Η ανακάλυψη της συγκινησιακής πανούκλας
Με την ανακάλυψη της θωράκισης και του άγχους οργασμού, ο Ράιχ έλυσε πολλούς γρίφους της ανθρώπινης λειτουργίας, όπως είναι ο μυστικισμός και ο μηχανιστικός τρόπος σκέψης. Έναν από τους σημαντικότερους γρίφους τον ονόμασε «συγκινησιακή πανούκλα». Αυτός ο όρος αναφέρεται στον ανθρώπινο χαρακτήρα που επίμονα σκοτώνει τη ζωή. Κανένας δεν είναι τελείως ελεύθερος από αυτή τη νόσο, αλλά υπάρχουν συγκεκριμένα άτομα που λειτουργούν πρωτίστως ως συγκινησιακή πανούκλα. Αυτά τα άτομα είναι ικανά, ευφυή, ενεργητικά, στην ουσία όμως είναι κατά της σεξουαλικότητας και επιδιώκουν να καταλαμβάνουν θέσεις εξουσίας απ' όπου μπορούν να επιβάλλουν κανόνες ζωής. Είναι κατά κάποιο τρόπο τα αναχώματα της κοινωνίας. Δεν μπορούν να αντέξουν τη φυσική λειτουργία, επειδή προκαλεί αβάσταχτη λαχτάρα μέσα τους. Έτσι, ο πρωταρχικός στόχος τους είναι να επιβάλλουν περιορισμούς σε κάθε φυσική λειτουργία. Την ίδια στιγμή εκλογικεύουν τη συμπεριφορά τους τόσο καλά, που αυτή γίνεται ευρέως αποδεκτή, επειδή θεωρείται ότι εξυπηρετεί το κοινό καλό.
Το παρακάτω είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα:
Μετά τη δικαστική απόφαση εναντίον του, με τη δικαιολογία ότι περιείχαν διαφημιστικές αναφορές στον οργονοσυσσωρευτή, όλα τα βιβλία του Ράιχ απαγορεύτηκαν και όλα τα οργονομικά περιοδικά κάηκαν. Απαγορεύθηκε κάθε αναφορά στην οργόνη, γιατί υποτίθεται ότι δεν υπήρχε. Θεωρώντας για λίγο ότι η οργόνη δεν υφίσταται, θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς γιατί η απαγόρευση περιλάμβανε βιβλία όπως η «Ανάλυση του χαρακτήρα», η «Σεξουαλική επανάσταση» και η «Μαζική ψυχολογία του φασισμού», που είχαν γραφεί πριν την ανακάλυψη της οργόνης;
Αρχίζει να διαφαίνεται πως έπρεπε να υπάρχει κάποιος άλλος λόγος, πέρα από το δήθεν κίνητρο για την απαγόρευση των βιβλίων, ένας υπόγειος σκοπός που δεν έπρεπε ποτέ να αποκαλυφθεί.
Το ίδιο υποχθόνιο κίνητρο ήταν υπεύθυνο για την καταδίωξη των ανθρώπων ώστε να διατηρούνται οι πεποιθήσεις πως η Γη ήταν επίπεδη, ο Ήλιος κινείται γύρω από τη Γη, ότι η εξελικτική διαδικασία είναι ενάντια στην ιδέα του Θεού και ότι τα παιδιά δεν έχουν σεξουαλικότητα. Κάθε ανακάλυψη που βελτιώνει ουσιαστικά τη γνώση και αφορά τη φυσική λειτουργία της ζωής και τη σχέση του ανθρώπου με τον κόσμο, αποτελεί ανάθεμα και γίνεται αποδεκτή μόνο μετά από πολλά χρόνια δυσβάσταχτων αγώνων και καταδιώξεων.
Το 1953 εκδόθηκε η «Συγκινησιακή πανούκλα της ανθρωπότητας», που αποτελείται από δύο τόμους, «Η δολοφονία του Χριστού» και «Άνθρωποι σε μπελάδες». Τα χρόνια από το 1945 μέχρι το 1953 ήταν γεμάτα με νέες ανακαλύψεις, πολλή δουλειά και σκοτούρες εξαιτίας πολλών προβλημάτων. Αναδύθηκαν νέες θεωρητικές συλλήψεις στην ιατρική, φυσική και μαθηματικά, αλλά και μια συνεχώς αυξανόμενη κατανόηση των κοσμικών λειτουργιών και της βαρύτητας, παράλληλα με τις σχεδόν καταστροφικές επιπτώσεις της αντίδρασης όρανουρ. Παράλληλα ο Ράιχ έβρισκε χρόνο να δημιουργεί πολλούς και ωραίους ζωγραφικούς πίνακες, κάποια γλυπτά και να συνθέτει μουσική.
