μυοσκελετικού συστήματος, ειδικά της σπονδυλικής στήλης
• Χρόνιο γλαύκωμα
• Υποτροπιάζων κολικός της χοληδόχου κύστεως, ακόμη και σε περιπτώσεις που θεωρούνταν επείγουσες και έχρηζαν ενδονοσοκομειακής νοσηλείας
• Βρογχικό άσθμα
• Αναπνευστική δυσχέρεια με παρουσία πνευμονικού εμφυσήματος
• Ασθενείς με συμπτώματα υποτροπιάζουσας στηθάγχης
• Σύνδρομο Meniere (περιστροφικός ελιγμός)
• Χρόνια λεμφογενής λευχαιμία και χρόνια μυελογενής λευχαιμία (Η νευροφυτοθεραπευτική αγωγή αυτών των ασθενών θα περιγράφει σε άλλο άρθρο. Η χρήση του συσσωρευτή σ' αυτή την ειδική περίπτωση αντενδείκνυται).
• Σχιζοφρένεια, παρανοειδής μορφή
• Χρόνια κατάθλιψη
• Αγχώδεις νευρώσεις
• Ασθενείς με καρκίνο (για τη θεραπεία των οποίων δίνω παρακάτω περισσότερες λεπτομέρειες)

Εμπειρία με τη θεραπεία παρέμβασης

Τη μέθοδο αυτή έχω εφαρμόσει σε 41 ασθενείς τα τελευταία 2,5 χρόνια. Σε 17 απ' αυτούς εξαφανίστηκαν πλήρως τα κύρια συμπτώματα. Σε 8 ασθενείς, η παρούσα επώδυνη κατάσταση μπορεί να υφεθεί ακόμη περισσότερο. Από τους υπόλοιπους δεν έλαβα καμιά πληροφορία για μεγάλο διάστημα, ή αναφέρθηκαν προβλήματα στην εφαρμογή των τεχνικών που συστήθηκαν.

Εμπειρία με τη Βιοφυσική Εντατική θεραπεία

Στο σημείο αυτό θα επικεντρωθώ στη θεραπεία των περισσότερο βαριά ασθενών στο στάδιο των πολλαπλών μεταστάσεων, για να φανεί το ευρύ φάσμα δυνατοτήτων, αλλά και οι σαφείς περιορισμοί που υπάρχουν για να επηρεαστεί η καρκινική διαδικασία στα τελικά της στάδια.

Οι ασθενείς που ήλθαν σε μένα στη τελική αυτή κατάσταση είχαν δοκιμάσει για χρόνια όλες τις παραδοσιακές μεθόδους θεραπείας, δηλαδή χημειοθεραπεία, χειρουργική εκτομή του πρωτοπαθούς όγκου, και ακτινοθεραπεία. Επίσης, στις περισσότερες των περιπτώσεων, είχαν δοκιμαστεί φυσικές θεραπείες όπως η ομοιοπαθητική, η μακροβιοτική, άλλες διαιτητικές θεραπείες καθώς και θεραπείες σε ιδιωτικές κλινικές χωρίς το παραμικρό στοιχείο που να δείχνει τουλάχιστον επιβράδυνση της πορείας της νόσου. Από το τέλος του 1987 ως την άνοιξη του 1990 βρίσκονταν υπό θεραπεία 17 τέτοιοι ασθενείς.

Από ιατρικής πλευράς, οι ασθενείς αυτοί ήταν κυριολεκτικά «ξεγραμμένοι» κατά την αρχή της θεραπείας με συσσωρευτή οργόνης. σχεδόν χωρίς εξαίρεση. Οι θεράποντες ειδικοί γιατροί είχαν δώσει χρόνο επιβίωσης από ένα μέχρι τρεις μήνες. Για να δώσω μια εικόνα της σοβαρότητας των περιπτώσεων, θα περιγράφω την κατάσταση δύο ασθενών πριν την έναρξη της θεραπείας με οργονοσυσσωρευτή:

Ασθενής Α: Ο πρώτος μου ασθενής την εποχή εκείνη ήταν ένας 53χρονος καθηγητής των οικονομικών και επιχειρηματίας. Το 1984 είχε εγχειριστεί για ένα κακοήθες καρκίνωμα του νεφρού (υπερνέφρωμα) που δεν είχε δώσει σημεία μεταστάσεων, και παρέμεινε ασυμπτωματικός για 2,5 χρόνια. Στις αρχές του 1987, μετά έξι μήνες ακτινοθεραπείας, βρέθηκαν επτά πνευμονικές εστίες που με τη βιοψία διαπιστώθηκε ότι είχαν ίδιο ιστολογικό τύπο με τον πρωτοπαθή όγκο και η κατάσταση κρίθηκε ανεγχείρητη, επειδή είχαν καταληφθεί από τις μεταστάσεις όλοι οι πνευμονικοί λοβοί. Το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, δύο ακόμα εγκεφαλικές μεταστάσεις ανακαλύφθηκαν, η μεν στη δεξιά πλευρά διαμέτρου 4cm η δε στην αριστερή πλευρά διαμέτρου 3cm. Ούτε οι πνευμονικές ούτε οι εγκεφαλικές μεταστάσεις αντέδρασαν σε μεγάλες δόσεις χημειοθεραπείας. Επιπλέον ακτινοθεραπεία των ταχέως αναπτυσσόμενων εγκεφαλικών μεταστάσεων δεν μπορούσε να δοθεί, εξαιτίας της εμπλοκής των γειτονικών κινητικών κέντρων. Συστήθηκε στον ασθενή εμφύτευση ραδιενεργού κοβαλτίου και στους δύο κροταφικούς λοβούς, αλλά αυτός αρνήθηκε αφού συμβουλεύτηκε διάφορους ειδικούς στις ΗΠΑ και στη Σοβιετική Ένωση. Ήρθε σε μένα στα μέσα του Νοέμβρη του 1987, υποβασταζόμενος από δύο άντρες και με παράλυση ολόκληρης της αριστερής πλευράς του σώματός του. Η παράλυση εξαιτίας της πίεσης που ασκούσαν οι εγκεφαλικές μεταστάσεις στις κινητικές περιοχές, εμφανίστηκε σε διάστημα δύο εβδομάδων. Οι ειδικοί του έδωσαν μέγιστο χρόνο επιβίωσης τρεις με έξι εβδομάδες και οποιαδήποτε θεραπεία διακόπηκε επειδή δεν είχε κανένα αποτέλεσμα, εκτός από τη μορφίνη και το Temgesic (μια πρόδρομη ουσία των οπιοειδών) για ανακούφιση από τον πόνο.

Ασθενής Β: Ο δεύτερος ασθενής που θέλω να παρουσιάσω ως παράδειγμα, ήταν ένας 58χρονος διοικητικός υπάλληλος που είχε εγχειριστεί για καρκίνο της χοληδόχου κύστεως στο τέλος του 1986. Κατά τη διάρκεια του 1987, ανέπτυξε έξι, σταθερά αυξανόμενες σε μέγεθος, μεταστάσεις στο ήπαρ. Άλλες δύο μεταστατικές εστίες βρέθηκαν στη σπονδυλική στήλη με την αξονική τομογραφία, έπειτα από προοδευτικά επιδεινούμενο πόνο που παρουσίασε για μήνες ο ασθενής σ' εκείνη την περιοχή. Συνολικά, πέντε κύκλοι χημειοθεραπείας επιχειρήθηκαν, χωρίς επίδραση στο συνεχώς αυξανόμενο μέγεθος των μεταστάσεων. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του ίδιου του ασθενή, ένιωθε να χειροτερεύει για αρκετούς μήνες και ο θεράπων γιατρός του του είχε πει πως πολύ πιθανόν δε θα ζούσε τα Χριστούγεννα του 1987. Η πρώτη μας συνάντηση έγινε στις αρχές του Δεκέμβρη του 1987, και μπορούσε να έρθει μόνο υποβασταζόμενος από τη γυναίκα του. Έμεινα έκπληκτος από τη συνολική του εμφάνιση, που έκανε τη γνώμη του γιατρού του να δείχνει ρεαλιστική πρόγνωση.

