Όλα τα ναρκωτικά διαταράσσουν τη βιοχημεία εγκεφάλου και σώματος και επιπλέον επιδρούν καταστροφικά στο ενεργειακό πεδίο, ανεξαρτήτως σε ποια κατηγορία βρίσκονται. Μερικά, όπως το LSD έχουν μια επιπλέον ιδιότητα να αυξάνουν σημαντικά την οπτική θωράκιση. Με βάση τα ανωτέρω δεδομένα και κλινικά επιβεβαιωμένες τις βλάβες που προκαλούν στον οργανισμό, μπορούμε να πούμε ανεπιφύλακτα ότι η χρήση τους αντενδείκνυται απολύτως.
Θεοδότα Χασάπη, νευρολόγος – ψυχίατρος
Πράγματι, η μαριχουάνα επιδρά διαφορετικά σε διαφορετικούς τύπους χαρακτήρα. Ωστόσο, η γενική απονέκρωση του οργανισμού και η σταδιακή φθορά της λειτουργικότητας από τη χρήση μαριχουάνας συμβαίνει σε όλους τους τύπους χαρακτήρα. Η βλάβη που συμβαίνει εξαρτάται από τη γενική κατανομή και ένταση της θωράκισης. Οι σχιζοφρενικοί τύποι χαρακτήρα είναι περισσότερο ευάλωτοι για βλάβες που θα κρατήσουν μεγάλο χρόνο εξαιτίας της οπτικής θωράκισης και της ευπαθούς δομής τους. Με τη χρήση μαριχουάνας όλοι οι τύποι χαρακτήρα βιώνουν απώλεια της οργονοτικής φωταύγειας, μετασχηματισμό της διέγερσης σε αντίληψη και μεταφορά των συναισθημάτων σε αισθήσεις. Οι διάφοροι τύποι χαρακτήρων αντιδρούν διαφορετικά σε αυτές τις αλλαγές.
Για παράδειγμα ένας φαλλικός έφηβος που κάπνιζε μαριχουάνα για τρία χρόνια βίωνε απάθεια και έχασε κάθε φιλοδοξία. Αυτή η κατάσταση τον διατάραξε τόσο πολύ που τον έσπρωξε αυθόρμητα να σταματήσει τη χρήση μαριχουάνας. Στη συνέχεια θέλησε να υποβληθεί σε οργονοθεραπεία και όπως έδειξε η εξέλιξή του η βλάβη που είχε επιφέρει στην οπτική περιοχή η χρήση μαριχουάνας χρειάστηκε χρόνια για να αποκατασταθεί.
Δύο υστερικές γυναίκες στοχάζονταν βαθιά φιλοσοφώντας την κατάσταση του κόσμου όταν τοξινώνονταν με μαριχουάνα. Ολοφάνερα η μαριχουάνα αντέστρεψε τη συνήθη κατάσταση των υστερικών όπου οι αισθήσεις μεταλλάσσονται σε συναισθήματα. Αυτό μπορεί να είχε αποτέλεσμα να γίνεται συνειδητό μερικώς, εκείνο το μέρος της ζωντάνιας και της ειδικής αντιληπτικότητας των υστερικών. Και οι δύο γυναίκες βίωσαν την αυξημένη ικανότητα σκέψης τους και το περιεχόμενό της ως πολύ ανησυχητικό. Η μια τους διέκοψε αμέσως τη χρήση μαριχουάνας και κάθε άλλη ναρκωτική ουσία. Η άλλη βρήκε ότι μπορεί να αποφύγει τις ενοχλητικές σκέψεις αυξάνοντας τη δόση της μαριχουάνας, καταλήγοντας έτσι κάθε φορά που κάπνιζε να χάνει τελείως επαφή με την πραγματικότητα. Αργότερα και σταδιακά σταμάτησε τη μαριχουάνα κάνοντας χρήση αλκοόλ και κοκαΐνης.
