Πρώτα απ' όλα, ας λάβουμε υπόψη μας ότι αν ζούσαμε σε κόσμο όπου κυριαρχεί ο ορθολογισμός, όλα αυτά τα τραγικά γεγονότα δεν θα είχαν συμβεί. Ήταν πραγματικότητα πως το Ίδρυμα Βίλχελμ Ράιχ και το Ινστιτούτο Οργόνης νοίκιαζαν και πωλούσαν συσσωρευτές οργόνης, συσκευές που επηρεάζουν την υγεία και η νομιμότητα αυτής της κατάστασης απασχολούσε την Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (Υ.Τ.Φ.). Δεχόμαστε πως χρησιμοποίησαν κάποιους που τους θεωρούσαν εμπειρογνώμονες, που έκαναν τον έλεγχο και κατέληξαν ενδεχομένως σε αρνητικά συμπεράσματα. Έτσι, νομικά αυτό τους έδινε το δικαίωμα να μηνύσουν τον Ράιχ και το Ίδρυμα του Ράιχ. Αυτή η καταγγελία στην πραγματικότητα δήλωνε πως ο Ράιχ ήταν απατεώνας και τον προκαλούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του στο δικαστήριο. Το περίεργο εδώ είναι ότι μέχρι την κοινοποίηση της καταγγελίας, όλες οι έρευνες της Υ.Τ.Φ. πραγματοποιήθηκαν με πλήρη μυστικότητα, χωρίς να γνωρίζουμε από ποιους.
Γνωρίζουμε πως τα εργαστήρια Τζάκσον στην πολιτεία Μέιν ήταν μια περιοχή όπου πραγματοποιήθηκαν οι έρευνες, αλλά υπήρχαν φήμες για την ύπαρξη κι άλλων παρόμοιων. Στα εργαστήρια Τζάκσον βρήκαν πως τα ποντίκια με καρκίνο πέθαιναν συντομότερα όταν ήταν στο συσσωρευτή. Ο συσσωρευτής είχε τοποθετηθεί δίπλα σε μηχανή ακτίνων Χ, μια παρατήρηση που κατατέθηκε από σπουδαστή της οργονομίας που έτυχε να εργάζεται στα εργαστήρια εκείνη την περίοδο. Το πείραμα Όρανουρ που πραγματοποίησε ο Ράιχ, κατέδειξε πως ο θάνατος των ποντικιών σε τέτοιες συνθήκες ήταν κάτι το αναμενόμενο, άρα στην πραγματικότητα το πείραμα της Υπηρεσίας Τροφίμων και Φαρμάκων επιβεβαίωσε τη δουλειά του Ράιχ, παρόλο που επίσημα ανακοινώθηκε ότι αποδείχθηκε πως ο συσσωρευτής ήταν άχρηστος. Αναμφισβήτητα όλοι οι άλλοι έλεγχοι πραγματοποιήθηκαν σε αντίστοιχες συνθήκες, με την καθοδήγηση ανθρώπων που δεν ήταν εξοικειωμένοι με τη δουλειά του Ράιχ και τη μεθοδολογία του, καθώς δεν προϋπήρξε καμία επαφή μεταξύ των εργαστηρίων που πραγματοποιούσαν τον έλεγχο και των γιατρών και των εργαζομένων στα εργαστήρια του Ράιχ που γνώριζαν πώς να εργάζονται με το συσσωρευτή. Πολύ εύκολα μπορούμε να συμπεράνουμε πως οι έλεγχοι που γίνονταν ήταν προκατειλημμένοι, καθώς διεξάγονταν με τη νοοτροπία άντε να τελειώνουμε με αυτό το θέμα, απλά και μόνο επειδή το ζήτησε η Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων.