Τα παραπάνω δύο περιστατικά έχουν επιλεγεί ως παραδείγματα μεταξύ όλων των ασθενών στους οποίους εφάρμοσα τη θεραπεία: για τις συγκρούσεις που πέρασαν, την απογοήτευσή τους όταν πρωτοτέθηκε με βεβαιότητα η διάγνωση, την ελπίδα μετά την εγχείρηση και την αρχική απουσία μεταστάσεων και μετά την τρομερά γρήγορη υποτροπή εξαιτίας της εξάπλωσης της καρκινικής διεργασίας. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν αποδεχτεί τη μοίρα τους και ευχαριστούσαν τους γιατρούς τους που ήταν ειλικρινείς μαζί τους όσον αφορά το προσδόκιμο της επιβίωσής τους. Σ' εμάς τους υγιείς φαίνεται ίσως δύ-σκολο να καταλάβουμε αυτή τη στάση.

Και οι δύο παραπάνω ασθενείς έπαιρναν για τον πόνο Tegmesic και θειική μορφίνη, την τελευταία και ισχυρότερη βαθμίδα των αναλγητικών, που χρησιμοποιούνται συνήθως σε καρκινοπαθείς στην αποκαλούμενη τελική φάση. Σ' αυτούς, όπως και σ' όλους τους ασθενείς σε προχωρημένο στάδιο της νόσου, έπρεπε να δώσω να καταλάβουν με κάθε δυνατή σαφήνεια, ότι η διαδικασία ήταν πάρα πολύ προχωρημένη για να σταματήσει. Ωστόσο, οι δύο ασθενείς ήθελαν να δοκιμάσουν τη θεραπεία με συσσωρευτή οργόνης, ελπίζοντας πως θα ελαττωθεί κάπως ο πόνος τους.

Εικόνα 1 - Το εργαστήριο του Dr. Heiko Lassek, που βρίσκεται στο Ινστιτούτο Βίλχελμ Ράιχ στο Βερολίνο.

Το τεστ αίματος Reich και των δύο, έδειξε πως υπήρχαν ολέθρια αποτελέσματα: Αμέσως μόλις το αίμα τοποθετούνταν στο πλακάκι, πάνω από το 90% των μεμβρανών των ερυθροκυττάρων βρισκόταν στη διαδικασία της αποσύνθεσης. σχεδόν όλα τα ερυθρά αιμοσφαίρια είχαν συγκολληθεί. και τα παρασκευάσματα ήταν γεμάτα βακίλους-Τ.

Αυτή η εικόνα βρισκόταν επανειλημμένα σχεδόν σε κάθε ασθενή στα τελικά στάδια του καρκίνου. Έντεκα από τους ασθενείς καθώς και τα μέλη των οικογενειών τους ήταν παρόντα στο πρώτο τεστ αίματος, που το παρακολούθησαν ταυτόχρονα ο γιατρός, οι ασθενείς και τα μέλη των οικογενειών τους μέσα από ένα σύστημα βίντεο που είχε προσαρμοσθεί στο μικροσκόπιο. Τους είχαν εξηγηθεί τα εύκολα κατανοητά, κύρια κριτήρια του τεστ αίματος Reich και μπορούσαν να παρακολουθούν τις αλλαγές που παρουσίαζε η εικόνα του αίματός τους στην οθόνη του βίντεο καθ' όλη την περίοδο των εξετάσεων. Έτσι, τις επόμενες βδομάδες και μήνες οι περισσότεροι από τους ασθενείς μπορούσαν πέρα από τις υποκειμενικές μεταβολές στην κατάστασή τους, να δουν και το συσχετισμό με την αντικειμενική εικόνα της διάγνωσης του αίματος, και, έστω και μερικά, να την κρίνουν μόνοι τους. Χωρίς εξαίρεση, όλοι εκτίμησαν πάρα πολύ αυτή τη δυνατότητα.

Η πορεία της Οργονοθεραπείας

Από τις πρώτες δύο ή τρεις συνεδρίες στον οργονοσυσσωρευτή, οι περισσότεροι από τους καρκινοπαθείς έχουν δυσάρεστες σωματικές αισθήσεις. Παρά τη λήψη μορφίνης, συχνά αισθάνονται πόνους σαν τραβήγματα στις περιοχές των μεταστάσεων. Όμως αυτός ο πόνος περιγράφεται κατά λέξη, σαν «παράξενος», «καινούργιος», «έχοντας διαφορετική, αλλά πάντως όχι ανησυχητική ποιότητα», σε σύγκριση με τους πολύ έντονους πόνους.

Σε διάφορες περιπτώσεις, οι ασθενείς αισθάνονταν και περιέγραφαν μία ή δύο επιπλέον περιοχές πόνου, κάθε φορά σαφώς εντοπισμένες, οι οποίες αργότερα αποδείχτηκε ότι ήταν επιπρόσθετες μεταστάσεις που δεν είχαν ακόμα διαγνωσθεί τον καιρό των πρώτων συνεδριών με τον οργονοσυσσωρευτή. Μερικοί ασθενείς επίσης ανέφεραν ότι ένιωθαν πολύ συγκεκριμένα - σαν να το έβλεπαν - το μέγεθος και το σχήμα των όγκων ή των μεταστάσεών τους ενώ βρίσκονταν στο συσσωρευτή.

Μια άλλη λιγότερο συχνή παρατήρηση ήταν η ελάττωση του πόνου κατά τη διάρκεια των δύο πρώτων συνεδριών με το συσσωρευτή. Δεκατρείς ασθενείς περιέγραψαν μια διαφορετική αίσθηση πόνου, σαν «κάπως να τους ανακουφίζει» ή «σαν κάτι να κινείται στο σώμα στη συγκεκριμένη περιοχή», που γινόταν πιο έντονος ενώ βρίσκονταν στον οργονοσυσσωρευτή. Η πρώτη αντίδραση του οργανισμού στο συσσωρευτή εξαφανίζεται μετά από 3 έως 6 μονόωρες συνεδρίες και δεν εμφανίζεται ξανά, εκτός εάν η καθημερινή θεραπεία με τον οργονοσυσσωρευτή διακοπεί για μερικές μέρες. Μετά από μια εβδομάδα θεραπείας, μερικές φορές ακόμη και κατά τη διάρκεια της δεύτερης ή τρίτης συνεδρίας, βιώνονται όλο και περισσότερες αντιδράσεις σ' ολόκληρο το σώμα: αισθήσεις θερμότητας ή ακόμα και καύσου, αγγειοδιαστολή στο δέρμα, αύξηση του περισταλτισμού του εντέρου - οι βορβορυγμοί μπορούσαν να γίνουν αντιληπτοί απ' ευθείας χωρίς στηθοσκόπιο - και μια λεπτή αίσθηση μυρμηγκιάσματος (αιμωδιών), ιδιαίτερα στα άκρα αλλά και στη περιοχή των ωμοπλατών και του αυχένα. Χωρίς εξαίρεση, μετά την αρχική τους έκπληξη, οι ασθενείς περιέγραφαν αυτές τις εμπειρίες σαν αισθήσεις που τις δέχονταν πολύ θετικά.

