Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα τα χρόνια 1954-1957
Τώρα ας προσπαθήσουμε να αξιολογήσουμε την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής τού 1954-1957 όπου εξελισσόταν η δίκη.
Πετούσαν συνεχώς σκουπίδια στην αυλή του Ράιχ, ξεφούσκωναν τα λάστιχα του αυτοκινήτου του, δεχόταν συνεχώς τηλεφωνικές κλήσεις από ανώνυμους που έκαναν σχόλια για το συσσωρευτή και στη συνέχεια το έκλειναν, ανακάλυψε μικρόφωνα στο ραδιόφωνό του και ο μηχανικός του αυτοκινήτου του βρήκε ένα μικρό πομπό κάτω από το ταμπλό. Οι πόρτες του αυτοκινήτου του παραβιάστηκαν με λοστό, οι κλειδαριές καταστράφηκαν και συνεχώς παρουσιάζονταν περίεργα αυτοκίνητα στο μέρος όπου δούλευε και διαρκώς τον παρακολουθούσαν.
Ο Ράιχ τόνιζε πως αν αποκάλυπτε όλα όσα του συνέβαιναν, οι άνθρωποι θα πίστευαν πως ήταν τρελός. Μήπως αυτός ήταν ο στόχος, να τον παρενοχλήσουν και να τον εξολοθρεύσουν; Όλα τα προαναφερόμενα γεγονότα επαληθεύτηκαν και από άλλα άτομα εκτός από τον Ράιχ. Το 1947, όταν ο Ράιχ ανέφερε πως κομουνιστικός δάκτυλος βρισκόταν πίσω από την επίθεση εναντίον του, κανείς δεν τον πίστεψε, μέχρι που ανακάλυψε τις συνδέσεις της Μπρέιντι. Ήταν λοιπόν η καταγγελία της Υ.Τ.Φ. το 1954 κυρίως μια διαδικασία ρουτίνας ενάντια σε μια μη αποδεκτή ιατρική συσκευή, ή επρόκειτο για συνωμοσία κομουνιστικών παραγόντων;
Έρχεται τώρα το επόμενο ερώτημα. Αν υπήρχαν, πράγματι, άτομα στην κυβέρνηση των ΗΠΑ ή στην Αεροπορική Υπηρεσία, που υποστήριζαν μυστικά τον Ράιχ. Κι εδώ δεν γνωρίζω το ζήτημα. Ο Ράιχ ήταν βέβαιος πως υπήρχαν και όταν ερχόταν σε επαφή με εξέχοντες αντιπροσώπους και από τους δύο φορείς, πάντα έδειχνε πως είχε πληροφορίες που δεν του επιτρεπόταν να κοινολογήσει.
Μου έδειχνε πολλά γράμματα που είχε λάβει. Θυμάμαι ειδικά, τα γράμματα τεσσάρων πολιτειακών κυβερνητών με τους οποίους είχε επικοινωνήσει για τη δουλειά του σχετικά με τον έλεγχο του καιρού. Ήταν κατενθουσιασμένος με αυτά και πεισμένος πως οι κυβερνήτες έδειχναν σοβαρό ενδιαφέρον για τη δουλειά του. Είχε πάρει τα γράμματα τοις μετρητοίς, όπως συνήθιζε να δέχεται κάθε φορά αυτά που του έλεγαν οι άνθρωποι, ειδικά αν τον ευχαριστούσε. Από αυτή την άποψη έμοιαζε αφελής, παρόλο που συχνά ρωτούσε: «το εννοείς αυτό;».
Τα γράμματα ήταν τα τυπικά γράμματα πολιτικών. Είχα γράψει κι εγώ εκατοντάδες τέτοια γράμματα όταν εργαζόμουν σε κρατικές υπηρεσίες. Πάντα εκφραζόταν ενδιαφέρον για, ή εκτίμηση σε, οτιδήποτε, είτε ήταν πρόταση, κριτική, ή οτιδήποτε άλλο, προσεκτικά όμως, χωρίς καμία δέσμευση. Αυτά τα γράμματα δεν είχαν αξία για μένα.
Αρκετά χρόνια πριν, ο Ράιχ είχε δηλώσει επίμονα πως η Ακαδημία της Ιατρικής στη Νέα Υόρκη γνώριζε τη δουλειά του και ότι τον εκτιμούσε. Με προκάλεσε, καθώς και άλλους γιατρούς, να πάμε στην Ακαδημία να το εξακριβώσουμε. Το κάναμε και βρήκαμε πως τον θεωρούσαν τσαρλατάνο. Το θεωρήσαμε απαραίτητο να το αναφέρουμε, αλλά πληγώθηκε. Έτσι αποφύγαμε να τον πληγώσουμε περισσότερο στο μέλλον, παρά μόνο όταν ήταν τελείως απαραίτητο. Αυτό νομίζω ήταν λάθος μας, καθώς συνέβαλε στη λανθασμένη αίσθηση πως είχε γίνει αποδεκτός. Είχε τη φυσιολογική λαχτάρα για αποδοχή παρόλο που ισχυριζόταν πως αδιαφορούσε αν γινόταν ή όχι αποδεκτός.