Σε πιο λογικές συνθήκες η Υ.Τ.Φ. και οποιοσδήποτε άλλος ενδιαφερόμενος (ο ιατρικός κόσμος έπρεπε να ενδιαφέρεται), θα έπρεπε να απευθυνθεί στον Ράιχ ζητώντας του να δείξει τη δουλειά του, καθώς και τις ενδείξεις που είχε για την ύπαρξη της οργόνης και ποιες ιδιότητες είχε. Θα έπρεπε να εργαστούν μαζί του, ή με την καθοδήγησή του, μέχρι να ικανοποιηθεί η περιέργειά τους. Αν δεν έμεναν ευχαριστημένοι, θα μπορούσαν να ζητήσουν να διατηρηθεί ο συσσωρευτής ως ένα εργαστηριακό πειραματικό εγχείρημα, μέχρι να συγκεντρωθούν αρκετές ενδείξεις για να γίνει αποδεκτός. Ο Ράιχ θα ήταν σίγουρα πρόθυμος να συνεργαστεί πλήρως με κάτι τέτοιο. Παρόλα αυτά, ήδη από το 1947 καμία σοβαρή προσπάθεια δεν έγινε για να ληφθούν πληροφορίες από τον Ράιχ ή από άλλους γιατρούς που είχαν εξοικείωση με το συσσωρευτή. Ακόμη και στην έρευνα του 1947, η Υ.Τ.Φ. αρνήθηκε να ασχοληθεί με τα κλινικά ευρήματα και διαρκώς ρωτούσε: «τι άλλου είδους βιβλιογραφία έχετε;». Φαινόταν από τον τρόπο και τις ερωτήσεις των υπαλλήλων της, πως υπαινίσσονταν ότι υπήρχε σύνδεση με κάποιο πορνογραφικό σκάνδαλο. Η Υ.Τ.Φ. είχε προφανώς αποδεχτεί το λιβελλογράφημα της Μίλντρετ Ίντι Μπρέιντι που γράφτηκε το 1947, το οποίο όπως προανέφερα, το θεώρησε τεκμηριωμένη και επίσημη αξιολόγηση και της ήταν αδιάφορο ή ήταν απρόθυμη να ελέγξει αν ισχύει κάτι διαφορετικό.
Στην πραγματικότητα η Μπρέιντι ήταν κάποια ανεξάρτητη δημοσιογράφος χωρίς οποιοδήποτε επιστημονικό υπόβαθρο και καμιά πραγματική γνώση για τη δουλειά τού Ράιχ ή για το συσσωρευτή. Αναπλήρωσε την άγνοιά της παρουσιάζοντας συμπεράσματα, διαστρεβλώσεις και ωμά ψεύδη. Δυστυχώς, ακόμη και η έγκυρη Κλινική Μένινγκερ δέχτηκε χωρίς σκέψη την εκδοχή τής Μπρέιντι, χωρίς καμία προσπάθεια να αναλύσει τα δεδομένα. Έφτασαν στο σημείο να αναδημοσιεύσουν το λιβελλογράφημά της στο επίσημο έντυπο της κλινικής, δίδοντας έτσι την επικύρωσή τους.
Επιπλέον, η Υπηρεσία Τροφών και Φαρμάκων αρνήθηκε να παρουσιάσει δημοσίως τα ευρήματα και τις πηγές της, αν και της ζητήθηκε πολλές φορές. Αυτό φυσικά δεν αποτελεί επιστημονική τακτική, ειδικά όταν σκέφτεται κανείς πως ο Ράιχ είχε εκδώσει τα αποτελέσματα των ερευνών του και τα είχε στείλει σε οργανισμούς και άτομα που θα μπορούσαν να δείξουν ενδιαφέρον, όπως η Υπηρεσία Δημόσιας Υγείας των ΗΠΑ. Άρα, το μόνο που μπορεί να βγει ως συμπέρασμα είναι πως η έρευνα της Υ.Τ.Φ. δεν ήταν καλής πίστης επιστημονική προσπάθεια για να καταλήξει σε γεγονότα, αλλά ένα μεροληπτικό σχέδιο για να απαξιωθεί και να καταστραφεί η δουλειά του Ράιχ σχετικά με την οργόνη.
Αξιοσημείωτο είναι πως με την καταδικαστική απόφαση, απαγορεύτηκε η χρήση του συσσωρευτή όχι μόνο στους ανθρώπους αλλά και σε ζώα. Αν ο συσσωρευτής ήταν πλήρως άχρηστος, όπως ισχυριζόταν η Υ.Τ.Φ., γιατί απαγορεύτηκε η πειραματική χρήση του σε ζώα; Μήπως επειδή κάποιος ανακάλυπτε, εν τέλει, ότι στην πραγματικότητα λειτουργεί;