Από το σημείο αυτό και μετά, η ένταση του συνεχούς πόνου μειώθηκε. Ήταν η εποχή που οι ασθενείς άρχισαν να χρησιμοποιούν τον οργονοσυσσωρευτή δύο φορές την ημέρα, για μία ώρα, νωρίς το πρωί και το μεσημέρι. Μετά τρεις βδομάδες τέτοιας θεραπείας υψηλών δόσεων με το συσσωρευτή, οι φοβεροί πόνοι των 9 από τους 16 ασθενείς ελαττώθηκαν σε τέτοιο βαθμό που, στα έκπληκτα μάτια των γιατρών τους, δεν ήθελαν πια να παίρνουν καθημερινά αναλγητικά. Σε 5 άλλους ασθενείς, ο πόνος πριν τη θεραπεία υπήρχε σε λανθάνουσα κατάσταση, ακόμα και με τη μακροχρόνια λήψη ισχυρών φαρμάκων. Όμως, με την επίδραση του συσσωρευτή οργόνης, οι εισβολές του πόνου ανέπτυξαν μία περιοδικότητα: διαστήματα εντελώς ελεύθερα από πόνο εναλλάσσονταν με περιόδους, όπου επανερχόταν η παλιά κατάσταση του πόνου. Με δική τους παράκληση, οι ασθενείς αυτοί επίσης μείωσαν με προσοχή τη μα-κροχρόνια φαρμακοθεραπεία. Μόνο σε 3 από τις 17 περιπτώσεις η θεραπεία με το συσσωρευτή δεν κατάφερε να προκαλέσει ελάττωση του πόνου: Ένας ασθενής 72 χρονών με ένα πρωτοπαθές ηπατοκυτταρικό καρκίνωμα με μεταστάσεις στους πνεύμονες, ο οποίος μπορούσε να χρησιμοποιήσει το συσσωρευτή μόνο για 30 λεπτά κάθε μέρα, επειδή εμφανίζονταν ευδιάκριτες βλάβες θερμού εξανθήματος. Μια γυναίκα 47 ετών με έντονα αδιαφοροποίητο καρκί-νωμα του μαστού, η οποία αισθανόταν μόνο μια ελαφριά μείωση του πόνου κατά τη διάρκεια παραμονής της στο συσσωρευτή, και διέκοψε τη θεραπεία. Τέλος, ένας ασθενής 61 ετών με καρκίνωμα της χοληδόχου κύστεως διέκοψε τη θεραπεία μετά από 6 συνεδρίες, αν και του είχε προσφέρει μια μικρή ελάττωση του πόνου. αισθάνθηκε κρίσεις άγχους και ένα έντονο αίσθημα περιορισμού, σαν να τον είχαν «κλειδώσει κάπου» ενώ βρισκόταν στο συσσωρευτή. Απ' αυτόν δεν είχα άλλες πληροφορίες.

Έξι ασθενείς ανέφεραν ότι τους βοηθούσε μόνον η ασπιρίνη στην περίπτωση οξέων εισβολών του πόνου όταν έκαναν θεραπεία με συσσωρευτή οργόνης. Η υπόθεση που εξέφρασαν οι ασθενείς ήταν ότι ο συσσωρευτής και η ασπιρίνη ενισχύονταν αμοιβαία όσον αφορά το ανακουφιστικό τους αποτέλεσμα στον πόνο, και αυτό αργότερα επιβεβαιώθηκε και από πολλούς άλλους ασθενείς.

Ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακό το πώς περιέγραφαν τις αλλαγές στην ποιότητα ζωής οι συγγενείς, οι γυναίκες, τα παιδιά και οι φίλοι που είχαν στενή καθημερινή επαφή με τους ασθενείς: Μετά από τρεις έως τέσσερις βδομάδες μπορούσαν πάλι να έχουν φυσιολογική όρεξη, να πηγαίνουν ομαδικούς περίπατους, να ξαναρχίσουν παλιά χόμπι και να οδηγούν μόνοι τους το αυτοκίνητο. Η γενική εμφάνιση των ασθενών είχε αλλάξει. Πολλοί απ' αυτούς ανέφεραν ένα αίσθημα ζωτικότητας που είχαν να αισθανθούν πολλά χρόνια. Τους θύμιζε τη ζωή τους πριν εμφανιστούν για πρώτη φορά τα συμπτώματα της αρρώστιας τους.

Μεταβολές στη Διάγνωση του Αίματος

Η μικροσκοπική ανάλυση της αποσύνθεσης των ερυθρών αιμοσφαιρίων, εντελώς αντίθετα από τις αλλαγές που ένιωθαν οι ασθενείς κατά τις τρεις πρώτες εβδομάδες της θεραπείας, σπάνια έδειξε κάποια διαφορά. μόνο η συγκόλληση, η τάση των ερυθρών αιμοσφαιρίων να σχηματίζουν συσσωματώματα, έδειξε φανερή ελάττωση. Παρά την ακόμα καταστροφική κυτταρολυτική εικόνα, η ελάττωση της συγκόλλησης μπορούσε να ερμηνευθεί ως βαθιά μεταβολή του ηλεκτροστατικού πεδίου του ανθρώπινου αίματος (4) που γινόταν λιγότερο διαταραγμένο.

Κατά τη διάρκεια του δεύτερου μήνα θεραπείας, η εικόνα του αίματος άρχισε να βελτιώνεται σταθερά: Η συνοχή της μεμβράνης, η εσωτερική πίεση στην κυτταρική μεμβράνη και, επομένως, η αντίσταση ενάντια στη διαδικασία αποσύνθεσης σε βιόντα και βακίλους-Τ, αυξήθηκε δραστικά. Ενώ στην αρχή της θεραπείας με τον οργονοσυσσωρευτή, μόνο 10% περίπου των ερυθροκυττάρων διατηρούσαν το κανονικό τους σχήμα αμέσως μετά τη λήψη αίματος, τώρα ήταν πάνω από 50%. Ο τρόπος και η ταχύτητα της αποσύνθεσης επίσης άλλαξε προς την κατεύθυνση της αυξημένης ικανότητας αντίστασης. Σύμφωνα με την ορολογία του Ράιχ, υπήρχε αύξηση του συνολικού βιοενεργειακού δυναμικού του οργανισμού (5).

Σε διάφορες περιπτώσεις, συμπεριλαμβανομένων και των δύο ασθενών Α και Β που περιγράψαμε παραπάνω, παρόλο που το μέγεθος των μεταστάσεων παρέμεινε σταθερό, παρατηρήθηκε κεντρική νέκρωση με ελάττωση της πυκνότητας του πρωτοπαθούς όγκου. Σε τρεις περιπτώσεις παρατηρήθηκε ακτινολογικά, συρρίκνωση των όγκων.

Όπως περιγράφεται στο έργο του Ράιχ «Η βιοπάθεια του καρκίνου», σχηματίσθηκαν οιδήματα γύρω από τους όγκους. ο Ράιχ το είχε εξηγήσει ως φλεγμονώδη μεταμόρφωση του καρκινικού ιστού. Είχε επιβεβαιώσει αυτή την υπόθεση με πολυάριθμα πειράματα σε πειραματόζωα, εξετάζοντας τις μεταστάσεις τους ιστολογικά, μετά από βιοψία.

