Μια ασθενής οδηγημένη στη γενετησιότητα
του Τσάρλς Κόνια (Charles Konia), M.D.
Οργασμική δυνατότητα είναι η ικανότητα για ολοκληρωτική παράδοση στους ακούσιους σπασμούς του οργανισμού και η ολοκληρωτική εκφόρτιση της σεξουαλικής διέγερσης στην κορύφωση του γενετήσιου αγκαλιάσματος. Τα άτομα με αυτή την ικανότητα είναι γενετήσιοι χαρακτήρες.
Ο Ράιχ από κλινικές παρατηρήσεις ατόμων και ομάδων βρήκε ότι η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων υπέφερε από διαταραχή της οργασμικής ικανότητας. Η σημασία αυτής της απανταχού παρούσας κατάστασης ήταν προφανής: παρεμπόδιζε τον οργανισμό στη ρύθμιση της ενεργειακής του οικονομίας. Την ίδια στιγμή η επιπλέον ενέργεια που δεν εκφορτιζόταν ικανοποιητικά, εκδηλωνόταν σε όλο το φάσμα της ανθρώπινης συγκινησιακής και συμπεριφορικής παθολογίας.
(Η χαρακτηρολογική διάγνωση του ατόμου ήταν απλά περιγραφή του τρόπου με τον οποίο ήταν μπλοκαρισμένες ακούσιες οργαστικές αισθήσεις και κινήσεις). Ο ασθενής ήταν κυριολεκτικά κλειδωμένος μέσα στο θώρακα του. Η σωστή χαρακτηρολογική διάγνωση ήταν το απαραίτητο κλειδί που ξεκλείδωνε τη νευρωτική του δομή. Η κλινική παρατήρηση αποκάλυψε ξανά και ξανά ότι η επιτυχημένη διάλυση της νευρωτικής χαρακτηρολογικής δομής (του θώρακα) που βασίζεται σε σωστή χαρακτηρολογική διάγνωση, συνοδευόταν τελικά από ακούσιες κινήσεις όλου του οργανισμού και από πολύ ισχυρές αισθήσεις ευχαρίστησης στα γεννητικά όργανα - και τα δύο προϋποθέσεις για οργασμική ικανότητα. Είναι αδύνατο να εφαρμοσθεί ιατρική οργονοθεραπεία αν δεν εμμένουμε αυστηρά στο κριτήριο της οργασμικής ικανότητας που οδηγεί στη γενετησιότητα. Ο προσανατολισμός της θεραπείας προσδιορίζεται αυστηρά από αυτό το σκοπό που έχει περιγραφεί αλλού. Χωρίς αυτόν η θεραπεία βαδίζει στο πουθενά και ό,τι συμβαίνει είναι θέμα τύχης.
Η παρουσίαση της παρακάτω περίπτωσης περιγράφει μερικές από τις βασικές αρχές της ιατρικής οργονομίας και δίνει έμφαση στη σημασία που έχει για τη θεραπεία η καθιέρωση ως στόχου της εγκαθίδρυσης της οργασμικής ικανότητας, που είναι το κύριο χαρακτηριστικό του γενετήσιου χαρακτήρα.
Ιστορικό
Μια 26χρονη, λευκή, ανύπαντρη, καθολική λογίστρια ήρθε για θεραπεία, γιατί είχε προβλήματα με την οικογένειά της. Δήλωσε ότι αντιπαθούσε τη μητέρα της, που ήταν ο κυριαρχικός γονέας, με την οποία φιλονικούσε συνεχώς. Την περιέγραψε ως δυστυχισμένη, αξιοθρήνητη και πολύ ηθικολόγα, κυρίως στα σεξουαλικά θέματα, και είπε ότι της συμπεριφερόταν σαν να ήταν «σίχαμα». Η ασθενής ήταν συνδεδεμένη με τον πατέρα της και τον περιέγραψε σαν ένα καλόβολο άνθρωπο, εύπιστο και ευνουχισμένο από τη μητέρα της. Παρ' όλο που ήταν το μοναδικό παιδί που αντιδρούσε στη μητέρα της πάντα προσπαθούσε να κερδίσει την αγάπη και την αποδοχή των γονιών της αγοράζοντάς τους δώρα. Πέντε χρόνια πριν αρχίσει τη θεραπεία αποφάσισε να μετακομίσει γιατί το έβρισκε δύσκολο να αποχωρισθεί την οικογένειά της. Οι επισκέψεις στο πατρικό της σπίτι αποδείχθηκε ότι της προκαλούσαν αγωνία.
Ήταν σε καλή φυσική υγεία εκτός από τον έμμηνο κύκλο της που ήταν 40 περίπου ημερών. Τους τελευταίους 9 μήνες υπέφερε επίσης από προεμμηνορρυσιακή ένταση, που ανακουφιζόταν με ζεστά μπάνια. Στη διάρκεια των τελευταίων πέντε χρόνων που έμενε σπίτι της υπόφερε από ενοχλητικές κρίσεις εμετού, όταν ήταν συγκινησιακά αναστατωμένη από τους γονείς της. Δεν χαρακτηριζόταν από βουλιμία. Έβλεπε συχνά εφιάλτες και φοβόταν τη νύχτα. Την πρώτη φορά που την είδα ήταν πολύ φοβισμένη και μαζεμένη σε μια γωνία της αίθουσας αναμονής με το παλτό της τυλιγμένο σφιχτά γύρω της.
Η βιοφυσική εξέταση έδειξε μια καλά αναπτυγμένη, σοβαρή νεαρή γυναίκα, που έμοιαζε φοβισμένη σαν να περίμενε να συναντήσει το διάολο, παρ' όλο που βρισκόταν σε καλή επαφή και με τον εαυτό της και με το θεραπευτή. Το σώμα της είχε καλό τόνο και δεν ήταν βαριά θωρακισμένο. Έδειχνε υπερβολικά αναστατωμένη και παρουσίασε έντονη τάση να «δραπετεύει» από το θυμό της μετατοπίζοντάς τον σε άτομα μη απειλητικά. Παρ' όλη την ντροπαλή της εμφάνιση μπορούσε να είναι ειλικρινής και πολύ ζωηρή. Είχε σφιγμένο τρόπο ομιλίας και την τάση να μιλά υπερβολικά.
Τα σαγόνια της ήταν υπερβολικά σφιγμένα και είχε κατά διαστήματα μια χαρακτηριστικά προκλητική έκφραση, που γινόταν προβάλλοντας μπρος το πηγούνι της όταν θύμωνε. Το πρόσωπο της ήταν σκληρό αλλά εκφραστικό. Η υπόλοιπη βιοφυσική εξέταση δεν έδειξε ιδιαίτερα σημαντικά πράγματα εκτός από λίγο επιπλέον λίπος γύρω από την εξωτερική πλευρά των μηρών και των γλουτών.
Η διάγνωσή μου ήταν: απλή υστερία.