Οι σχιζοφρενείς, των οποίων η βιοπάθεια είναι κυρίως το αποτέλεσμα παθολογικού μετασχηματισμού της διέγερσης σε αντίληψη ("ψυχωτικοί" σχιζοφρενείς), όχι σπάνια αναπτύσσουν έντονες ακουστικές παραισθήσεις όταν καπνίζουν μαριχουάνα. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της μαριχουάνας, η οποία αυξάνει την αντίληψη σε βάρος της διέγερσης, επιτείνοντας σημαντικά την κρυμμένη βιοπάθεια. Οι ακουστικές παραισθήσεις είναι αντιλήψεις με απουσία νευρικών αισθητήρων διέγερσης. Τέτοιοι ασθενείς είναι δυνατό κατά διαστήματα να βιώνουν εκρήξεις δυσβάσταχτων ψυχωτικών επεισοδίων και επιταχυνόμενη πορεία προς την απάθεια και την κοινωνική απόσυρση. Τα αποτελέσματα της μαριχουάνας είναι πολύ καλά γνωστά στους εργαζόμενους σε ψυχιατρικά προγράμματα που υπηρετούν χρόνιους ασθενείς.
Από την άλλη μεριά σε σχιζοφρενείς που η βιοπάθειας συνίσταται από ένα παθολογικό μετασχηματισμό της αντίληψης σε διέγερση ("νευρωτικοί" σχιζοφρενείς) βλέπουμε ότι αυτοί εμφανίζουν λιγότερες παραισθήσεις από τη μαριχουάνα. Αυτό συμβαίνει επειδή η υποκείμενη βιοπάθεια αντιδοτεί κατά κάποιο τρόπο την ιδιότητα της μαριχουάνας να αυξάνει την αντίληψη σε βάρος της διέγερσης. Αυτά τα άτομα βιώνουν ένα διαφορετικό σύνολο δυσμενών συμπτωμάτων. Μια τέτοια περίπτωση αναφέρθηκε στο "The Journal of Orgonomy", με τίτλο: "A Case of Adolescent Marijuana Use". 33 (1 και 2) δημοσιευμένο το 1999.
Κάποτε αξιολόγησα δύο περιπτώσεις παρορμητικών χαρακτήρων όπου τόσο οι έφηβοι όσο και οι γονείς τους στις οικογένειές τους πίστευαν ότι η χρήση μαριχουάνας ήταν "θεραπευτική" επειδή μείωνε άμεσα τις εκρήξεις οργής των εφήβων. Αυτό το γεγονός γίνεται κατανοητό ως αποτέλεσμα του μετασχηματισμού της διέγερσης σε αντίληψη και του συναισθήματος σε αίσθηση. Επί συνόλου ωστόσο η χρήση μαριχουάνας μείωνε σημαντικά τη λειτουργικότητα αυτών των εφήβων. Σύντομα μετά την εξάλειψη των εκρήξεων οργής, τότε εμφανίζονταν παρορμητικές τάσεις να απολαύσουν κάθε αισθησιακή εμπειρία και καλά τεκμηριωμένες σκέψεις αντικοινωνικής συμπεριφοράς με τη μορφή εγκληματικής σεξουαλικής συμπεριφοράς και εμπόριο ναρκωτικών ουσιών. Αυτές οι εξελίξεις τους ανάγκαζαν να παραμένουν για μεγάλα χρονικά διαστήματα σε κρατικές φυλακές.
Robert A. Harman, M.D.
Δεν υπάρχει στους ανθρώπους, άνδρες ή γυναίκες καμία βαθιά ριζωμένη ενστικτική ανάγκη για να είναι βίαιοι. Η πηγή της βίαιης συμπεριφοράς βρίσκεται στην πρώιμα βρεφική και παιδική ανάπτυξη όταν οι φυσικές συναισθηματικές ανάγκες που είναι καλοήθεις και όχι καταστροφικές δεν ικανοποιούνται και θεωρείται υπεύθυνο το περιβάλλον ειδικά από τους γονείς.
Το άνοιγμα προς τον κόσμο των συναισθημάτων βρεφών και παιδιών μετατρέπεται τότε σε οργή που εκφράζεται ως διαταραγμένη συμπεριφορά και βία. Αν και η έκφραση οργής συνήθως διαφέρει μεταξύ ανδρών και γυναικών, στους άνδρες είναι κυρίως σωματική και στις γυναίκες εκφράζεται κυρίως με τα συναισθήματα, οι καταστροφικές επιδράσεις της είναι όμοιες.