Όμως, στον παραπάνω ασθενή Α, που είχε μεταστάσεις στο δεξιό και αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου, η διαδικασία του σχηματισμού οιδήματος με κεντρική νέκρωση γύρω από τις δευτεροπαθείς μεταστάσεις προκάλεσε υποτροπή της παράλυσης που είχε αρχικά εξαφανιστεί, μετά μία μόνο εβδομάδα θεραπείας με τον οργονοσυσσωρευτή!. Ο ασθενής, έχοντας τότε μεγάλη φυσική ζωτικότητα (αντί για τον επώδυνο θάνατο το Δεκέμβριο για τον οποίο είχε προετοιμαστεί), πήγε, από το Φεβρουάριο ως το Μάιο, επαγγελματικό ταξίδι στις ΗΠΑ και τη Νότια Αφρική εξοπλισμένος μόνο με μία οργονοκουβέρτα (αντίθετα με τη συμβουλή μου, αφού η αποτελεσματικότητα της οργονοκουβέρτας σε σύγκριση μ' εκείνη του συσσωρευτή είναι εξαιρετικά μικρή). Μετά το Μάιο ήρθε με εντελώς διαφορετικά προβλήματα.

Παρ' όλες τις επαγγελματικές του δραστηριότητες και χωρίς καμία θεραπεία, όλες οι πνευμονικές μεταστάσεις που αναπτύσσονταν με γρήγορο ρυθμό πριν την έναρξη της οργονοθεραπείας, παρέμειναν σταθερές σε μέγεθος. Η μετάσταση του αριστερού εγκεφαλικού ημισφαιρίου συρρικνώθηκε κατά 2cm, και του δεξιού είχε παραμείνει σταθερή σε μέγεθος, με κεντρική νέκρωση αλλά μόνο ασήμαντο οίδημα στην γύρω περιοχή. Όταν πρωτοήρθε, η πίεση που ασκούσε ο όγκος προκάλεσε παράλυση της αριστερής πλευράς του σώματος. Η επανεμφάνιση της παράλυσης είχε μάλλον προκληθεί από την οργονοθεραπεία, εξαιτίας του αυξημένου σχηματισμού οιδημάτων. Από την άλλη μεριά, απ' τη σκοπιά της καρκινικής διαδικασίας, η οργονοθεραπεία δεν έπρεπε να διακοπεί. Έτσι αποφασίσαμε μαζί να αποτολμήσουμε μια προσπάθεια αφαίρεσης ενέργειας τοπικά από την πάσχουσα εγκεφαλική περιοχή.

Όπως και στην πρώτη μας συνάντηση, τον έφεραν υποβασταζόμενο δύο άτομα. Βασιζόμενοι στα πειράματα του Ράιχ με τον ιατρικό απορροφητή DOR, στοχεύσαμε με ένα μεταλλικό σωλήνα απορρόφησης διαμέτρου 2cm συνδεμένο με νερό πάνω από την περιοχή όπου στο βάθος της ήταν εντοπισμένη η μετάσταση που προκαλούσε την παράλυση.

Εικόνα 2 - Ένας συσσωρευτής οργόνης στο Ινστιτούτο Βίλχελμ Ράιχ (Σ.τ.Ε.Ε.: Ο εικονιζόμενος συσσωρευτής οργόνης με το παράθυρο στο άνω μέρος, θεωρείται ο πλέον αποδοτικός)

Πριν μπει σε λειτουργία ο απορροφητής DOR, τοποθέτησα το ηλεκτρόδιο του Οργονόμετρου (της Marah SA) στο παράλυτο αριστερό χέρι του ασθενούς και του ζήτησα να καλύψει και να πιέσει το αριστερό του χέρι με το δεξί κατά τη διάρκεια της όλης διαδικασίας. Το Οργονόμετρο έδειξε μια αρχική τιμή +114. Αμέσως μόλις μπήκε σε λειτουργία ο απορροφητής-DOR, η τιμή έπεσε και κυμάνθηκε ανάμεσα στα +65 και +72. Ο ασθενής ανέφερε προς στιγμήν ισχυρές αισθήσεις περιστροφικού ιλίγγου, ένα φαινόμενο που αναφέρουν οι περισσότεροι ασθενείς κατά τη διάρκεια της χρήσης του ιατρικού απορροφητή-DOR στη περιοχή της κεφαλής. Τα επόμενα σαράντα λεπτά η διαδικασία απορρόφησης συνεχίστηκε με τη μικρότερη δυνατή ένταση και οι τιμές του Οργονόμετρου ανέβηκαν στα +190, με διακύμανση + 10.

Μετά το πέρας 60 λεπτών της ήπιας αυτής θεραπείας, επιτεύχθηκε μια τιμή +210 και ζήτησα από τον ασθενή να κινήσει το αριστερό του χέρι. Με μια έκφραση απίστευτης κατάπληξης, που ποτέ δε θα ξεχάσω, σήκωσε όλο το αριστερό άνω άκρο και εντελώς μόνος του σηκώθηκε από το θεραπευτικό τραπέζι. Για δεύτερη φορά μέσω της οργονοθεραπείας είχε κατορθωθεί να επηρεαστεί η υποτροπή της παράλυσης ολόκληρης της αριστερής πλευράς του σώματός του. Όπως την πρώτη φορά, τέσσερις μήνες πριν, το δικό του κριτήριο για την πορεία της θεραπείας του ήταν να προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει τη συσκευή τηλεκατεύθυνσης της οθόνης βιντεομικροσκόπησης με τις συντονισμένες κινήσεις των δακτύλων, και το κατάφερε κι αυτή τη φορά πολύ εύκολα. Όταν είχε έρθει για θεραπεία τον μετέφεραν μάλλον, παρά τον υποστήριζαν, δύο άτομα και τώρα επέμενε να ανεβεί την ελικοειδή καγκελόσκαλα που οδηγούσε πάνω στο εργαστήριο εντελώς μόνος του. Η επίδραση του ιατρικού απορροφητή-DOR κράτησε μόνο έντεκα ώρες, και έπρεπε να επαναλάβουμε τη θεραπεία τέσσερις φορές συνολικά, μέχρι να σταθεροποιηθεί η κατάστασή του και να μην εμφανίζει πλέον παράλυση.

Περαιτέρω εξέλιξη

Τους μήνες που ακολούθησαν, η υποκειμενική αίσθηση απαλλαγής από τον πόνο και τα συμπτώματα, συνοδεύτηκε από εντυπωσιακές αλλαγές στην εικόνα του αίματος των ασθενών. Η αλλαγή ήταν ιδιαίτερα σημαντική σ' αυτούς που αρχικά είχαν τρομερούς πόνους, παρά τη λήψη των ισχυρότερων φαρμάκων, και η πρόγνωση για το χρόνο επιβίωσης ήταν μόνο 4 έως 8 βδομάδες. Αντίθετα με τις δημοσιεύσεις του Ράιχ, σε δύο άτομα η εικόνα του αίματος σχεδόν πλησίασε αυτήν ενός απόλυτα φυσιολογικού ατόμου.

Λαμβάνοντας υπόψη την απλή ανθρώπινη αντιμετώπιση της κατάστασης, αυτή η στιγμή ήταν πιο δύσκολη για τους ασθενείς, για τις οικογένειες τους και για μένα. Είχαν όλοι έρθει σε μένα χωρίς ελπίδα για αναστρεψιμότητα ή έστω έλεγχο της αρρώστιας τους, και τώρα αισθάνονταν τόσο ζωντανοί σαν η θανατηφόρα καρκινική διαδικασία να μην είχε αναπτυχθεί ποτέ.