Η συγκινησιακή πανούκλα των ανθρώπων αποτελούσε επερχόμενη απειλή για τον Ράιχ, περισσότερο δυσοίωνη από τους κινδύνους που προέκυπταν από την έρευνα στη φύση, όπως ήταν τα απειλητικά και επίμονα μαύρα σύννεφα. Δεν ήταν σίγουρα τυχαία η έκδοση το 1953 των δύο προαναφερόμενων βιβλίων. Εκείνη την εποχή ακούγαμε επίμονες φήμες για κάποιον «πολυάσχολο, κοντόχοντρο ανθρωπάκο», που απέτυχε δύο φορές στις εξετάσεις για τον τίτλο της ψυχιατρικής ειδικότητας, που συνεχώς απαιτούσε «να κάνει κάτι» η Αμερικανική Ψυχιατρική Ένωση με τον Ράιχ και «όλο αυτό το πράγμα με την οργόνη». Όλα αυτά την ίδια περίοδο που σεβαστοί εκπρόσωποι τής επιστήμης εκλιπαρούσαν για «νέες ιδέες στην ψυχιατρική όσο εξωφρενικές και να είναι..». Ήδη από το 1946 ο ανθρωπάκος αυτός είχε τρομοκρατηθεί από τη δουλειά του Ράιχ και τελικά έπεισε τις αρχές της ψυχιατρικής να δράσουν. Έτσι υποκινήθηκε η επαναδραστηριοποίηση της έρευνας της Υπηρεσίας Τροφίμων και Φαρμάκων.
Η αποκορύφωση του πανουκλιασμένου ξεσπάσματος συνέβη στις 20 Φεβρουαρίου του 1954, με τη μορφή καταγγελίας που εκδόθηκε από το Περιφερειακό Δικαστήριο των ΗΠΑ, στο Πόρτλαντ τής Μέιν, όπου καταγγελλόταν ως απάτη ο συσσωρευτής οργόνης, και αναφερόταν ο ισχυρισμός πως η οργόνη δεν υπάρχει και ότι το σύνολο των δημοσιεύσεων στην οργονομία προωθούσε κυρίως την πώληση του οργονοσυσσωρευτή.
Ο Ράιχ έμεινε κεραυνόπληκτος. Για τρεις ολόκληρες μέρες δεν μπορούσε να δράσει. Τελικά, έστειλε «Απάντηση» στο δικαστή Κλίφορντ, τονίζοντας ότι το δικαστήριο δεν ήταν αρμόδιο να αποφασίσει για επιστημονικά θέματα υποστηρίζοντας το δικαίωμά του, σύμφωνα με τον κοινό νόμο, να συνεχίσει τη βασική έρευνα.
Όταν ζήτησε την άποψή μου, του είπα πως πίστευα ελάχιστα ότι ένας Αμερικανός δικαστής θα μπορούσε να κατανοήσει ή να δεχτεί την αντίδρασή του, καθώς το δικαστήριο ενδιαφερόταν μόνο για την πρακτική ερώτηση, αν είχε το δικαίωμα να διανέμει τον οργονοσυσσωρευτή και πως αυτό ήταν κάτι που θα έπρεπε να υποστηριχθεί στο δικαστήριο.
Ο Ράιχ απάντησε σωστά, πως το δικαστήριο θα έπρεπε να προστατεύει τους ειλικρινείς επιστήμονες από επιθέσεις. Δεν μπορούσε να δεχτεί πως το δικαστήριο με την υπάρχουσα τότε νομική δομή δεν μπορούσε να γνωρίζει ποιος ήταν ειλικρινής, παρά μόνο εάν ο ίδιος κατέθετε στο δικαστήριο. Έτσι αρνήθηκε να επιτρέψει σε δικαστήριο να κρίνει την επιστημονική δουλειά του. Στις 19 Μαρτίου εκδόθηκε εναντίον του μια σοκαριστικά σκληρότατη απόφαση που δεν πέρασε από δικαστικό έλεγχο σε ακροατήριο, η οποία όριζε τη λήψη περιοριστικών μέτρων εναντίον του.
Χωρίς την αναγκαιότητα των αποδείξεων, η Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων κατόρθωσε να ωθήσει ένα ομοσπονδιακό δικαστήριο να στιγματίσει το συσσωρευτή ως απάτη, με τον επιπρόσθετο ισχυρισμό ότι η οργόνη δεν υπάρχει και την προγραφή ότι το σύνολο των δημοσιεύσεων όπου αναφερόταν η οργόνη, έπρεπε να καταστραφεί στην πυρά. Γινόταν πλέον παράνομη η διακίνηση οποιασδήποτε πληροφορίας για τον οργονοσυσσωρευτή.
Παρ΄ όλο που η απόφαση του δικαστηρίου δεν στηριζόταν σε επιστημονικά δεδομένα, στιγμάτισε εμφανώς και επίσημα το χώρο της οργονομίας. Στις διαδικασίες ήταν έκδηλο το στοιχείο της συγκινησιακής πανούκλας, γιατί ούτε το δικαστήριο, ούτε η Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων έδειξαν το παραμικρό ενδιαφέρον, επί της ουσίας, για τη δουλειά του Ράιχ καθώς δεν έγινε καμιά προσπάθεια να αποκομίσουν στοιχεία από τον Ράιχ, ούτε από τους συνεργάτες του και επιπλέον δεν έγινε δεκτή από το δικαστήριο η αγωγή 14 γιατρών με στόχο να παρουσιάσουν επιστημονικά δεδομένα υπέρ της οργονομίας. Η πικρία του Ράιχ για όλα αυτά εκφράστηκε στο άρθρο «The Modju Indjucta», όπου φαινόταν πόσο ήταν πλημμυρισμένος από πικρία και αίσθηση εγκατάλειψης.