Στο θεραπευτικό κρεβάτι έδειξε την ένταση και την υπερβολική της αναστάτωση. Μιλούσε υπερβολικά και βίαια, ενώ το κλότσημα ανακούφιζε την ένταση των ποδιών της. Της ζήτησα να ουρλιάζει για να εκφράσει το φόβο της. Αμέσως εξέφρασε θυμό εναντίον μου, επειδή «έφερα» στην επιφάνεια τα συναισθήματά της, αλλά σύντομα τον έχασε και έγινε έξαλλη. Έδωσα έμφαση στην ανάγκη να αντέχει τα συναισθήματά της και να μην συμπεριφέρεται έξαλλα. Προσπάθησα να κινητοποιήσω την οργή της βάζοντάς την να χτυπά (το κρεβάτι). Αυτό είχε σαν συνέπεια να κλάψει λίγο και μίλησε για τους συνεχείς καβγάδες που είχε με τη μητέρα της, που τη στενοχωρούσαν και της προκαλούσαν ενοχές. Τη διαβεβαίωνα πως είναι αποδεκτό να υπερασπίζεται τον εαυτό της.
Η κινητοποίηση των ματιών της προκάλεσε κι άλλη έξαλλη συμπεριφορά. Παραδέχθηκε πως δεν ήθελε να έρθει για θεραπεία και πως ήταν θυμωμένη μαζί μου για κάτι ασήμαντο που είχα πει. Μετά «δραπέτευσε» από το θυμό της κλαψουρίζοντας και παραπονούμενη με μαζοχιστικό τρόπο για το πόσο άθλια της είχαν συμπεριφερθεί οι γονείς της. Την έβαλα να κλοτσά και να χτυπά, αλλά το πρόσωπο της είχε την όψη οσιομάρτυρα.
Σχεδίαζε να παντρευτεί χωρίς καθολικό γάμο, πράγμα στο οποίο διαφωνούσαν οι γονείς της. Αυτό έγινε γι' αυτή άλλο ένα αδύνατο σημείο της και πηγή δυστυχίας. Ένιωθε άρρωστη και καταλαμβανόταν από ναυτίες. Το αντανακλαστικό του εμετού της έδωσε κάποια ανακούφιση. Υποστήριξα την απόφασή της να έχει ιδιωτική τελετή γάμου και επίσης το δικαίωμά της να αντιτίθεται στους γονείς της που έχωναν τη μύτη τους στη ζωή της. Άρχισε δοκιμαστικά να εκφράζει κάποια έχθρα για ορισμένους φίλους που επίσης διαφώνησαν στον πολιτικό γάμο που σχεδίαζε. Αυτό προκάλεσε αντίδραση διαστολής.
Ήταν ξεκάθαρο από τις βιοφυσικές της αντιδράσεις ότι ήταν ικανή να αντέξει δυνατή συγκινησιακή φόρτιση. Σταδιακά άρχισα να τη φέρνω σε δύσκολη θέση δουλεύοντας με τη στοματική της οργή. Την έβαζα να ουρλιάζει καθώς πίεζα τους μασητήρες της. Φοβήθηκε και το σώμα της παραδόθηκε σε γενικευμένους σπασμούς, αλλά δεν ένιωσε θυμό. Μετά από αυτό μετατόπισε το θυμό της ξεσπώντας λεκτικά στο φίλο της.
Η προσπάθεια να κινητοποιήσω οργή που θα εκφραζόταν με το πρόσωπό της την πανικόβαλε. Τα ουρλιαχτά της έφερναν κάποια ανακούφιση, αλλά ήταν ακόμα ανίκανη να εκφράσει θυμό. Στην επόμενη συνεδρία ήταν γεμάτη παράπονα σχετικά με το γάμο της. Επικεντρώθηκα συνεχώς στην οργή της και την εμπόδισα να «δραπετεύσει» στη μαζοχιστική της συμπεριφορά, καταδεικνύοντάς της πώς συμπεριφέρεται σαν οσιομάρτυρας. Εξέφρασε κάποια οργή και καθώς χτυπούσε για πρώτη φορά εμφανίστηκε μπροστά της η εικόνα των γονιών της. Αντιλήφθηκε διανοητικά ότι δεν είχε άλλη εκλογή, παρά να απαλλαγεί συγκινησιακά από την οικογένειά της.
Συνέχισα να την «στριμώχνω» πιέζοντας το σαγόνι της, πράγμα που την πανικόβαλε ξανά, αλλά τώρα ήταν ικανή να εκφράζει μερικώς οργή χτυπώντας, κάτι που το ακολουθούσαν γενικευμένοι σπασμοί. Συσχέτισε τις τρομακτικές αισθήσεις στη διάρκεια αυτών των σπασμών με αυτές που είχε στη διάρκεια της συνουσίας. Αντέδρασε σε αυτό το ξέσπασμα οργής με άγχος και ανέφερε ότι έχασε όλα της τα σεξουαλικά αισθήματα, ενώ ταυτόχρονα αυξανόταν η συχνότητα εφιαλτών κατά τον ύπνο της.
Σταδιακά και σταθερά καθώς επικέντρωνα την προσοχή της στα συναισθήματα φόβου και οργής της γινόταν ικανή να αντέχει περισσότερες αισθήσεις χωρίς να γίνεται έξαλλη. Αύξησα τις προσπάθειές μου για να της προκαλέσω οργή, ζητώντας της να κάνει γκριμάτσες θυμού. Πανικοβλήθηκε ξανά και ανακουφίστηκε ουρλιάζοντας.
Καθώς αυξανόταν η ικανότητά της να αντέχει την οργή, οι εφιάλτες της έγιναν πιο συχνοί και άρχισε να βλέπει όνειρα όπου η μητέρα της πέθαινε. Μετά από κάθε έκρηξη οργής το σώμα της παραδινόταν στους γνωστούς πια και έντονους σπασμούς, που τους άντεχε καλά, χωρίς να χάνει την επαφή με το περιβάλλον. Αυτοί οι σπασμοί συνοδεύονταν από κράμπες στη λεκάνη που έρχονταν κατά κύματα.
Κατόπιν άρχισε να έρχεται στην επιφάνεια ένα βαθύτερο στρώμα οργής καθώς ένιωθε μια δυνατή πίεση να ταξιδεύει προς το κεφάλι της και να εδραιώνεται πίσω από τα μάτια της και το ινίο. Ανέπτυξε δυνατούς πονοκεφάλους και ένα εξάνθημα στο πίσω μέρος του λαιμού της και του ινίου και δεν μπορούσε να επικεντρώσει τα μάτια της. Πίεσα με το χέρι μου το ινίο της που ήταν πολύ ευαίσθητο. Αυτός ο χειρισμός μετακίνησε τον πόνο από το ινίο, μπροστά στους κροτάφους και ακολουθήθηκε από έκφραση οργής. Το σώμα της παραδόθηκε σε έντονο τρεμούλιασμα και ένιωσε ζαλισμένη.