Μερικοί απ' αυτούς είχαν ξαναρχίσει να κάνουν σπορ, να πηγαίνουν μακρείς περίπατους ή σύντομα ταξίδια, και εγώ έπρεπε να τους επαναφέρω σε επαφή με την πραγματικότητα: η τεράστια έκταση των καρκινικών ιστών έκανε την κατάσταση μοιραία. Σε μερικούς παρατήρησα, για πρώτη φορά σ' όλο το διάστημα συνεργασίας μας, την τάση να αποδράσουν από τη συνειδητοποίηση του ότι πολύ πριν αρχίσει η θεραπεία με τον οργονοσυσσωρευτή ο καρκίνος τους ήταν ήδη πάρα πολύ προχωρημένος για να αναστραφεί η πορεία του ή να σταματήσει για μεγάλο διάστημα. Σε τέτοιες στιγμές βασανιζόμουν από ερωτήματα και αμφιβολίες, που, αν ήμουν στο ρόλο του κλασικού γιατρού με την άσπρη μπλούζα στο νοσοκομείο, δε θα αισθανόμουν με τόση ένταση: Ήταν σωστό το ότι παρά την εντυπωσιακή βελτίωση της κατάστασής τους, όσον αφορά τόσο τα υποκειμενικά όσο και τα αντικειμενικά κριτήρια, έπρεπε σταθερά να τους λέω ότι κάποια στιγμή θα πέθαιναν από την αρρώστια τους; Μου έκαναν την ερώτηση ξανά και ξανά: «Δε νομίζετε ότι σύμφωνα με την κατάσταση που είμαι τώρα, θα ήταν τελικά δυνατό να θεραπευτώ;» Έπρεπε να απαντήσω αρνητικά ξανά και ξανά.

Οι περισσότερες από τις αμφιβολίες μου αφορούσαν ένα ερώτημα που έμοιαζε άλυτο: Τι θα συνέβαινε με τις καρκινωματώδεις μάζες που πιθανά θα αποδομούνταν, δηλαδή με ποιο τρόπο οι όγκοι και τα τοξικά προϊόντα αποδόμησής τους θα απομακρύνονταν από το σώμα;

Τη δεκαετία του 1940 και του 1950, όταν ο Ράιχ ερευνούσε τη δυνατότητα επίδρασης στον καρκίνο με την ακτινοβολία οργόνης σε ποντίκια, σχεδόν όλα τα πειραματόζωα εμφάνισαν φλεγμονώδη ύφεση των όγκων και μετά πέθαναν από απόφραξη του νεφρικού σωληναριακού συστήματος απέκκρισης. Αυτό που προκάλεσε το θάνατο από νεφρική ανεπάρκεια ήταν η τεράστια μάζα των κυττάρων των αποδομηθέντων όγκων και όχι η εξάπλωση της καρκινικής διαδικασίας. Αργότερα, μερικές απ' τις πιο επιτυχείς θεραπείες του Ράιχ σε ανθρώπους, απέτυχαν επίσης, εξαιτίας αυτού του προβλήματος. Η πιθανότητα αυτή, που πιθανώς θα έβαζε τέλος στα θετικά αποτελέσματα της οργονοθεραπείας, συζητήθηκε σε κάθε λεπτομέρειά της με τους ασθενείς.

Η τελική φάση της θεραπείας

Μετά από έξι μήνες και πλέον φυσικής ευεξίας και απαλλαγής από τον πόνο, σε όλους εκτός από 2 από τους 17 ασθενείς, άρχισε να εμφανίζεται η ακόλουθη διαδικασία: Πρώτα, η εικόνα του αίματος άρχισε να επιδεινώνεται δραματικά μέσα σε μερικές μέρες. Εκτός από τα ερυθροκύτταρα που έδειχναν να έχουν καλά σχηματισμένες μεμβράνες και φυσιολογική διαδικασία αποσύνθεσης, επανεμφανίστηκαν μεμονωμένα ερυθροκύτταρα τα οποία αποσυντίθενταν πλήρως, μέσα σε 20 λεπτά, στα σωμάτια που ο Ράιχ αποκάλεσε «βάκιλοι-Τ». Ο απόλυτος αριθμός αυτών των ερυθροκυττάρων ήταν μικρός, γύρω στο 15%. Όμως η συσχέτιση των ευρημάτων, όπως θ' αναφερθούν και παρακάτω, ήταν ανησυχητική.

Αμέσως μετά τη λήψη του αίματος και την έναρξη του χρόνου παρατήρησης, ανάμεσα στα ερυθρά και τα λευκά αιμοσφαίρια, όλο και περισσότερα ανώμαλα θραύσματα κυττάρων φαίνονταν που, το πιθανότερο, οφείλονταν σε διαδικασίες αποδόμησης γύρω από τους όγκους και τις μεταστάσεις. Όπως είχα φοβηθεί, λόγω των δι-αδικασιών αποδόμησης είχε δημιουργηθεί μια αυτοτοξίκωση του οργανισμού από τον καρκινικό ιστό.

Κάλεσα διάφορους παθολόγους για να συζητήσω τη δυνατότητα εφαρμογής τεχνητού νεφρού, για να μπορέσουν να διηθηθούν τα προϊόντα αποδόμησης από το πλάσμα του αίματος. Μετά από πολλές συζητήσεις και επιδείξεις ταινιών βίντεο πάνω στη σύσταση των κυτταρικών θραυσμάτων, η δυνατότητα αυτή αποκλείστηκε, επειδή τα θραύσματα έχοντας μέγεθος από 1-12 m ήταν ομοιόμορφα κατανεμημένα. Ακόμα και εκείνοι που υποστήριζαν ότι είχαν ήδη θεραπεύσει καρκινοπαθείς με οργονοενέργεια, δεν μπορούσαν να δώσουν κάποια λύση. Μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι εκείνοι οι οποίοι δεν ήξεραν καν το πρόβλημα έδειξαν να ενοχλήθηκαν που ζητούσα βοήθεια πάνω στο θέμα.

Ενώ η εικόνα του αίματος είχε αρχίσει να επιδεινώνεται, οι υποκειμενικές αισθήσεις των ασθενών ήταν πολύ καλές. Ήταν σαφές πως η υποκειμενική κατάσταση και τα αντικειμενικά ευρήματα απέκλιναν σταθερά. Το δεύτερο ανησυχητικό σύμπτωμα ήταν ότι ταυτόχρονα, μερικοί από τους συγγενείς των ασθενών ανέφεραν ότι κάθε φορά που ο ασθενής βρισκόταν στον οργονοσυσσωρευτή, η περιοχή του προσώπου του γινόταν ωχρή, πράγμα που ερχόταν σε έντονη αντίθεση με την εντύπωση ζωντάνιας που έδιναν συνήθως μετά τη χρήση του συσσωρευτή. Η ωχρότητα αυτή κρατούσε για ποικίλα χρονικά διαστήματα, αλλά εξαφανιζόταν στη διάρκεια της ημέρας. Την παρατήρησαν επίσης οι ίδιοι οι ασθενείς, αλλά δε συνοδευόταν από κάποιο σωματικό σύμπτωμα, όπως κυκλοφορικές διαταραχές ή αίσθημα αδυναμίας. Συμβούλεψα τότε τους περισσότερους ασθενείς να ελαττώσουν την παραμονή τους στο συσσωρευτή σε μία φορά τη μέρα για μία ώρα, εφόσον η αποσύνθεση των όγκων συνεχιζόταν και η εικόνα του αίματος γινόταν όλο και πιο ανησυχητική.

