Στην πραγματικότητα φαινόταν πως εκείνη την περίοδο, ο Ράιχ σπρωχνόταν στην καταστροφή, τόσο από υποστηριχτές, όσο και από εχθρούς. Είναι πιθανόν βέβαια ότι θα ακολουθούσε την ίδια πορεία ακόμη κι αν δεν ενθαρρυνόταν στη συγκεκριμένη δράση. Η αντίληψή του για τη δικαστική του υπόθεση ήταν τελείως διαφορετική από αυτήν του δικαστηρίου, το οποίο ενδιαφερόταν αποκλειστικά για τη διακίνηση του συσσωρευτή, που τον αντιμετώπιζε απλώς σαν μια ακόμη μη αποδεκτή συσκευή. Ο Ράιχ έβλεπε το βαθύτερο νόημα. Εδώ υπήρχε συνωμοσία να δολοφονηθεί η ανακάλυψη της οργόνης και να καταστραφεί το έργο ολόκληρης ζωής. Πολεμούσε τη συγκινησιακή πανούκλα και πίστευε πως η επιβίωση των ΗΠΑ και ολόκληρης της ανθρωπότητας θα κρινόταν από την έκβαση αυτής της υπόθεσης. Αυτό ήταν το ευρύτερο θέμα και περίμενε πως θα μπορούσε να το αντιληφθεί το δικαστήριο. Η θέση του ενισχυόταν από πολλούς υποστηρικτές του.
Η στάση του ήταν σωστή. Αυτό που είναι υπό συζήτηση αφορά την πιθανότητα να μπορούσε το δικαστήριο να αντιληφθεί τη βαθιά του γνώση και να την αναγνωρίσει κατάλληλα. Ο Ράιχ δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να πειστεί πως ήταν μάταιο να ελπίζει πως το δικαστήριο θα μπορούσε να δεχτεί τη δική του θεώρηση της υπόθεσης. Επιπλέον, όλοι όσοι σχετιζόμαστε με την υπόθεση, δεν αισθανόμαστε πως η αξιολόγησή μας για τη διαδικασία που έπρεπε να ακολουθήσουν τα πράγματα ήταν καλύτερη από αυτή του Ράιχ. Θα μπορούσε εύκολα κανείς να κατανοήσει το σεβασμό που είχαμε για την κρίση του, αν διάβαζε το ανανεωμένο κείμενο της υπεράσπισής του που κατέθεσε στο Εφετείο.
Εκεί δείχνει εξαιρετικά καθαρή σκέψη και παραθέτει έξοχα επιχειρήματα. Παρόλα αυτά, το δικαστήριο, είχε περιορισμένη οπτική. Τα επιχειρήματα του Ράιχ, παρότι ήταν ορθολογικά, αποδείχτηκαν μάταια. Προς το τέλος, ο Ράιχ άλλαξε τη στάση του αναγνωρίζοντας πως τον ενέπλεξε ο Σίλβερτ.
Η αίσθηση της εντιμότητας προς αυτό που θεωρούσε πρόθεση καλής θέλησης εκ μέρους του Σίλβερτ, τον απέτρεψε να παρουσιάσει την πλήρη κατάσταση στο δικαστήριο, παρόλο που ίσως να μην είχε και τόσο μεγάλη σημασία για την τελική έκβαση. Είμαι σίγουρος πως το δικαστήριο δεν θα δεχόταν πως ο Σίλβερτ θα μπορούσε να έπαιρνε πρωτοβουλίες χωρίς την καθοδήγηση του Ράιχ. Έτσι, ο Ράιχ αποδέχτηκε την ποινή και αρνήθηκε να ζητήσει αναστολή εξαιτίας της κατάστασης της καρδιάς του. Με αυτόν τον τρόπο, ήρθε στη φυλακή το τέλος της ζωής ενός από τους σημαντικότερους ανθρώπους όλων των εποχών.
Η στάση του Ράιχ σε ολόκληρη τη ζωή του ήταν αντισυμβατική και ήταν εξίσου δύσκολο να γίνει κατανοητή, όσο και οι ανακαλύψεις του. Πολλοί μύθοι ίσως και θρησκείες μπορεί να αναπτυχθούν σχετικά με αυτόν. Ήδη κάποιοι τον αντιμετωπίζουν σαν αλάνθαστο υπεράνθρωπο, ή σαν εξωγήινο που ήρθε στη Γη. Άλλοι χρησιμοποιώντας εκλογικεύσεις γράφουν άρθρα προσπαθώντας να αποδείξουν πως ήταν παράφρονας, τσαρλατάνος ή απατεώνας.
Είναι σημαντικό να ειπωθεί πως αυτοί που προσπαθούν να τον υποβαθμίσουν, είναι άτομα που είτε ήρθαν ευκαιριακά μια φορά σε επαφή μαζί του, είτε καθόλου. Δεν γνωρίζουν τίποτε για τη δουλειά του που να προέρχεται από αντικειμενικά δεδομένα και προβάλλουν πάνω του το δικό τους παραλογισμό. Αυτοί είναι άτομα όπως το ζεύγος των Μπρέιντι, ο Χένρι Γουόρκ και κάποιοι που ισχυρίζονται πως κάποτε υπήρξαν «υποστηρικτές» ή «μαθητές». Η ιστορία θα τους μνημονεύει μόνο για τις επιθέσεις τους στον Ράιχ, όπως ο Μοσενίγκο που έγινε γνωστός γιατί προκάλεσε τη δολοφονία του Τζιορντάνο Μπρούνο.