Σε παιδιά που θα ικανοποιηθούν οι συναισθηματικές ανάγκες κατά τη διάρκεια της ανάπτυξής τους από τη στιγμή της γέννησης έως την εφηβεία, δεν θα υπάρχει η τάση για βία, ασχέτως σε πόση βία εκτίθενται.
Αντιθέτως, σε παιδιά που οι συναισθηματικές ανάγκες ματαιώνονται στη διάρκεια της ανάπτυξής τους, θα βλέπουμε να έχουν πάντοτε ροπή προς τη βίαιη συμπεριφορά ακόμα κι αν δεν έχουν εκτεθεί ποτέ σε βίαιες σκηνές από το περιβάλλον. Η καταστροφική συμπεριφορά τους θα μεταβιβαστεί στους απογόνους τους εξαιτίας της ίδιας συναισθηματικής κακομεταχείρισης που δέχθηκαν οι ίδιοι. Αυτός είναι ο τρόπος που διαιωνίζεται από γενιά σε γενιά η ανθρώπινη βία.
Αυτό το θέμα εξετάζεται εν εκτάσει στο βιβλίο μου: "The Emotional Plaque: The Root of Human Evil".
Charles Konia, M.D.
Το φαινόμενο να τρυπάει κάποιος το σώμα του αυξάνεται όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια, ενώ στην πραγματικότητα ήταν ανύπαρκτο μια δεκαετία πριν. Ξεκίνησε ως προέκταση του τρυπήματος των αυτιών για σκουλαρίκια – κοσμήματα, με αποτέλεσμα αυτή η πρακτική να επεκταθεί στο να τοποθετούνται αντικείμενα σε κάθε σχεδόν μέρος του δέρματος, όπως τα φρύδια, η μύτη και κυρίως οι ερωτογόνες περιοχές, δηλαδή τα χείλη, τη γλώσσα, τις θηλές και ακόμα τα γεννητικά όργανα.
Αυτοί που έχουν τρυπήσει το σώμα τους είναι κυρίως έφηβοι και νεαροί ενήλικες και δείχνουν να μην πονούν, να μην νιώθουν άσχημα ή άβολα από αυτά τα αντικείμενα, χωρίς προφανώς να νοιάζονται για το ενδεχόμενο επιμόλυνσης.
Γνωρίζουν πολύ καλά ότι η αλλόκοτη εμφάνισή τους σοκάρει τους άλλους και πολλοί από αυτούς το απολαμβάνουν. Η όλη διαδικασία άρχισε από τους πλέον διαταραγμένους εφήβους για να εξαπλωθεί σαν μόδα στους νέους.
Με όλα αυτά προκύπτει η ερώτηση:
Τι παρακινεί κάποιον σε αυτή την αλλόκοτη πρακτική; Σχετίζεται αυτό το φαινόμενο με άλλες μορφές κακοποίησης του δέρματος, όπως με το κόψιμο που κάνουν μερικοί στον εαυτό τους ως προσπάθεια ανακούφισης από την εσωτερική ένταση; ("πίεση") ή τον αυτοτραυματισμό μερικών σχιζοφρενών;
Προφανώς οι αιτίες του τρυπήματος διαφέρουν από τις σχετικά καλοήθεις εκφάνσεις της διαδικασίας θωράκισης στους εφήβους (αντιδραστικότητα, ναρκισσιστική συμπεριφορά, αναζήτηση ενός είδους ταυτότητας) έως τις πιο κακοήθεις περιπτώσεις.
Μερικές πρόσφατες κλινικές παρατηρήσεις των τελευταίων περιπτώσεων είναι ενδεικτικές. Ένας έφηβος παρανοϊκός σχιζοφρενής που έκαιγε συνέχεια τα χέρια του με αναπτήρα μπόρεσε να σταματήσει αυτή τη δραστηριότητα όταν τρύπησε το δέρμα των χεριών του και έβαλε δακτυλίδια. Από ενεργειακή σκοπιά τα δακτυλίδια ελάττωσαν τις αισθήσεις και τη σωματική ένταση στα χέρια του.