Βασισμένοι στην εικόνα του αίματος, και λόγω της ικανότητας που είχαν αποκτήσει να εκτιμούν μόνοι, τη μικροσκοπική εικόνα του αίματός τους στην οθόνη που ήταν προσαρμοσμένη στο μικροσκόπιο, οι ασθενείς κατάλαβαν πλήρως το νόημα αυτού που συνέβαινε. Κανείς δεν έδειξε απογοήτευση ή συναισθηματική εξέγερση ενάντια στο τέλος της ζωής του που πλησίαζε αλλά μερικοί από τους συγγενείς τους το έκαναν. Εντυπωσιάστηκα βαθιά από την ευγνωμοσύνη που έδειξαν για την ποιότητα της τελευταίας περιόδου της ζωής τους, κατά τη διάρκεια της οποίας έβαλαν μικρούς στόχους: να βάψουν το υπόγειο ή να τελειώσουν μια συγκεκριμένη δουλειά ή ένα προσωπικό στόχο ιδιαίτερης σημασίας γι' αυτούς. Ούτε παρατήρησα σ' αυτούς βαθιά αισθήματα παραίτησης, ίσως με δύο εξαιρέσεις για τους οποί-ους δεν είμαι σίγουρος αν ήταν πράγματι παραίτηση ή αυτό που ονομάζω «κύλισμα».

Εικόνα 3 - Ιατρικός Απορροφητής Θ.ΟΡ. στο Ινστιτούτο Βίλχελμ Ράιχ στο Βερολίνο, (Σ.Τ.E.E: Αυτή η κατασκευή του Ι.Α.Ν. είναι μια από τις πολλές παραλλαγές που είναι δυνατό να κατασκευαστούν)

Δύο από τους ασθενείς μου πέθαναν από καρδιακή ανεπάρκεια, ενώ ήταν σε διακοπές, ξαφνικά και χωρίς πόνο, όπως ανέφεραν οι γυναίκες τους. Ένας άλλος ασθενής έκανε ένα επαγγελματικό ταξίδι στη Σαουδική Αραβία όπου πραγματοποίησε συναλλαγές, και αφού γύρισε καθώς ερχόταν από το αεροδρόμιο έχασε τις αισθήσεις του και πέθανε επίσης χωρίς πόνο, από καρδιακή και κυκλοφορική ανεπάρκεια στο νοσοκομείο. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών του τακτοποιούσε ακόμα τις δουλειές του από το κρεβάτι. αποχαιρετιστήκαμε λίγες ώρες πριν πεθάνει.

Μόνο δύο από τους ασθενείς ξαναγύρισαν στη θετική μορφίνη και το Tegmesic και πέθαναν λίγες μέρες μετά στο νοσοκομείο. Άλλοι, μετά από ανοιχτή συζήτηση με το γιατρό που είχαν προηγουμένως, είχαν την ευκαιρία να διαλέξουν να πάρουν ισχυρά φάρμακα, τα οποία σε περίπτωση υπερδοσολογίας θα προκαλούσαν έναν ανώδυνο θάνατο. Αυτό ήταν εξαιρετικά σημαντικό για μερικούς ασθενείς που προέβλεπαν επιστροφή των φοβερών πόνων του καρκίνου. Τέσσερις από τους ασθενείς έκαναν χρήση αυτής της δυνατότητας, από τη στιγμή που ούτε η μορφίνη δεν μπορούσε πια να ανακουφίσει τους πόνους τους. Όλοι οι άλλοι ασθενείς πέθαναν τελικά στο σπίτι με καθόλου ή μόνο ελαφρό πόνο. Με μια εξαίρεση, όλοι κράτησαν επαφή μαζί μου μέχρι λίγες μέρες πριν πεθάνουν.

Συνολικά, και οι 17 απ' αυτούς τους βαριά πάσχοντες αρρώστους έζησαν πάνω από 5 μήνες, και το 50% πάνω από ένα χρόνο, μια σημαντική παράταση του προσδόκιμου επιβίωσης από την κλασική «τελική» πρόγνωση των 1-3 μηνών. Θα πρέπει να λάβουμε υπόψη και τις δύο ειδικές περιπτώσεις που περιγράψαμε παραπάνω, οι οποίες είχαν πολύ φτωχή πρόγνωση κατά την έναρξη της οργονοθεραπείας: ο ασθενής Α επιβίωσε 7 μήνες και ο ασθενής Β 6 μήνες.

Απ' αυτές και άλλες εμπειρίες, τόσο με κλασικές όσο και με μη συμβατικές μεθόδους θεραπείας του καρκίνου, τα οφέλη της θεραπείας με οργονοσυσσωρευτή σε βαριά νοσούντες ασθενείς, συμπεριλαμβανομένων και των λεγάμενων «τελικών» καρκινοπαθών, είναι σημαντικά.

Για το πρόβλημα της αυτοτοξίκωσης (αυτοδηλητηρίασης)

Μήνες αφ' ότου πέθανε και ο τελευταίος «τελικός» ασθενής, με επισκέφθηκε η κυρία Ursula Phillips, που υπήρξε συνεργάτιδα του καθηγητή V. Brehmer (πρώην διευθυντής του Berliner Biologische Reichsbundesanstalt, που εγκατέλειψε τη Γερμανία κατά τη διάρκεια του Ναζισμού) και στενή φίλη του φημισμένου παθολόγου και ερευνητή του καρκίνου Dr. Joseph Issels. Από τις προηγούμενες συνεργασίες της η κ. Phillips ήταν πολύ ενημερωμένη σχετικά με τις εικόνες παρασκευασμάτων νωπού αίματος, συμπεριλαμβανομένων και των βασικών σημείων του τεστ αίματος Reich. Όταν μίλησα μαζί της για τις δυνατότητες και τα όρια της θεραπείας με συσσωρευτή σε τέτοιους βαριά άρρωστους ανθρώπους, είπε ότι είχε αποκομίσει παράλληλες εμπειρίες όταν εργαζόταν στην κλινική Ringberg του Δρα Issels: Κάθε φορά που οι ασθενείς έρχονταν στον Issels για τη βασική ακτινοθεραπεία, αυτή έβρισκε προϊόντα κυτταρόλυσης παρόμοια μ' αυτά που είχα περιγράφει στις εικόνες νωπού αίματος. Αυτά συσχετίστηκαν τόσο με τα προσωπικά παράπονα των ασθενών από τις ανεπιθύμητες ενέργειες της ακτινοβολίας, όσο και με μια αλλαγή της χροιάς του δέρματός τους που γινόταν γκριζωπό.

Ο Issels παρατήρησε ότι τα ανεπιθύμητα αποτελέσματα της ακτινοβολίας συχνά περιόριζαν την πορεία της ακτινοθεραπείας που εφάρμοζε, πράγμα που το ερμήνευσε σαν έκφραση της αυτοτοξίκωσης του σώματος από τα προϊόντα αποσύνθεσης των καρκινικών κυττάρων. Βασισμένος πάνω σ' αυτή τη παρατήρηση, κατεύθυνε τους γιατρούς και τους υπόλοιπους επιστημονικούς συνεργάτες του ως εξής: Από κάθε ασθενή που βρισκόταν υπό ακτινοθεραπεία, εξετάζονταν εικόνες νωπού αίματος ορισμένες φορές τη μέρα. Εάν βρίσκονταν πολλά κυτταρικά θραύσματα στο αίμα του ασθενούς, η ακτινοβολία ελαττωνόταν αμέσως. Εάν ο αριθμός των παθολογικών προϊόντων αποσύνθεσης στο παρασκεύασμα αίματος ελαττωνόταν, συνεχιζόταν η ακτινοθεραπεία. Σύμφωνα με τις αναφορές των συνεργατών του Δρα Issels, αυτό ήταν ένα από τα κλειδιά της επιτυχίας αυτού του τύπου ακτινοθεραπείας, που σε μερικές περιπτώσεις θεράπευσε πολύ βαριά άρρωστους ανθρώπους. Σύμφωνα με την κα Phillips, στην οποία χρωστώ μεγάλη ευγνωμοσύνη, μετά την εισαγωγή αυτής της μεθόδου ανάλυσης του αίματος, δεν υπήρξε ούτε μία περίπτωση ανεπιθύμητων ενεργειών από την ακτινοβολία.