Έγινε ξανά ικανή να εστιάζει τα µάτια της που τώρα φαίνονταν πιο φωτεινά. Παρ' όλο που ήταν πανικόβλητη μπορούσε να αντέχει σε μεγαλύτερο βαθμό τη φόρτιση καθώς οι κράμπες της λεκάνης οδηγούσαν σε έντονα ξεσπάσματα οργής.
Τις επόμενες βδομάδες σκεφτόταν τη μητέρα της, γεγονός που της έφερνε στην επιφάνεια μεγαλύτερη δυστυχία. Ήρθε σε µένα υπερβολικά μαζεμένη και µε αίσθηση ναυτίας. Μετά από ένα σύντομο ξέσπασμα θυμού άρχισε να κλαίει. Έκλαιγε όχι για την πραγματική μητέρα της που της συμπεριφερόταν τόσο άθλια, αλλά για αυτήν που θα ήθελε να έχει. Την επόμενη εβδομάδα βγήκε από μέσα της πολύ κλάμα μαζί µε μνήμες για τη μητέρα της και την παιδική της ηλικία. Θυμήθηκε τη βαναυσότητα και την ηθικολογία της μητέρας της καθώς και τη συνεχή της δυστυχία. Θυμήθηκε επίσης ότι είχε για ένα διάστημα µια παραμάνα η οποία ήταν το µόνο πρόσωπο που ένιωσε γι' αυτό κάποια αγάπη.
Είδε ένα όνειρο το οποίο ξεκάθαρα εξέφραζε την ηθικολογία της μητέρα της. Φαίνονταν οι µαστοί της ασθενούς καθώς θήλαζε ένα μωρό. Εμφανίζεται στο βάθος η μητέρα της και αυτή σκεπάζεται.
Αυτό το δυσάρεστο περιστατικό την οδήγησε σε μεγαλύτερη επαφή µε τον εαυτό της και µε µένα. Άρχισε να νιώθει πιο σεξουαλική και µε έκπληξη αναγνώρισε πως δε χρειαζόταν να συμπεριφέρεται µε υστερικό τρόπο. Άρχισε να φαίνεται πιο «ανοιχτή» και αυξήθηκαν οι γενετήσιες αισθήσεις της.
Στη συνέχεια άρχισε να εμφανίζεται ένα πιο βαθύ στρώμα ανεξέλεγκτης οργής που την ένιωθε σε όλο της το σώμα και κυρίως μέσα στον κόλπο της. Αυτό ακολουθήθηκε από παρορμήσεις να αγγίξει τα γεννητικά της όργανα ερωτικά, αλλά συγκρατήθηκε γιατί ένιωθε αμηχανία και ενοχές. Πίσω από αυτές βρισκόταν ο φόβος μήπως έχει γενετήσιες αισθήσεις ενώ ήμουν εγώ μπροστά της. Τη ρώτησα εάν αυτή η απαγόρευση είχε σχέση με την καθολική ανατροφή της. Θυμήθηκε τις συγκρούσεις της με τους δασκάλους της. Αν και δεν ήταν θρησκευόμενη, είχε ωστόσο, επηρεασθεί από τις αρνητικές ως προς τη σεξουαλικότητα στάσεις τους.
Αυτή η φάση της θεραπείας της ήταν αντιπροσωπευτική των προοδευτικά ισχυρότερων ξεσπασμάτων οργής, που ακολουθούνταν από γενετήσια διέγερση μεγαλύτερης έντασης. Στη συνέχεια αυτή συνοδευόταν από παρορμήσεις να ακουμπήσει τα γεννητικά της όργανα, πράγμα στο οποίο αντιστεκόταν εξαιτίας του φόβου της. Σε μια τέτοια περίπτωση νόμισε ότι συνοφρυώθηκα αποδοκιμάζοντάς την και αυτό της προκάλεσε ακόμη μεγαλύτερη οργή.
Ο έμμηνος κύκλος της συνέχισε να είναι περίπου 40 ημερών. Πάθαινε κρίσεις διάρροιας και οι κράμπες στη λεκάνη της εναλλάσσονταν με γενετήσιες διεγέρσεις.
Μια γυναικολογική εξέταση ρουτίνας αποκάλυψε ότι το κολπικό της έκκριμα ήταν 2-3 της τάξεως Παπανικολάου. Επειδή όλες οι προηγούμενες εξετάσεις της ήταν φυσιολογικές, θεώρησα πως η φλεγμονώδης κατάσταση ήταν αποτέλεσμα της κινητοποίησης της λεκάνης.
Εξαιτίας της μεγάλης βιοφυσικής της ζωτικότητας, που εκφραζόταν με τις έντονες συγκινησιακές της αντιδράσεις, ένιωσα πως αυτή η κατάσταση μπορούσε ίσως να αντιστραφεί εφόσον γινόταν ικανή να αντέχει μια συνεχή και δυνατή φόρτιση στη λεκάνη.
Τα όνειρά της με ανθρώπους που διερρήγνυαν το σπίτι της ενίσχυαν την υπόθεσή μου ότι ο θώρακας της λεκάνης της ήταν έτοιμος να καταρρεύσει. Παρ' όλα αυτά συνέχισα να δουλεύω περισσότερο στα ανώτερα τμήματα και στην έκφραση τεράστιων ποσοτήτων οργής που υπήρχαν ακόμη εναντίον της μητέρας της και άρχισαν να αναδύονται δολοφονικές παρορμήσεις. Ήρθαν στην επιφάνεια τάσεις να τη στραγγαλίσει και να τις βγάλει τα μάτια από τις κόγχες τους. Φαινόταν πολύ κοντά στο να χάσει τον έλεγχό της και αυτό εναλλασσόταν με την ανάδυση παρόμοιων ανεξέλεγκτων γενετήσιων αισθήσεων. Η οργή που συνέχιζε να αυξάνεται σε ένταση και εκφραζόταν τώρα με σαδιστικό τρόπο, σύντομα κατευθύνθηκε προς τον πατέρα της, επειδή δεν την προφύλαγε από τις επιθέσεις της μάνας της. Θυμήθηκε σκηνές που πήγαινε στον πατέρα της για υποστήριξη μετά από καβγάδες με τη μάνα της και αυτός της απαντούσε «υποχώρησε για χάρη μου». Εξοργιζόταν με τη δειλία του.
Άρχισε να χάνει μερικές από τις αυταπάτες της σχετικά με τον πατέρα της. Είδε πώς ήταν ανίκανος να της δώσει αληθινή φροντίδα και σταδιακά άρχισε να απομακρύνεται από αυτόν. Ακολούθησε κι άλλο ξέσπασμα οργής. Θυμήθηκε ότι οι γονείς της δεν πήγαν στο γάμο της και αντιλήφθηκε πιο ολοκληρωμένα ότι ποτέ κανένας από τους δύο τους δεν την αγάπησε αληθινά. Στο θεραπευτικό κρεβάτι ο λαιμός της άρχισε να φουσκώνει και ξέσπασε σε κραυγές πού έβγαιναν από τα βάθη της ψυχής της καθώς χτυπούσε το κρεβάτι. Αυτά τα ξεσπάσματα τα συνόδευε ένα αίσθημα έντονης θερμότητας στο πρόσωπό της και αίσθηση φλόγωσης στα μάτια της. Για ένα σύντομο χρονικό διάστημα φοβόταν να μένει μόνη της.