Ωστόσο, εκείνους που μάλλον πρέπει να φοβόμαστε περισσότερο από όλους είναι οι παθιασμένοι οπαδοί. Ανίκανοι λόγω της χαρακτηροδομής τους να κατανοήσουν τον Ράιχ, θα τον μυθοποιήσουν σαν σωτήρα και θα κάνουν την οργονομία δόγμα, μετατρέποντας τους εαυτούς τους σε ιεροεξεταστές. Δεν θα επιτρέπουν ούτε αυθόρμητες, φυσικές ερωτήσεις, ούτε ορθολογικές αντιπαραθέσεις. Θα μυστικοποιήσουν το σεξ, αποζητώντας ισχύ, αμυνόμενοι απέναντι στον τρόμο που τους γεννά η ίδια η ζωή, επιδιώκοντας τελικά να καταστρέψουν το έργο του Ράιχ στο όνομα της υποστήριξής του. Αυτοί είναι οι πανταχού παρόντες χαρακτήρες συγκινησιακής πανούκλας, πάντα πρόθυμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, εξασφαλίζοντας θέσεις εξουσίας για να σκοτώσουν. Σπάνια μπορεί κανείς να τους αναγνωρίσει πριν είναι αργά.
Ο Ράιχ δεν ήταν ένας μυστηριώδης υπεράνθρωπος, εξωγήινος, παράφρονας ή απατεώνας. Υπήρξε βαθιά ανθρώπινος, φυσικός και ανοιχτός, μα πάνω απ' όλα ήταν μεγάλος και αυθεντικός επιστήμονας. Όλα τα ευρήματα και οι προθέσεις του γνωστοποιήθηκαν με ειλικρίνεια στους αρμόδιους κυβερνητικούς παράγοντες και κάθε στιγμή υπήρξε διαθέσιμος και έτοιμος να συνεργαστεί μαζί τους, εάν ήταν σοβαροί και έντιμοι. Δεν είχε καθόλου υπομονή με αδιάκριτους και περίεργους, τους οποίους ξαπόστελνε αποφασιστικά, αλλά ήταν αφάνταστα υπομονετικός με αυτούς που ένιωθε πως έδειχναν ειλικρινές ενδιαφέρον για τη δουλειά του.
Πρωτοσυνάντησα τον Ράιχ στις 6 Ιανουαρίου του 1946 και τον είδα για τελευταία φορά στις 27 Ιανουαρίου του 1957. Κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων τον γνώρισα πολύ καλά. Στην πραγματικότητα η καρδιά του ήταν όπως ενός μικρού παιδιού. Ποτέ δεν αλλοιώθηκε από την πατριαρχική κοινωνία μας. Μπορούσε να είναι τόσο μαλακός και ζεστός όσο μια καλοκαιρινή αύρα, αλλά και τόσο βίαιος και θυμωμένος όπως μια καταιγίδα. Μπορούσε να εμπιστεύεται όπως ένα παιδί και παράλληλα να διακρίνει την πιο καταχθόνια ίντριγκα. Η «Ανάλυση του χαρακτήρα» αποτελεί κλασικό έργο του για την κατανόηση της ανθρώπινης χαρακτηροδομής, αλλά παρόλα αυτά μπορούσε εύκολα να ξεγελαστεί από τους ανθρώπους. Στιγμές - στιγμές φαινόταν ανήμπορος να πιάσει την απλούστερη εξήγηση, ενώ μπορούσε να ξεκαθαρίσει τα πιο δύσκολα για τον καθένα προβλήματα.
Άλλαζε συχνά απόψεις, ποτέ όμως δεν λοξοδρομούσε από την επιστημονική ακεραιότητα. Μπορούσε να εκφράζεται με εξαιρετικό χιούμορ, ενώ άλλες φορές φαινόταν να του λείπει τελείως. Παρόλο που ήταν ανυπόμονος, μπορούσε να περιμένει δύο χρόνια μετά τη συγγραφή ενός βιβλίου πριν το εκδώσει. Ήταν ριζοσπαστικός, με την πραγματική έννοια της λέξης, αλλά ψήφιζε τους συντηρητικούς, πιστεύοντας πως έδειχναν περισσότερο ενδιαφέρον για την ανθρώπινη ελευθερία.
Λάτρευε την κοινωνική δραστηριότητα, αλλά περνούσε μόνος μεγάλο μέρος της ζωής του. Ήταν άνθρωπος που αγαπούσε τα μωρά και τα παιδιά και άφησε την περιουσία του ώστε να χρησιμοποιηθεί για την ευημερία τους. Ποτέ δεν τον είδα χωρίς να ασχολείται με κάτι ή να μαθαίνει κάτι. Είχε την ικανότητα να αναζωογονεί τους ανθρώπους και να διεγείρει την οπτική τους προς τους ανοιχτούς ορίζοντες και το ενδιαφέρον τους πέρα από τις στενές ζωές τους. Μιλώντας με τα λόγια του Σέξπιρ μέσα από τον «Άμλετ»:
«Υπήρξε ένας άνθρωπος που τα έπαιξε όλα για όλα, δεν θα αντικρίσω ποτέ ξανά άλλον σαν κι αυτόν».