Αν ποτέ μπορούσαμε να δημιουργήσουμε μια κλινική με μερικά μόνιμα κρεβάτια για την ιατρική περίθαλψη εξαιρετικά σοβαρά άρρωστων ανθρώπων, και εάν είχαμε ειδικούς για τη συνεχή παρατήρηση και ανάλυση της εικόνας αίματος των καρκινοπαθών στη διάθεσή μας, μια σταθερά ελεγχόμενη μεγάλη δόση θεραπείας με οργονοσυσσωρευτή θα σήμαινε ένα σπουδαίο δείγμα ότι οι περιορισμοί που συζητήθηκαν μπορούν να ξεπεραστούν. Εδώ θέλω να επισημάνω ξανά ότι όλες οι παρατάσεις του τελικού χρόνου επιβίωσης αυτών των πιο βαριά νοσούντων ανθρώπων επιτεύχθηκαν μόνο με τη χρήση του συσσωρευτή οργονοενέργειας. Σύντομα θα δημοσιευτεί και μια αναφορά της θετικής εμπειρίας που είχαμε μέχρι τώρα στο πεδίο της νευροφυτοθεραπείας, σε συνδυασμό με τη χρήση του συσσωρευτή οργόνης.

Επίλογος και μερικά σημεία που χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής

Τα αποτελέσματα που καταγράφηκαν στο παραπάνω άρθρο επιτεύχθηκαν δουλεύοντας με ανθρώπους ηλικίας από 51 έως 78 χρονών. Δίνω ιδιαίτερη έμφαση σ' αυτό το γεγονός επειδή γνωρίζω διάφορες περιπτώσεις όπου σε νέους ανθρώπους διαφορετικά είδη καρκίνου έδειξαν μια μικρή μόνο υποκειμενική βελτίωση με τη χρήση του οργονοσυσσωρευτή, και η διαδικασία της νόσου δεν επηρεάστηκε καθόλου. Δεν μπορώ να παραβλέψω το φοβερό γεγονός ότι σε διάφορους νέους ασθενείς (κάτω των 35 ετών) που είχαν οξεία μυελογενή λευχαιμία με ταχεία ανάπτυξη μεταστάσεων - σε μερικές περιπτώσεις με αδύνατη την εντόπιση του πρωτοπαθούς όγκου - ο ρυθμός της καρκινικής εξάπλωσης αυξήθηκε με τη χρήση του συσσωρευτή.

Χωρίς εξαίρεση, οι ασθενείς αυτοί μετά τη διάγνωση είχαν αρνηθεί, για προσωπικούς λόγους, όλες τις παραδοσιακές ιατρικές θεραπείες και στήριξαν όλες τις ελπίδες τους στις εναλλακτικές μεθόδους θεραπείας χωρίς προηγουμένως να έχουν συμβουλευτεί κάποιο γιατρό πεπειραμένο στη θεραπεία με οργονοσυσσωρευτή. Αυτή την εποχή παρακολουθώ 14 περιπτώσεις ασθενών που μου τηλεφώνησαν αφού, χωρίς καμιά προηγούμενη οδηγία, είχαν αγοράσει ή κατασκευάσει οργονοσυσσωρευτή μόνοι τους, για να «θεραπεύσουν» τον καρκίνο τους. Οι περιπτώσεις αυτές αποκαλύπτουν πλήρη παρανόηση των όσων ανακάλυψε ο Ράιχ. Στις περισσότερες συζητήσεις, περιγράφουν μια παραδοσιακή αξιοσημείωτη βελτίωση της υποκειμενικής τους κατάστασης, αφού άρχισαν την έκθεση στην ακτινοβολία οργόνης.

Κινούμενοι από την επακόλουθη αισιοδοξία, αποφάσισαν να κάνουν ακτινολογικές και εργαστηριακές εξετάσεις που συχνά έδειξαν μια δραματική επιδείνωση των αντικειμενικών ευρημάτων και αυτός ήταν ο λόγος που ήρθαν σ' επαφή μαζί μου. Για πολλούς απ' αυτούς τους ανθρώπους ήταν ήδη πολύ αργά, τη συγκεκριμένη εκείνη χρονική στιγμή, να επιτευχθεί μακροχρόνια ή και πλήρης ύφεση της νόσου, που θα ήταν ίσως δυνατή το καιρό της διάγνωσης, λόγω του είδους του καρκίνου, της εντόπισης και του τρόπου διασποράς. Γι' αυτό το λόγο, θέλω εδώ να προειδοποιήσω επίμονα να μη χρησιμοποιείται ο συσσωρευτής οργόνης σε λεμφογενή ή μυελογενή λευχαιμία, ή σοβαρά αδιαφοροποίητο καρκίνο σε νέους ασθενείς.

Θέλω να τονίσω ιδιαίτερα ότι έχω θεραπεύσει καρκινοπαθείς που δεν αναφέρονται σ' αυτό το άρθρο που συχνά, παρά την εκφρασμένη αντίθεσή τους, υποβλήθηκαν τελικά σε χειρουργική εκτομή του πρωτοπαθούς όγκου ή σε ακτινοθεραπεία ή χημειοθεραπεία λόγω ισχυρών ενδείξεων που υπήρχαν, σε συνδυασμό με καθημερινές μεγάλες δόσεις εκθέσεως στον οργονοσυσσωρευτή. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν υπήρξε ούτε ένας ασθενής με υποτροπή των καρκινικών συμπτωμάτων σε μία περίοδο παρακολούθησης 3,5 χρόνων, ούτε υπήρξε επιδείνωση των εργαστηριακών παραμέτρων. Στις τελευταίες αυτές περιπτώσεις, η θεραπεία με τον οργονοσυσσωρευτή άρχισε αμέσως μετά την εγχείρηση. Σε περιπτώσεις χημειοθεραπείας πολλές έντονα ενοχλητικές παρενέργειες όπως ναυτία, έλλειψη ενεργητικότητας και καταθλιπτική διάθεση μπορούν να μετριαστούν σε μεγάλο βαθμό με τη νευροφυτοθεραπεία και το συσσωρευτή οργόνης. Από την άλλη μεριά, δεν πρέπει με κανένα τρόπο να γίνεται χρήση του οργονοσυσσωρευτή κατά τη διάρκεια οποιουδήποτε κύκλου ακτινοθεραπείας, αλλά μπορεί να αρχίσει τρεις μέρες μετά την τελευταία έκθεση στην ακτινοβολία.

Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια έχω δει δεκάδες ασθενών, νέους και μεγαλύτερους να πεθαίνουν επειδή αρνήθηκαν πλήρως, για ιδεολογικούς λόγους, την περιστασιακή χρήση των συμβατικών μεθόδων θεραπείας, που οι περισσότερες είναι βέβαια πολύ επιβαρυντικές για τον οργανισμό. Θεώρησαν ότι η στάση μου «δεν ήταν στο πνεύμα του Ράιχ» επειδή τους είχα επίμονα συστήσει χημειοθεραπεία. Για το λόγο αυτό συνιστώ τα ακόλουθα βήματα σε κάθε άτομο που υποφέρει από καρκίνο:

1. Μην αφήσετε τον εαυτό σας να χάσει την ελπίδα αν η διάγνωση είναι «καρκίνος», αλλά κάντε οτιδήποτε είναι διαγνωστικά δυνατό ώστε να πάρετε μια πλήρη εικόνα της αρρώστιας σας (εντόπιση, εξάπλωση, ιστολογικός τύπος).