Σε αυτό το διάστημα ανέπτυξε μια μοχθηρή ευνουχιστική οργή που μετατοπίστηκε εναντίον του συζύγου της κατά τη διάρκεια της συνουσίας. Ήταν ξεκάθαρο ότι εξέφραζε τη σεξουαλική ηθικολογία της μάνας της.
Κατά τη συνεδρία, αυτή η γενετήσια οργή ξανακατευθύνθηκε προς τη μητέρα της με αποτέλεσμα να κινητοποιηθεί περισσότερο η λεκάνη της παρουσιάζοντας έντονες κράμπες και μια αίσθηση επικείμενης περιόδου. Αυτό συνοδεύτηκε από έντονες ηδονικές γενετήσιες αισθήσεις.
Άρχισε να ξεκαθαρίζει το οιδιπόδειο σύμπλεγμά της και κατά τη συνουσία είχε φαντασιώσεις του πατέρα της. Κατάλαβε πώς η μητέρα της εμπόδιζε τα σεξουαλικά της αισθήματα για τον άντρα της.
Ακολούθησε μεγαλύτερη οργή για τη μητέρα της που παρέμβαινε στη σεξουαλική της ζωή. Παρ' όλα αυτά, ξαφνικά σταμάτησε για λίγο και ένιωσε ενοχή επειδή τη μισούσε τόσο πολύ. Θυμήθηκε που η μητέρα της της έλεγε πώς δεν ήταν επιθυμητή και πώς πάντα θα ήταν μόνη της. «Κανένας δεν πρόκειται ποτέ να σε αγαπήσει» ήταν οι προφητικές της λέξεις. Βρισκόταν εγκλωβισμένη ανάμεσα στο να αντέξει τη φρικτή συμπεριφορά της μητέρας της και τις δολοφονικές παρορμήσεις της προς αυτήν.
Άρχισε να «δραπετεύει» από τα συναισθήματά της με το να μιλά υπερβολικά στις συνεδρίες. Σταδιακά εξέφρασε φαρμακερή οργή σφίγγοντας τη λεκάνη της, έχοντας έντονες αισθήσεις στον κόλπο και γενικευμένο σπασμό στη λεκάνη. Ευχόταν κάποιος να πυροβολούσε τη μητέρα της. Καθώς εξέφραζε αυτή την ευχή, είχε στο πρόσωπό της μια έκφραση γεμάτη μίσος, ταυτόχρονα με φόβο, επειδή ακριβώς αισθανόταν αυτό το μίσος. Είχα την εντύπωση πως άρχιζε να εκφράζει το πρόσωπο της μητέρας της.
Σε αυτό το διάστημα άρχισε πρώτα να γίνεται φυσιολογική η περίοδός της. Ανέπτυξε έντονες σεξουαλικές αισθήσεις και είχε ξανά την παρόρμηση να πιάνει τα γεννητικά της όργανα. Κατάλαβε πως ήταν αυτή, και μόνο αυτή, που εμπόδιζε τον εαυτό της να νιώθει γενετήσια ευχαρίστηση. Αυτό ακολουθήθηκε από το φόβο μήπως καταστραφεί από το πέος του άντρα της. Είχε τη φαντασίωση ότι θα της τρυπήσει τον κόλπο και θα την καταστρέψει. Αυτό είχε αποτέλεσμα να αναπτύξει φόβο για την κίνηση της λεκάνης της κατά τη συνουσία. Αν και αυξάνονταν οι σεξουαλικές της αισθήσεις σε κάποιο σημείο κρατήθηκαν. Ταύτισε αυτόν τον περιορισμό με την απαγόρευση της μητέρα της για τις γενετήσιες αισθήσεις της.
Στη συνέχεια ακολούθησε κι άλλη οργή για τη μητέρα της που εκφραζόταν με συσπάσεις θυμού στο πρόσωπό της. Ξανά ένιωσε φαγούρα και πολλή ζέστη στο κεφάλι της. Παρ' όλο που ήταν φοβισμένη από αυτά που έβγαιναν από μέσα της ως αποτέλεσμα της κόλασης της προηγούμενης ζωής της άντεχε μεγαλύτερη φόρτιση, καθώς και δυνατά ρεύματα και σπασμούς. Η οργή της εκφραζόταν με πιο ολοκληρωμένο και σταθερό τρόπο.
Το αντανακλαστικό του οργασμού άρχισε τώρα να εμφανίζεται κατά διαστήματα. Ένιωσε πανικόβλητη στην περιοχή της λεκάνης της και όλο της το κορμί παραδόθηκε στους σπασμούς. Κρατώντας τα γεννητικά της όργανα παραδόθηκε σε βαθύ κλάμα και σκέφτηκε πως αν δεν υπήρχε η θεραπεία η μητέρα της θα την είχε καταστρέψει. Η γεμάτη φόβο σκέψη ότι σχεδόν έχει καταστραφεί ήταν άμεσα συνδεμένη με την ένταση των γενετήσιων αισθήσεών της.
Η τελική φάση
Τώρα μας απασχολούσε άμεσα η κινητοποίηση του πυελικού τμήματος. Η μετάβαση στο τελικό στάδιο της θεραπείας δεν είναι τόσο ξεκάθαρη όσο σε άλλους χαρακτήρες, επειδή η υστερική είναι μπλοκαρισμένη στο γενετήσιο στάδιο. Ήξερα πως πιθανότατα τα ανώτερα τμήματα μπορούσαν να θωρακισθούν ξανά (η κινητοποίηση της λεκάνης βγάζει στην επιφάνεια τον εναπομείναντα θώρακα στα ανώτερα τμήματα). Παρ' όλα αυτά, ένιωσα ότι εκτός από κάποιο απρόοπτο, το βιοσύστημά της ήταν ισχυρό και ικανό να αντέξει εντελώς τις γενετήσιες αισθήσεις και πως η πρόγνωση για να επιτύχει τη γενετησιότητα ήταν εξαιρετική. Κατάλαβα επίσης πως χρειαζόταν ένα χρονικό διάστημα αρκετό για να δομηθεί η υγεία της, εξαιτίας των ισχυρών συγκινησιακών αντιδράσεών της.