Είναι βέβαια γνωστό πως ορισμένοι τομείς της Αεροπορίας ήταν εξοικειωμένοι με τη δουλειά του Ράιχ και υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις πως παρακολουθούσαν την δράση του πολύ στενά. Όμως, πού έφτανε αυτό το ενδιαφέρον δεν είναι γνωστό. Εγώ προσωπικά, διατηρώ σοβαρές επιφυλάξεις για το ότι κάποιος πραγματικά σημαντικός στην κυβέρνησή μας, ή ακόμα και στην Αεροπορική Υπηρεσία, ενδιαφερόταν σοβαρά για τη δουλειά τού Ράιχ. Επίσης, αισθάνομαι σίγουρος πως το πρόγραμμα του Προέδρου «Ατομική ενέργεια για την Ειρήνη», δεν είχε καμία σχέση με το αντίστοιχο «Ατομική ενέργεια για την Ειρήνη» του Ράιχ, κάτι που το πίστευε ο Ράιχ, αν και είναι πραγματικότητα πως υπήρχαν σοβαρές ομοιότητες. Ο Ράιχ είχε γνωστοποιήσει τα σχέδιά του στον Πρόεδρο και θεωρούσε πως το πρόγραμμα του Προέδρου ήταν συνέπεια τού δικού του έργου.
Η πεποίθηση του Ράιχ πως είχε κυβερνητική υποστήριξη, επέδρασε άμεσα στην επιλογή της τακτικής του προς την κατηγορία. Μέχρι το τέλος περίμενε κάποια πράξη ή δήλωση υποστήριξης και μόνο στο κείμενο υπεράσπισής του στο Ανώτατο Δικαστήριο αποκάλυψε την απόγνωσή του, που δεν του προσφέρθηκε κάποια τέτοια εκδήλωση. Η θέση του βασιζόταν στην πεποίθηση ότι υπήρχε κατάσταση έκτακτης εθνικής ανάγκης. Μόνο αυτός μόνο είχε βρει ένα πιθανό τρόπο για την επιτυχή αντιμετώπιση καταστάσεων έκτακτης εθνικής ανάγκης από δύο πηγές κινδύνου, την κομουνιστική συνωμοσία και τις ταχέως επεκτεινόμενες συνθήκες ερημοποίησης του πλανήτη.
Αποδείξεις της κατάστασης ερημοποίησης θεωρούσε την απρόσμενα υψηλή θερμοκρασία στην ατμοσφαιρική ραδιενεργή σκόνη που ακολουθούσε κάθε πυρηνική έκρηξη, την αξιοσημείωτη μείωση των αρνητικών ιόντων στην ατμόσφαιρα που κατέληγε σε καταστάσεις ξηρασίας, την αύξηση της αιθαλομίχλης, την εμφάνιση κρουσμάτων κόπωσης στο γενικότερο πληθυσμό, την αύξηση των ιώσεων και τη ραγδαία άνοδο των κρουσμάτων λευχαιμίας.
Ο Ράιχ θεωρούσε πως πολύ περισσότερο από τις ατομικές δοκιμές, αυτές οι συνθήκες προέκυπταν από εξωγήινους που έφερναν Θ.ΟΡ. στην ατμόσφαιρα και θεωρούσε πως η ανθρωπότητα δεν θα επιβίωνε περισσότερο από ένα τέταρτο του αιώνα, εκτός αν διαδιδόταν ευρέως η χρήση του νεφοδιαλυτή.
Σήμερα, δέκα χρόνια μετά το θάνατο του Ράιχ, ο πλανήτης μας είναι ακόμη ζωντανός και δεν υπάρχει η επίγνωση της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης. Βέβαια πιστεύω πως η κατάσταση στην ατμόσφαιρα χειροτερεύει σοβαρά. Χωρίς όμως να φαίνεται πως αντιστοιχεί στην κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που βίωνε ο Ράιχ, αυτή που τον ώθησε να εκθέσει και να θυσιάσει τον εαυτό του. Ο κόσμος είναι πολύ χειρότερα εξαιτίας του θανάτου του και την έλλειψη της επιστημονικής προσφοράς και της ευφυΐας του. Είναι πιθανόν ο Ράιχ να προέβλεπε πιο δραματική εξέλιξη από ό,τι συνέβαινε εξαιτίας της θέσης που βρισκόταν εκείνη την περίοδο, και αυτό του έδινε την αίσθηση δικαίωσης και ενίσχυε τον αγώνα του. Κάποιοι από τους συνεργάτες του τον ενθάρρυναν σ' αυτή τη συμπεριφορά, άλλοι, που εξέφραζαν την αμφιβολία τους, αντιμετωπίζονταν με καχυποψία.
Όλα τα προαναφερόμενα συνέβαλαν στο να μπλέξουν τον Ράιχ σε μια κατάσταση από όπου δεν μπορούσε να ξεμπερδέψει. Δεν είχε καμία επιθυμία να γίνει μάρτυρας. Στην πραγματικότητα λαχταρούσε να ζήσει και είχε την πεποίθηση πως θα επιβίωνε πολλά χρόνια κομπάζοντας συχνά πως θα έφτανε έως τα ενενήντα. Επίσης υποστήριζε πως δεν θα υπέκυπτε σε μαρτύριο, όπως οι περισσότεροι σημαντικοί άνθρωποι του παρελθόντος, καθώς κατανοούσε τη συγκινησιακή πανούκλα και γνώριζε πώς να τη χειριστεί.
Είναι γεγονός πως συνέκρινε τη ζωή του με αυτήν του Ιησού, καθώς και οι δύο προσπάθησαν να φέρουν την αγάπη στον κόσμο, αντί το μίσος. Αλλά δεν υπήρξε πραγματική ταύτιση. Αυτοί που υποστηρίζουν πως ο Ράιχ είχε ταυτιστεί με τον Χριστό, καθώς το βιβλίο του «Η δολοφονία του Χριστού» χαρακτηρίζεται αυτοβιογραφικό, απλά δεν κατανοούν το νόημα του βιβλίου.