2. Βρείτε ένα γιατρό ο οποίος μπορεί υπεύθυνα να σας δώσει πληροφορίες σχετικά με τις πιθανότητες επιτυχίας της συμβατικής θεραπείας, ή ζητήστε από το θεράποντα γιατρό σας να έρθει σε επαφή με ένα από τα κύρια αντικαρκινικά κέντρα για να πληροφορηθεί πάνω στις τελευταίες εξελίξεις των τρόπων θεραπείας και τα θεραπευτικά τους αποτελέσματα.

3. Ανάλογα με τις πληροφορίες που θα πάρετε, ελάτε σε επαφή με το πλησιέστερο συμβουλευτικό κέντρο ολιστικής ή εναλλακτικής θεραπείας ίου καρκίνου και κλείστε ένα ραντεβού για να σας καθοδηγήσουν. Μεταφέρετε τις πληροφορίες που θεωρείτε απαραίτητες μέσα σ' αυτό το γενικό πλαίσιο στο θεράποντα γιατρό σας και συζητήστε μαζί του την απόφαση σας να ακολουθήσετε πιθανότατα μια άλλου τύπου θεραπεία. Αντίθετα με τη γενική εντύπωση, πολλοί γιατροί είναι ανοιχτοί σε μερικές, αν και όχι όλες, τις μη συμβατικές μεθόδους θεραπείας. Αν ο γιατρός σας δεν είναι ανοιχτός ή θετικός στις σκέψεις σας, ζητήστε από τους φίλους και συγγενείς να σας συστήσουν κάποιον άλλο γιατρό.

4. Μη συνδυάζετε πολλές φυσικές ή εναλλακτικές μεθόδους θεραπείας μεταξύ τους, αλλά επιλέξτε το πολύ δύο μεθόδους που δεν παρεμποδίζουν η μία την άλλη, αλλά έχουν μια κοινή αφετη-ρία, όπως π.χ. την υποστήριξη των ανοσολογικών αμυντικών μηχανισμών. Ζητήστε λεπτομερείς πληροφορίες σχετικά με το πώς αυτές οι μέθοδοι θεραπείας επηρεάζουν τις βιολογικές διαδικασίες του οργανισμού.

5. Μη βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα από την αρχική βελτίωση στην υποκειμενική σας κατάσταση, που μπορούν να επιφέρουν διάφορες εναλλακτικές μέθοδοι. Εάν μετά από δυο μήνες το πολύ, η κατάστασή σας δε βελτιωθεί αντικειμενικά, αλλάξτε τις μορφές εκείνες θεραπείας που νομίζετε λιγότερο επωφελείς.

6. Υπάρχουν πολλές δυνατότητες αναζωογόνησης και υποστήριξης της ανοσολογικής αντίστασης που δεν παραθέτω εδώ, μόνο και μόνο επειδή δεν έχω πρακτική εμπειρία μ' αυτές.

Με βάση την προσωπική μου εμπειρία, μπορώ να συστήσω την προεγχειρητική και μετεγχειρητική θεραπεία με οργονοσυσσωρευτή όταν δεν υπάρχει καμιά αντένδειξη. Ο συνδυασμός της χρήσης του συσσωρευτή και μεγάλων δόσεων ιξού ενδοφλεβίως, έχει αποδειχθεί πολύ αποτελεσματικός. όμως δεν εξασκώ άλλες φυσικές μεθόδους θεραπείας. Στην αρχή και κατά τη διάρκεια των πρώτων μηνών της θεραπείας, πρέπει να γίνουν επανειλημμένες προσωπικές συμβουλευτικές συζητήσεις πάνω στις διαδικασίες που εμφανίζονται στον οργανισμό και προκαλούνται από τη θεραπεία με ένα γιατρό που έχει εμπειρία με τη θεραπεία με συσσωρευτή οργόνης. Αργότερα αυτό μπορεί να γίνει από το τηλέφωνο.

Η περιοδική εξέταση του αίματος σύμφωνα με τα κριτήρια που έθεσε ο Ράιχ, με παρατηρήσεις της εικόνας του νωπού αίματος, είναι απαραίτητη στην περίπτωση της πολλαπλής μεταστατικής διασποράς για λόγους που εξηγήθηκαν στο άρθρο. Σ' όλες τις άλλες περιπτώσεις, αρκεί η ιατρική παρακολούθηση και ο τακτικός έλεγχος με ακτινογραφίες και εργαστηριακές διαγνωστικές εξετάσεις.

Αν ο αναγνώστης αποφασίσει να χρησιμοποιήσει το συσσωρευτή οργονοενέργειας, μπορεί να βρει πληροφορίες για την κατασκευή και τη χρήση της συσκευής σε κάποιο από τα διάφορα βιβλία που είναι σήμερα διαθέσιμα πάνω στο θέμα, καθώς επίσης και να 'ρθει σε επαφή μαζί μου στο Ινστιτούτο Wilhelm Reich στο Βερολίνο.

Ο Wilhelm Reich διηύθυνε το Ινστιτούτο Οργόνης στις Ηνωμένες Πολιτείες σαν ένα οργανισμό που δεν είχε στόχο το κέρδος. Για περισσότερο από τέσσερις δεκαετίες, ποτέ δεν προσπάθησε να αποκομίσει χρηματικό κέρδος από τις έρευνές του. Το Ινστιτούτο Wilhelm Reich, με διευθυντή εμένα και με την έγκρισή της κόρης του Reich και συνεργάτιδας Dr. Eva Reich, καθώς επίσης και η Ένωση Wilhelm Reich, και τα δύο ιδρύματα με έδρα το Βερολίνο, ακολουθούν την ίδια παράδοση. Η επίγνωση των δυνατοτήτων και των ορίων του πώς μπορούμε να επιδράσουμε στον οργανισμό με τη βοήθεια των ανακαλύψεων του Δρα Ράιχ δεν πρέπει να αποσιωπηθεί άλλο, αλλά πρέπει να ερευνηθεί περισσότερο και να γίνει ανέξοδα προσιτή σε κάθε ενδιαφερόμενο άνθρωπο.

Βιβλιογραφία

Άλλα έργα του Dr. Η. Lassek (που δεν αναφέρονται στο κείμενο):

• «Zur Bionforschung Wilhelm Reich», Emotion, 9:128-153, 1989.
• «Einfuhrung in die Krebstheorie Dr. Wilhelm Reichs», Krebsforum, 17:5-10, Oktober 1990.
• «Medizinische Erfahrungen mit der Therapie nach Wilhelm Reich», Krebsforum, 19:27-35, Marz 1991.
• «Vegeto-Orgone Therapy», in Natural Medical Healing Methods for the European Community, Documentary Register Volume 5, Ministry of Technology of Miedersachen, University of Lueneburg, Lueneberg, Federal Republic of Germany, 1991.

1. Reich W. «Η Λειτουργία του Οργασμού». Reich W.: «Η βιοηλεκτρική θεωρία της σεξουαλικότητας και του άγχους»
2. Reich W. «Η Βιοπάθεια του καρκίνου». C. Raphael & Η. McDonald : «Οργονομική διάγνωση της βιοπάθειας του καρκίνου». W.R. Foundation, Maine 1952.
3. Freihold, J.F.: «Der Orgonakkumulator nach Wilhelm Reich», Verlag Konstanze Freihold, Mullestr. 145, 1000 Berlin 65. Gebauer, R. & Muschenich, S.: «Der Reichsche Orgonakkumulator», Nexus Verlag, Fichardstr. 38, 6000 Frankfurt 1.
4. Lassek, H.: «Medizinische Aspekte der Orgonenergie», Emotion, 3, Nexus Verlag, Frankfurt, 1982.
5. Reich, W. : «The Cancer Biopathy»

Πηγή : Το Περιοδικό της Οργονομίας, τεύχος 10, σελίδες 27-47.