Ένα ξέσπασμα της ενέργειας ως αποτέλεσμα της κινητοποίησης της λεκάνης την έφερε προσωρινά σε ένα ψηλότερο επίπεδο λειτουργίας. Βίωσε δυνατές αισθήσεις ρευμάτων σε όλο το κορμί, φοβήθηκε και άρχισε να σφίγγει τη λεκάνη της. Η περίοδός της έγινε ξανά ακανόνιστη. Δυνατές θυμωμένες κραυγές ενάντια στη μητέρα της ξεκαθάρισαν αμέσως τα ανώτερα τμήματα. Αυτό συνοδεύτηκε ξανά από την τρομακτική σκέψη ότι σχεδόν είχε καταστραφεί από αυτήν. Το αντανακλαστικό του εμετού αποδείχθηκε αποτελεσματικό στο να ανακουφίσει τα άρρωστα συναισθήματά της. Αυτά ήταν ιδιαίτερα δυνατά μετά τη συνουσία, λόγω της ανεπαρκούς γενετήσιας εκφόρτισης. Η σεξουαλική της διέγερση, εμποδισμένη από τη γενετήσια εκφόρτιση, συσσωρευόταν και την αρρώσταινε σαν να είχε δηλητηριασθεί. Η μητέρα της παρέμβαινε ακόμα στη σεξουαλικότητα της.
Απαλλάχτηκε από αυτή την αρρώστια ουρλιάζοντας, ενώ έστριβε και έσφιγγε σαν να στραγγάλιζε μια πετσέτα. Ήθελε πάρα πολύ να βγει η μητέρα της από το κορμί της. Της ήρθε ξανά η σκέψη πως ήταν πολύ κοντά στην καταστροφή, αλλά τώρα ήξερε ότι θα περνούσε από αυτή τη δοκιμασία άθικτη. Αυτή η γεμάτη ελπίδα σκέψη της έδινε ένα ευχάριστο συναίσθημα και μπόρεσε να δει την ευχάριστη πλευρά αυτού που μέχρι τότε ήταν εφιαλτική σκέψη.
Έμεινε έκπληκτη με το πόσο καλά άντεχε πολύ δυνατές σεξουαλικές φορτίσεις στο γενετήσιο αγκάλιασμα. Αλλά ακόμα η εκφόρτιση δεν ήταν ολοκληρωτική.
Ακολούθησε κι άλλη έκφραση οργής για τη μητέρα της στις συνεδρίες. Ένιωσε πως κυριολεκτικά έβγαζε από μέσα της τη μητέρα της. Αισθάνθηκε το σώμα της να λικνίζεται και παραδόθηκε στο αντανακλαστικό. Οι αισθήσεις των ρευμάτων και οι ακούσιοι σπασμοί της λεκάνης της προκαλούσαν πανικό, αλλά δεν τις απέφευγε. Τελικά, εξέφρασε λύπη γι' αυτό που της έκανε η μητέρα της.
Μετά είχε ένα όνειρο στο οποίο ένας νέγρος της έκοψε το λαιμό με ένα μαχαίρι. Ο συνειρμός που της ήρθε ήταν η θύμηση διφθεριτικής λαρυγγίτιδας που είχε στην ηλικία των 3 ετών. Στο ιατρικό κρεβάτι εξέφρασε ένα βαθύτερο στρώμα οργής που κατευθυνόταν προς τη μητέρα της και συνοδευόταν από δυνατές κινήσεις της λεκάνης σαν να χτυπούσε με αυτήν κάτι. Άρχισε να πνίγεται από οργή. Τα χείλη της και η γλώσσα της έπαθαν κυάνωση και ο λαιμός της έκλεισε και πονούσε. Η σκέψη που συνόδευε αυτό το ξέσπασμα ήταν: «δεν μπορείς να με συντρίψεις».
Την επόμενη μέρα τηλεφώνησε για να μου πει ότι ο λαιμός της ήταν ξανά κλειστός. Το κλάμα στο σπίτι έφερνε κάποια ανακούφιση και το ακολουθούσε πλημμύρα παιδικών αναμνήσεων, από τότε που δεν είχε αγαπηθεί. Θυμόταν πως της έδειχναν στοργή μόνο όταν ήταν άρρωστη και όμως ήταν η μητέρα της που την έκανε να αρρωσταίνει. Κρατιόταν ακόμα από το τελευταίο ίχνος ελπίδας ότι η μητέρα της πραγματικά την αγαπούσε. Η έκφραση αυτής της ανυπόφορα οδυνηρής θλίψης ήταν αυτή που κρατιόταν στο λαιμό της. Την έβαλα να φωνάζει ενώ έσφιγγε και έστριβε μια πετσέτα για να την ανακουφίσω από το μπλοκάρισμα του λαιμού της.
Αυτή την εποχή της έγινε απαραίτητη η στενή συγκινησιακή επαφή. Ξαναζούσε τη φρίκη της παιδικής της ηλικίας όταν δεν υπήρχε απολύτως κανένας που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της. Είχε εφιαλτικά όνειρα όπου έβλεπε εγκαταλειμμένα νήπια που έκλαιγαν. Στην επόμενη συνεδρία κρατούσε το στόμα της σφιχτά κλειστό. Δούλεψα σκληρά για να κινητοποιήσω το στόμα της και το λαιμό της. Η έκφραση της υπερβολικά επώδυνης παιδικής της δυστυχίας άνοιξε βαθμιαία το λαιμό της. Αισθάνθηκε δυνατούς παλμούς σε αυτό το τμήμα. Θυμήθηκε όταν ήταν παιδί που φοβόταν ότι θα πέθαινε από πνιγμό και το συσχέτισε με το πνίξιμο της δυστυχίας και του θυμού της. Τώρα κατάλαβε το λόγο που έκανε αυθόρμητα εμετό όταν ήταν παιδί.
Προσπαθούσε να ανακουφίσει το μπλοκάρισμα του λαιμού της.
Στο τέλος της θεραπείας της φέρνοντας ξανά στη μνήμη της αυτή την περίοδο έγραφε:
Το μπλοκάρισμα του λαιμού ήταν από τα πιο δυνατά. Τι φρικτή συνειδητοποίηση να είμαι μικρό παιδί, άρρωστη από διφθεριτική λαρυγγίτιδα, να βρίσκομαι σε ένα λουτρό γεμάτο ατμούς ανίκανη να αναπνεύσω και να έχω δίπλα μου τη μητέρα μου. Μετά να έρχομαι σε επαφή με το γεγονός ότι αυτή ήταν η αιτία. Καθόμουν εκεί με πνιγμένη την οργή μου γι' αυτή.
Μετά από αυτό το επεισόδιο, ο λαιμός της παρέμεινε ανοιχτός και ακολούθησε επανεμφάνιση οργής σε ακόμα πιο δυνατή μορφή. Οι κραυγές της ήταν πιο ισχυρές και θορυβώδεις από ποτέ. Εξέφραζε οργή κατά τη διάρκεια ολόκληρης της συνεδρίας κάθε φορά. Εκφράζοντας τα γεμάτα μίσος πρόσωπα της μητέρας της εκφόρτισε αποτελεσματικά αυτό το στρώμα θυμού. Αναγνώρισε ότι η επιτιμητική έκφραση του προσώπου της μητέρας της ήταν ταυτόσημη με τη δική της επικριτική ματιά.