Η λειτουργικότητα του τρυπήματος σε αυτή την περίπτωση ήταν ταυτόσημη με εκείνη της μικρότερης αδελφής του που ήταν κι αυτή παρανοϊκή σχιζοφρενής, η οποία συχνά και πολλές φορές έκοβε τα χέρια της με ξυραφάκι ξυρίσματος.
Όταν κάποιος άλλος έφηβος ρωτήθηκε γιατί είχε δακτυλίδια στις θηλές του, είπε ότι το κάνει μήπως και "αισθανθεί κάτι".
Σε αυτές τις δύο περιπτώσεις έχουμε μια ολοφάνερη αντίθεση. Στις δύο πρώτες το τρύπημα συμβαίνει μέσα από ένα μαζοχιστικό μηχανισμό υπηρετώντας τη μείωση των σωματικών αισθήσεων και του συναισθήματος. Τα δαχτυλίδια και άλλα αντικείμενα τοποθετούνται συνήθως στις περιοχές του σώματος που βιώνεται βιοσυγκινησιακή ένταση που δεν μπορεί να ανακουφιστεί αλλιώς, κυρίως με γενετήσια εκφόρτιση. Τα μέρη του σώματος που επιλέγονται για τρύπημα είναι τις πιο πολλές φορές οι πιο ευαίσθητες περιοχές του οργανισμού, όπως οι ερωτογόνες ζώνες, όπου η συσσώρευση ενέργειας και η σεξουαλική φόρτιση είναι μεγαλύτερες.
Η παρουσία ενός ξένου σώματος παράγει μια συστολή στη επιφάνεια της επιδερμίδας και έτσι μειώνει αποτελεσματικά τις αισθήσεις στην περιοχή.
Αντίθετα, για ένα άλλο άτομο το τρύπημα είναι μια προσπάθεια για να αυξήσει ή να επιτείνει το συναίσθημα, να ανακουφίσει τη μειωμένη αισθαντικότητα ή τη νέκρωση, καταστάσεις που είναι συμπτώματα της θωράκισης σχετιζόμενα με την έλλειψη επαφής. Η ίδια πρακτική μπορεί να έχει αντίθετη λειτουργία ανάλογα με την υπάρχουσα βιοφυσική δομή του ατόμου.
Το τρύπημα του σώματος έχει απασχολήσεις τα ΜΜΕ και την ιατρική κοινότητα. Όπως περιγράφεται στα "Ψυχιατρικά κλινικά νέα" Σεπτέμβριος 1998, μια πρόσφατη έρευνα που συγκρίνει ψυχιατρικούς ασθενείς που έχουν νοσηλευθεί με ή χωρίς τατουάζ και τρυπήματα στο σώμα, βρέθηκε ότι αυτοί "με" είχαν σημαντικά πολύ περισσότερα συμπτώματα άγχους και εμπλέκονταν συχνότερα σε αυτοτραυματισμούς και δυσλειτουργικές κοινωνικές συμπεριφορές. Αυτοί "με' συχνά είχαν περιέργως μια ασυνήθιστη προτίμηση προς τη ρώσικη ρουλέτα είτε ως παρατηρητές είτε ως συμμετέχοντες.
Συμπερασματικά το ευρέως διαδεδομένο φαινόμενο του τρυπήματος και της τοποθέτησης δακτυλιδιών και άλλων αντικειμένων σε διάφορα μέση του σώματος, που βλέπουμε κυρίως σε νεαρά άτομα είναι πολυπαραγοντικό. Από την πλευρά του ατόμου είναι στην ουσία σύμπτωμα διαταραχής στην ενεργειακή μεταβολή και μια έκφραση της θωράκισης. Όσον αφορά τις διαπροσωπικές επαφές μπορεί να τις αλλάξει και να επηρεάσει τις κοινωνικές σχέσεις, αλλά και να τροποποιήσει τη φυσική βιοενεργειακή λειτουργία.
Charles Konia, M.D.