Είχε ζήσει μέχρι τώρα προσπαθώντας να κερδίσει την αγάπη της μητέρας της. 'Άρχισε να αισθάνεται μεγάλη απώλεια επειδή ποτέ δεν την είχε. Αναδύθηκε ένα βαθύτερο στρώμα δυστυχίας.
Ήθελε να την κρατά ο άντρας της στην αγκαλιά του και να την παρηγορεί σχεδόν συνεχώς. Έβλεπε όλη την προηγούμενη ζωή της χαμένη, ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορούσε να επιβιώσει στο σπίτι της μητέρας της ήταν να απονεκρώνει τον εαυτό της.
Αυτό το ξέσπασμα συνοδεύτηκε από περιόδους μεγαλύτερης ευφορίας. Αισθανόταν πιο αισιόδοξη και βίωνε βαθύτερα σεξουαλικά αισθήματα στο γενετήσιο αγκάλιασμα. Το πρόσωπό της ήταν πιο χαλαρό και άρχισε να εμφανίζεται μια φυσική ηρεμία. Απολάμβανε που βρισκόταν σε ειρήνη με τον εαυτό της και άρχισε να εγκαταλείπει την έξαλλη συμπεριφορά της.
Παρ' όλα αυτά μετά από μερικές βδομάδες, άρχισε να έχει τα παρακάτω όνειρα:
1. Είχε ένα μωρό και δεν υπήρχε κανείς να τη βοηθήσει.
2. Η αδελφή της άρχιζε θεραπεία. Τώρα νιώθει καλά γιατί έχει κάποιον να είναι κοντά της.
Αυτά τα όνειρα ανάγγειλαν την ανάδυση μιας πρώιμης περιόδου βρεφικού αποχωρισμού. Ήταν ικανή να αντέχει το βαθύ τρόμο αυτού του αποχωρισμού καθώς ξαναζούσε την εγκατάλειψη της μητέρας της πιο έντονα από πριν. Αυτός ο πανικός συνοδευόταν από το ξεκαθάρισμα βαθύτερων αισθήσεων αρρώστιας προερχόμενων από τη λεκάνη. Ένιωθε το θώρακα της λεκάνης της να αποσυντίθεται με έναν απτό τρόπο σαν να σπάζει πηλός και αυτό συνοδευόταν με έντονο άγχος. Είδε ολοζώντανα εικόνες των γονιών της να την κοιτάνε πάνω από την κούνια της καθώς έκλαιγε και να μην την πλησιάζουν για να την πάρουν αγκαλιά. Χρειαζόταν κάποιον να την καθησυχάζει συνεχώς ενώ ξαναζούσε αυτές τις εμπειρίες.
Είδε ένα όνειρο στο οποίο ήταν μόνη της με μια ομάδα άγνωστων ανδρών. Εμφανίζεται ο πατέρας της και της λέει: «πρέπει να πας σε μοναστήρι». Αυτό το όνειρο εξέφραζε την απογοήτευσή της για τον πατέρα της, που δεν την υποστήριζε ενάντια στη σεξουαλική ηθικoλoγία της μητέρας της.
Ακολούθησε ένα όνειρο στο οποίο βίωσε την ίδια της τη γέννηση. Στο όνειρο ένιωσε πανικό και γεμάτη από φυσικό πόνο. Το μίσος της μητέρας της γι' αυτή και η απόρριψή της βιωνόταν με μεγαλύτερη δύναμη. Ένιωθε βαθιά κύματα δυστυχίας να ταξιδεύουν προς τα πάνω από τη λεκάνη της, ενώ ο λαιμός της παρέμενε ανοικτός.
Στη διάρκεια αρκετών συνεδριών βίωσε έντονα και με την πιο μικρή λεπτομέρεια τα γεγονότα της γέννησής της, Ένιωσε πόνο πάνω στο κρανίο της (δίοδος μέσα από τον κόλπο), κάψιμο στα μάτια της (σταγόνες νιτρικού αργύρου στα μάτια), πόνο στην κοιλιά (το κόψιμο του ομφάλιου λώρου), πόνο στο λαιμό της και βραχνή φωνή (εικόνες να της κάνουν αναρρόφηση).
Αναδύθηκε ένα βαθύτερο στρώμα πανικού καθώς είχε εικόνες από το γεμάτο μίσος πρόσωπο της μητέρας της να την κοιτά και τα μάτια της να περνάνε μέσα από αυτή, χωρίς στην πραγματικότητα να έχει επαφή μαζί της. Την ανακούφισε βαθύ κλάμα. Το σώμα της παραδόθηκε σε μαλακούς γενικευμένους σπασμούς. Θυμήθηκε τους επαναλαμβανόμενους νυχτερινούς εφιάλτες των πρώτων παιδικών της χρόνων και κατάλαβε πως ήταν το πρόσωπο της μητέρας της που την είχε τρομοκρατήσει.
Αυτό ακολουθήθηκε από ένα νέο στρώμα οργής που πίεζε προς τα πάνω και έβγαινε από το κεφάλι της. Η ένταση αυτής της οργής ήταν τόσο μεγάλη που ένιωσε τα μάτια της να ξεκολλάνε από τις κόγχες τους και κύματα αισθήσεων να κυλούν ορμητικά προς τη λεκάνη της. Αναπτύχθηκαν οξείς και έντονοι σπασμοί της λεκάνης μετά από κάθε κραυγή. Μένοντας σε επαφή με τις αισθήσεις, που την πανικόβαλαν, το σώμα της παραδόθηκε σε ολοκληρωτικούς σπασμούς που συνοδεύονταν ξανά με το αντανακλαστικό του οργασμού.
Είδε ένα όνειρο στο οποίο ήταν ναρκωμένη αλλά ήταν ακόμα σε θέση να καταστρέψει τη μητέρα της. Αυτό έδειχνε ότι ήταν ικανή να πολεμήσει μέσα από τη θωράκισή της (ενώ ήταν ναρκωμένη) και να αντιμετωπίσει τα δολοφονικά συναισθήματα που είχε για τη μητέρα της.
Ακολούθησαν δυνατοί σπασμοί και γενετήσιες αισθήσεις. Ήταν πιο ικανή να χαλαρώσει και να απολαμβάνει αυτές τις ευχάριστες αισθήσεις για ένα μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Η σεξουαλική της ευχαρίστηση γινόταν πιο έντονη και εναλλασσόταν με περισσότερο γενετήσιο άγχος.
Στη συνέχεια ανέπτυξε ένα υστερικό πόνο στο δεξί της χέρι και στον ώμο της. Αυτό σχετιζόταν με τις παιδικές της επιθυμίες για αυνανισμό και τη μητρική απαγόρευση. Χρειαζόταν συνεχή διαβεβαίωση πως είναι αποδεκτές οι γενετήσιες αισθήσεις της.
Είχε ένα όνειρο στο οποίο πέθανε ο πατέρας της. Υπήρχε μεγάλη θλίψη σε σχέση με αυτό. Το όνειρο ήταν προμήνυμα του τέλους των οιδιπόδειων επιθυμιών για τον πατέρα της.
Στην καθημερινή της ζωή ήρθε στην επιφάνεια η εγκατάλειψη της νευρωτικής της εξάρτησης από τον άντρα της. Αυτή η εξάρτηση καλυπτόταν από έντονη τάση να τον προσέχει. Κατάλαβε πως δε θα γινόταν καλά μέχρι να παραιτηθεί από αυτή τη συμπεριφορά.
Την επόμενη εβδομάδα είχε ένα βίαιο ξέσπασμα υστερικής οργής με τη μορφή μη ελεγχόμενου γενετήσιου σαδισμού προς τον άντρα της. Η ένταση αυτής της οργής και ο παραλογισμός που τη συνόδευε ήταν ακραία ακόμα και γι' αυτή. Αυτό προήλθε από την έντονη κινητοποίηση της λεκάνης και το προσωρινό μπλοκάρισμα της σεξουαλικότητάς της που παρήγαγαν ακατανίκητες παρορμήσεις ξέφρενου σαδισμού.
Στο θεραπευτικό κρεβάτι εξέφρασε ένα βίαιο, εκρηκτικό ξέσπασμα οργής, που ακολουθήθηκε ξανά από ανεξέλεγκτους γενικευμένους σπασμούς. Εμφανίστηκε ακόμα, δολοφονική οργή που κατευθυνόταν προς τον πατέρα της, με την ελεγχόμενη παρόρμηση να του δαγκώσει το πέος. Ένιωσε πως επειδή δεν της επιτρεπόταν να έχει σεξουαλικές αισθήσεις, θα μπορούσε να καταστρέψει οποιονδήποτε της προκαλούσε τέτοιες.
Τα ξεσπάσματα σαδισμού της έδωσαν μεγάλη ανακούφιση. Τελικά ένιωσε ότι ξανακέρδισε όλες τις συγκινήσεις που της είχαν αφαιρέσει από το ξεκίνημα της ζωής της. Απαλλάχτηκε τελικά και από τους δύο γονείς της.
Αυτή την εποχή ανέπτυξε άγχος πτώσης κατά τη συνουσία και όνειρα πτώσης. Οι στιγμές της ευφορίας της έγιναν σταθερότερες καθώς παρέμεναν αμπλοκάριστες οι αισθήσεις στη λεκάνη. Κατά τη διάρκεια της θεραπείας ήταν ικανή να εκπνέει ολοκληρωμένα γυρίζοντας τα μάτια της και αισθανόταν έντονη ζάλη. Ένιωθε βαθιά ηρεμία και επαφή με τη φύση και τον κόσμο.
Κατά τη διάρκεια της συνεδρίας η αναπνοή της προκαλούσε τις πιο έντονες γενετήσιες αισθήσεις, μέχρι στιγμής, και το αντανακλαστικό εμφανιζόταν απαλότερο και όλο πιο συχνά. Κατά τη συνουσία ήταν ικανή να νιώθει το πέος πιο έντονα. Βελτιωνόταν βαθμιαία η ικανότητά της για εργασία και στο χώρο της δουλειάς της έχαιρε εκτιμήσεως, και αισθανόταν δυνατή και με αυτοπεποίθηση. Αυτή η αλλαγή της λειτουργικότητάς της είχε αντανάκλαση στη φυσική της εμφάνιση που φαινόταν ζωντανή και με ελκυστική λάμψη.
Οι σεξουαλικές της αισθήσεις ήταν ισχυρότερες και απαλότερες. Αυτές οι εμπειρίες ήταν τελείως νέες γι' αυτή, καθώς η ενεργειακή της φόρτιση πέρασε σε υψηλότερο επίπεδο. Ο έμμηνος κύκλος της έγινε κανονικός και σταθεροποιήθηκε η ικανότητά της για πλήρη γενετήσια εκφόρτιση. Ένιωθε ολοφάνερα ευγνωμοσύνη για μένα που της έδωσα την ευκαιρία να ξανακερδίσει την υγεία της.
Στις υπόλοιπες συνεδρίες συνεχίστηκε η διαδικασία αναδόμησης και ασχολήθηκα με το να την εμποδίζω να «δραπετεύει» από τις γενετήσιες αισθήσεις της, υποδεικνύοντάς της απλά τους τρόπους με τους οποίους τις μπλόκαρε. Της δόθηκε η υποστήριξη και η ενθάρρυνση να αντέξει τη νέα υγεία που είχε κερδίσει. Ήταν ευχαριστημένη και εξέφραζε έκπληξη που ήταν πραγματικά ικανή να αντέχει έντονες γενετήσιες αισθήσεις. Αυτές έγιναν βαθύτερες, πιο ολοκληρωμένες και ποιοτικά διαφορετικές από πριν. Ένιωθε να χάνει τη συνείδησή της στην ερωτική κορύφωση και να την αποκτά μετά. Άρχισε ακόμη να έχει την αίσθηση ότι κινείται ο εγκέφαλός της, κάτι που ποτέ πριν δεν είχε νιώσει.
Είδε ένα όνειρο στο οποίο έκανε ντους με έναν άνδρα. Η μητέρα της ήταν στην πόρτα. Αρχίζει να τρέχει, αλλά θυμάται πως δεν χρειάζεται να τρέχει. Γυρίζει να αντιμετωπίσει τη μητέρα της. Ένιωθε μεγάλη αίσθηση ελευθερίας και ολοκλήρωσης γιατί μπορούσε να κάνει ό,τι ακριβώς ήθελε με τη ζωή της. Η θεραπεία της τελείωσε μετά από 500 περίπου συνεδρίες.
Η παρακάτω γνώμη που γράφτηκε λίγο μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας της δίνει μια εικόνα από την πλευρά της ασθενούς.
Τόσες πολλές φορές πέρασα από το χειρότερο. Προσπάθησα να γράψω τι περνούσα αλλά δεν ήμουν ποτέ σε τέτοια θέση. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να μείνω με αυτό και όχι να γράψω για αυτό. Ίσως τώρα από κάποια απόσταση θα μπορούσα σύντομα να σκιαγραφήσω αυτό που θυμάμαι σαν το πιο σημαντικό. Ένιωθα για χρόνια πως κάτι έλειπε από τη ζωή μου. Η αίσθηση του εαυτού μου ήταν αρκετά δυνατή. Η υγεία που τώρα ρέει μέσα μου έμοιαζε να θέλει να εκφρασθεί. Η ανάμνηση των λίγων πρώτων ετών (της θεραπείας) ήταν ότι απλά άρχισα να αισθάνομαι, συνειδητοποιώντας σιγά-σιγά την οργή μου και πώς την απέφευγα σε όλη μου τη ζωή. Όταν άρχισα να έχω επαφή με το παρελθόν μου, η πρώτη μου ενστικτώδης αντίδραση ήταν να μην επιτρέψω στον εαυτό μου καν να παραδεχθεί πως θυμόμουν αυτά τα πράγματα. Καθώς περνούσε ο καιρός η τρομερή θλίψη της απώλειας τόσου χρόνου να είμαι τόσο ζωντανή και παρ' όλα αυτά να μην υπάρχει κανείς που να λέει ότι «είναι επιτρεπτό», ανάμεσα στη μητέρα μου που ξόδευε τις μέρες της προσπαθώντας να καταστρέψει τη ζωή μέσα μου. Του πατέρα μου που δεν μπορούσε να πάρει θέση για τίποτα και στο πάγωμα το αιδοίου μου, στον καθολικισμό (όλα με τον ίδιο σκοπό, να πάρουν τη ζωή από μέσα σου, να ξεριζώσουν τα συναισθήματα και να τα εξαφανίσουν για όλη την υπόλοιπη ζωή σου). Αυτό δείχνει πως η υγεία μέσα μου ήταν πιο δυνατή από όλα αυτά.
Το κάθε τι στη θεραπεία ήταν έντονο για μένα. Έπρεπε να συνηθίσω σε αυτό και να αποδεχθώ τη δική μου ένταση. Ποτέ και τίποτε δεν έμοιαζε να συμβαίνει με αργό, λεπτό τρόπο. Κάθε τι που αναδυόταν ήταν σίγουρα καθοδηγητικό και πάντα έντονο. Μπορώ να θυμάμαι μέρες και μέρες που έκλαιγα, έκανα εμετό και θυμόμουνα να παρακαλώ σαν παιδί τον πατέρα μου να με κοιτάξει με μια ματιά του για να γίνουν όλα καλύτερα. Ήταν στιγμές που ένιωθα ότι πέθαινα.
Ήταν σκληρό για πολλά χρόνια. Η οργή, η θλίψη, η δυστυχία και πάντα υπήρχε επίσης εκεί ο άντρας μου. Η αγάπη του για μένα ήταν τόσο δυνατή, τόσο αλτρουιστική. Πραγματικά με προστάτευε.
Πάντα νόμιζα από ό,τι διάβαζα, ότι οι άνθρωποι είχαν αμυδρές αναμνήσεις μετά τη γέννα τους. Οι δικές μου δεν ήταν καθόλου αμυδρές. Άρχισα να θυμάμαι πως ήμουν σε ένα μεγάλο, κρύο δωμάτιο. Αυτός ο άντρας με άρπαξε από τον ώμο και με συνέθλιψε. Ήμουν τρομοκρατημένη. Κοίταξα γύρω, ικέτεψα για επαφή, αλλά δεν υπήρχε κανείς. (Ο πόνος στον ώμο ήταν ανυπόφορος). Σταμάτησα για λίγο τη θεραπεία νομίζοντας πως ήταν καιρός (ίσως έπρεπε να ξεκουραστώ για τις πιο έντονες στιγμές που θα έρχονταν). Ένιωθα καλύτερα από ποτέ αλλά υπήρχαν κι άλλα εκτός από αυτό. «Δραπέτευα» από τα συναισθήματά μου. Πρέπει πάντοτε να θυμάμαι ότι η πρώτη μου ενστικτώδης αντίδραση είναι να φύγω και να μη φύγω. Αναρωτιέμαι ακόμα πώς δεν κατάφερε να με ξεκάνει. Ο Ν έπαθε καρκίνο, o C είναι ένα ναυάγιο, και ο J δεν μπορεί να καταλάβει τίποτα.
Είμαι πεισμένη πως είναι στα γονίδια ή στο πρωτόπλασμα. Θυμάμαι το γεγονός ότι με είχε δύο μήνες μετά το Ν, ήταν τόσο ζωντανή όσο ήταν πάντα. Το σώμα της δεν είχε σφιχτεί ολοκληρωτικά. Ήταν ανοιχτό παρά τη θέλησή της.
Ήταν πολλές φορές που δεν ήμουν σίγουρη ότι έπρεπε να το είχαμε κάνει αυτό. Καταλάβαινα πράγματι πως έπρεπε να γίνει, αλλιώς δε θα συνέβαινε. Αλλά ακόμη και τότε δεν μπορούσα να βοηθήσω αλλά αισθανόμουν ότι ίσως θα έπρεπε να το αφήσουμε στην ησυχία του. Το σώμα μου το είχε αναλάβει. Θυμάμαι πάντοτε. τον τρόμο που αισθανόμουν όταν δεν μπορούσα να κινηθώ,
Τι κρίμα που ήταν τόσο συσταλμένη και δεν μπορούσε να με αντέξει. Είμαι σίγουρη πως η σεξουαλικότητα στη μήτρα και ο οργασμός της γέννησης εάν αφεθούν ανεμπόδιστα μπορούν και θάπρεπε να είναι η πιο γλυκιά, η πιο τρυφερή αρχή για ένα παιδί.
Συμπέρασμα
Μερικοί υποστηρίζουν πως η γενετησιότητα είναι ένας μύθος. Αυτό το ιστορικό καθώς και άλλα που δημοσιεύονται σε αυτό το περιοδικό δείχνουν ότι η γενετησιότητα είναι ένας κλινικά εφικτός στόχος. Η αναγκαιότητά της - η ολοκληρωτική οργαστική εκφόρτιση κατά τη διάρκεια του γενετήσιου αγκαλιάσματος μας εξασφαλίζει τη μη υποτροπή της αρρώστιας, η οποία μπορεί να εκδηλώνεται με τη μορφή συμπτωματικής συμπεριφοράς ή με παθολογικές χαρακτηρολογικές στάσεις.
Η μετάβαση από τον υστερικό στο γενετήσιο χαρακτήρα σε αυτή την ασθενή συνοδεύτηκε από θεμελιώδεις αλλαγές στην προσωπικότητά της. Απέβαλε τις νευρωτικές συνήθειες του χαρακτήρα της, όπως ήταν οι εξαλλοσύνες, οι τάσεις να συμπεριφέρεται μητρικά στον άντρα της, η επιπολαιότητα και η λογοδιάρροιά της. Αυτές οι νευρωτικές συνήθειες που ήταν επίσης προσπάθειες να έχει υποκατάστατη επαφή με τον κόσμο, αντικαταστάθηκαν από γνήσια ηρεμία, αύξηση λειτουργικότητας στην εργασία της, αίσθηση βαθύτητας και δυνατή επαφή με τον εαυτό της και το περιβάλλον της. Αυτές οι αλλαγές ήταν άμεση εκδήλωση της νέας της ικανότητας για οργασμική εκφόρτιση.
Πηγή : Το Περιοδικό της Οργονομίας, τεύχος 2, σελίδες 9-20.
Κατεβάστε το παραπάνω άρθρο σε μορφή pdf :
Mia_asthenis_sti_genetisiotita.pdf621.28 KB.